Blog 22
Beste allemaal
De eerste drie dagen zitten erop en ik kan jullie vertellen het is weer enerverend. Dit jaar is Laura Spreeuw met mij mee. Zij blijft 7 weken en gaat Afrika ervaren ( hoewel ze dat de afgelopen dagen al flink heeft gedaan) en ze gaat ons helpen met het project.
Dit jaar zullen wij een educatieve film maken met de theatergroep. Heel spannend, want het is voor mij ook de eerste keer om een film te maken. Gelukkig hebben we geweldige mensen om ons heen weten te verzam
elen die ons heel goed kunnen helpen, ieder met hun eigen kennis.
Cahit Olmez heeft voor ons het script wat de jongeren hadden geschreven vertaald naar een film script.
Nadat we de groep jongeren afgelopen dagen weer uit hun winterslaap hebben weten te halen, komt hier alles weer langzaam op gang. Elk jaar merk ik dat de start altijd heel moeizaam gaat. Het is net of iedereen dan ineens moet gaan nadenken en dat werkt als een soort diesel, wat langzaam opgang komt.
Van het script waren ze onder de indruk en je kon zien dat ze er zin in krijgen om aan de slag te gaan. Afgelopen jaar hebben ze kennis gemaakt met een andere groep jongeren uit een ander dorp die erg geïnteresseerd waren in hun toneeltalent. Ze hebben met deze groep een paar keer samen gewerkt en deze groep wil erg graag betrokken worden bij onze projecten. Zo hebben ze verder nog allerlei dingen georganiseerd om voorstellingen te geven. Ook hebben ze zich officieel laten registreren als theatergroep. Ik ben blij te horen dat ze actief zijn geweest en dat er dus steeds meer eigen initiatief vanuit hun komt.
Later meer over de vorderingen.
Ook dit keer is mijn reis naar Gambia weer enerverend begonnen. Mijn vast verblijf plaats was overgenomen door een andere eigenaar die hele andere ideeën had met de lodges. Voor mij dus niet meer mogelijk om no
g daar te verblijven. S’avonds laat kwamen wij aan en er was geen slaapplaats te vinden dus besloten wij maar tussen de locale bevolking een plekje te vinden. Voor mij ook nieuw want eten doe ik wel locaal, maar slapen had ik nog niet gedaan. Waarom niet? Omdat er geen douche en toilet is….. Om 0.30 deelde ik met Laura 1 bed die ik in het vliegtuig voor het eerst goed had leren kennen. Vrij snel viel ik in slaap en het duurde niet lang voor ik rechtop zat te luisteren naar de man van de moskee. Och natuurlijk dacht ik, we zijn weer in Gambia…..
Na een half uur luisteren naar iets waar ik geen touw aan vast kon knopen probeerde ik mijn ogen weer te sluiten. Maar mijn gedachten dwaalde al snel af naar de locale toilet die mij te wachten stond. Ik kon niet meer slapen en om 7 uur hoorde ik de compound al tot leven komen. Kukelende kippen, mekkerende geiten en allerlei vagen vogel en andere dieren. We sliepen met zijn vieren in een ruimte 2 op de grond en Laura en ik op een bed. In de ruimte naast ons deelde 4 kinderen een matras. De dag begon, goedemorgen Gambia……………….opzoek naar slaapruimte…..
Wordt vervolgd…..
Groetjes Marlies
Blog 21
Het is alweer ruim een week geleden dat ik wat heb laten horen. De rede is dat we een week met de theatergroep het binnenland zijn in geweest om diverse scholen te bezoeken. Dit jaar het binnenland, omdat juist daar de informatie die verwerkt is in het theaterstuk hard nodig is.
Het was hard werken maar met veel succes. We zijn in 5 dagen op 11 middelbare scholen geweest. Grote scholen met meer dan duizend leerlingen en scholen met 500 leerlingen. We hebben dus een hoop jongeren weten te bereiken met de educatieve voorstelling. De groep heeft geweldige optredens gegeven. Elke dag ging het beter en werd het leuker.
Hoewel we van plan waren om meerdere scholen op 1 dag te doen kwamen we er snel achter dat dit helaas niet mogelijk was. Dit lag niet aan de scholen maar meer op de manier van organiseren, plannen en zeg maar het cultuur verschil. Bij ons is alles op tijd gepland en zal dan ook altijd alles volgens een strakke planning lopen. Dat is hier iets anders……..en ik zal daar nooit aan wennen.
Ook dit keer koste het mij enorm veel energie om iedereen en tandje harder te laten lopen en vooruit te laten denken. Onmogelijk……
Om 7 uur stonden we iedere ochtend op en als we geluk hadden zaten we op zijn snelst om 9.30 uur in het busje op weg naar de eerste school. De mannen waren wakker maar ging in de wacht houding zitten totdat hun broodje klaar stond en er thee was gezet op het houtvuur. De vrouwen zaten met z’n alle een uur te kijken hoe een pot met water ging koken. Ik heb een paar keer en poging gedaan om uit te leggen dat het misschien handig is dat de mannen ook mee helpen het ontbijt te maken. En dat het misschien handig is dat er maar twee vrouwen het ontbijt klaar maken en de rest zorgt dat ze klaar zijn voor vertrek. De enige reactie die ik kreeg was verbaasde gezichten………ze snappen echt niet hoe het werkt om volgens een planning te werken. Dit is een van de vele voorbeelden, maar was niet alleen de oorzaak dat we niet meer dan twee scholen per dag konden doen. Ook op de scholen was niet alles even vlot georganiseerd.
Van te voren belde we de scholen op dat we om en bepaalde tijd zouden komen. Hoewel we nooit op tijd waren merkte ik al snel dat een tijdafspraak ook geen zin had.
Pas als wij er waren en na een uur de juiste leerkracht hadden gevonden, konden we na een gemiddelde van twee uur wachten onze voorstelling laten zien. Gelukkig was het resultaat altijd de moeite waard van het wachten. Maar daardoor was voor je het wist de dag alweer om en zaten we vermoeid van de opvoeringen en het wachten in de warme zon weer in het rammelende busje op weg naar onze volgende “slaapverblijf”. Slaapverblijf tussen aanhalingstekens want ik kan je vertellen deze week was meer dan back to basic……
Als we vermoeid aankwamen moest er ook nog gekookt worden. Vaak rammelde we van de honger want hadden we alleen nog maar een ontbijt op. We kookte zelf met potten op houtvuur (ze weten hier niet beter). En ook dit ging niet even georganiseerd en vlot. De mannen gingen weer in de wacht houding en de vrouwen deden hun werkkleding aan en als we geluk hadden zaten we gemiddeld 4 uur later ( vaak pas een uur of 9 uur ’s avonds) aan een maaltijd met rijst wat groente en vis. En ik kan je vertellen als je honger hebt eet je alles, en maakt elke dag rijst ook niks meer uit. Zo ook met slapen, toilet en douche. Ik had gevraagd of ze verblijven konden regelen met een douche,toilet en bed. Ja, dat was er ook, alleen deed het elektra het niet en was er geen water. Na een dag hebben we ons daar maar bij neergelegd en ons vervolgens in de Gambiaanse cultuur gestort. Wat kan je na zo’n dag blij zijn met een emmer grondwater en een beker waarmee we douchte. Dat we zelf wc papier hadden meegenomen, en flessen water.
Een week die ik niet snel zal vergeten en mijn grenzen weer verlegt zijn.
Ik kijk met tevredenheid terug op de afgelopen twee weken.
Ook dit jaar heb ik weer gezien en gemerkt dat informatie overbrengen in de vorm van theater hier heel goed aanslaat. Een project wat absoluut de moeite waard is en zijn steentje bijdraagt om de wereld te verbeteren. En daar ben ik best trots op…………..
Dit jaar hebben we geïnverteerd in materiaal waarmee de theatergroep zelf verder kan. We hebben een digitalen foto camera aan ze gegeven zodat ze foto’s kunnen maken voor op hun facebook om meer naamsbekendheid te krijgen. We hebben folders en flyers voor ze laten drukken, zodat ze in het toeristen gebied voorstellingen kunnen geven. Met de hoop dat dit iets voor ze oplevert, zodat ze kunnen bouwen aan een toekomst.
Wij sluiten dit jaar weer succesvol af en gaan komend maanden plannen maken om te kijken wat we volgend jaar kunnen doen. Ik heb al ideeën……………..
Blog 20
Hier dan weer een verslag van het Learn2Learn project. Dit keer ben ik voor 4 weken in Gambia om het laatste deel van het project af te ronden. Misschien ook wel een beetje het leukste deel. Na lang en hard werken gaan we dan eindelijk langs de scholen om het theaterstuk te presenteren. Dit jaar gaan we ook een week het binnenland in. En hele organisatie opzich.
Deze week ben ik druk met ze bezig om alles met de theatergroep te organiseren om voor een week het binnenland in te gaan, slaap plek, scholen waar we op kunnen treden, eten enz.. Opzich niet zo ingewikkeld als alles zo makkelijk ging als i
n Nederland. Een uitdaging dus. Ik vraag mij dus ook af hoe ik het beste kan vertoeven in het binnenland en wat ik mee moet nemen om Europees gezien zo goed mogelijk die week door te komen. Denk bijv. aan het eten, ik doe mij best om niks op te lopen, maar als we het binnenland in gaan wordt dat steeds lastiger. Zo ook met toilet; gaat het dan nu echt gebeuren dat ik mij privé momentje moet gaan delen met andere en ook nog boven en gat moet hangen. Douchen? Wordt waarschijnlijk met een bakje grond water poedelen. Nou ja, we gaan het mee maken. Bijzonder wel om te zien hoe nu werkelijk armoede is. Want waar wij zitten is arm maar hoe verder je het binnenland in gaat hoe armer het wordt.
n Nederland. Een uitdaging dus. Ik vraag mij dus ook af hoe ik het beste kan vertoeven in het binnenland en wat ik mee moet nemen om Europees gezien zo goed mogelijk die week door te komen. Denk bijv. aan het eten, ik doe mij best om niks op te lopen, maar als we het binnenland in gaan wordt dat steeds lastiger. Zo ook met toilet; gaat het dan nu echt gebeuren dat ik mij privé momentje moet gaan delen met andere en ook nog boven en gat moet hangen. Douchen? Wordt waarschijnlijk met een bakje grond water poedelen. Nou ja, we gaan het mee maken. Bijzonder wel om te zien hoe nu werkelijk armoede is. Want waar wij zitten is arm maar hoe verder je het binnenland in gaat hoe armer het wordt.Fleur mijn oudste dochter is ruim twee weken met mij mee om mij te helpen maar ook om zelf daar wat te doen. Fleur doet CIOS ( sportopleiding) en had bedacht om in Gambia zwemles te gaan geven. Een goed plan want van zwemles hebben ze nog nooit gehoord. Er is hier dus niemand die kan zwemmen, en daar kunnen wij ons niks bij voorstellen.
Toen wij aankwamen zijn we zo snel mogelijk opzoek gegaan naar een zwembad. Het zag er even naar uit dat we in het do
rp een zwembad hadden maar dat ging toch niet lukken. Maar gelukkig was er een dorp verderop een compound van een Duitse man die ons aanbood geheel gratis gebruik te mogen maken van zijn zwembad (je). Fleur is gelijk de volgende dag begonnen. Elke dag gaat ze in de ochtend en in de middag met en groepje kinderen al wandelende en met de bus naar het dorpje verderop. Een leuk uitje voor de kinderen. En zoals alles hier gaat allemaal weer even chaotische. Voor de kinderen is het werkelijk een paradijs als ze het zwembad(je) zien. De kleine handjes gaan met ongeloof voor de mondjes en met grote bruine ogen kijken ze met verbazing naar het zwembad(je). De kinderen zowel groot als klein zijn hier erg bang voor het water en er is werkelijk niemand die maar een beetje kan zwemmen. Voor Fleur ligt er dus en hele taak om de kinderen een beetje ontspannen te krijgen, want tot nu toe hingen ze nog als bange hondjes om haar nek. Na drie dagen beginnen we al wat resultaat te zien, Het gaat erg moeizaam maar ze genieten er elke dag weer van om een duik te mogen nemen in het zwembad. En de armslag begint er al en beetje in te komen.Vandaag is de container aangekomen met 15 bananen dozen, met spullen voor de theatergroep en voor de mensen in
het dorp. Slippers, spelletjes, kleding en sportkleding gesponsord door VV Hillegom en Sportfondsen Hillegom BV. Aankomende week zullen we de spullen gaan uitpakken en geven aan mensen die het hard nodig hebben. Dankzij de hulp en sponsoring van Protestantse Gemeente in Hillegom zijn deze dozen hier terecht gekomen. Onze dank is groot.Tot zover weer even en verslagje uit het warme Gambia.
Groetjes Marlies
Blog 19
De periode van het project zit er weer op. De theatergroep is erg gemotiveerd.
Afgelopen donderdag de laatste repetitie gehad. Het halve dorp liep weer uit. En de mensen genieten van wat ze zien. Er werd erg veel gelachen en dat motiveerde de spelers om nog beter te spelen. De basisstaat. Ze moeten het nu verder zonder mij doen en ik weet zeker dat ze dat kunnen. Op naar de volgende periode. Het plan is eind februari weer voor 3 a 4weken die kant op te gaan. We gaan dan 1 week in de regio op scholen en dorpenspelen. En 1 week trekken we het binnenland in. Ben erg benieuwd hoe dat gaat worden
.
Voordat we plannen konden maken om voor een week het binnenland in te trekken. Moesten we eerst goedkeuring vragen aan de ouders van de meisjes die mee spelen in de theatergroep. Dit ging heel officieel. Ik werd er zelfs een beetje zenuwachtig van want als teacher was het echt belangrijk dat ik mijn gezicht liet zien op
de compound van de familie. Ik had het gevoel alsof ik op elke compound bij een of andere opperhoofd op het matje moest komen. Aangekomen 
werden we in en hutje geplaatst en werd er eerste gebeden. Dat duurt een paar seconden, maar deed uit beleefdheid altijd maar een beetje mee.Weet niet goed wat ze op zo’n moment zeggen, maar vouw mijn handen open op mijn schoot en na wat binnen monds gebrabbel veeg ik mijn handen over mijn gezicht, vervolgens zeg ik amen en leg twee vingers tussen mijn ogen. Voel mij altijd en beetje lullig, maar goed alles voor het goede doel.
werden we in en hutje geplaatst en werd er eerste gebeden. Dat duurt een paar seconden, maar deed uit beleefdheid altijd maar een beetje mee.Weet niet goed wat ze op zo’n moment zeggen, maar vouw mijn handen open op mijn schoot en na wat binnen monds gebrabbel veeg ik mijn handen over mijn gezicht, vervolgens zeg ik amen en leg twee vingers tussen mijn ogen. Voel mij altijd en beetje lullig, maar goed alles voor het goede doel.Dan gaat het gesprek beginnen. Gelukkig vertelde altijd een van de jongens van de theatergroep wat we doen en wat we wilde. Vervolgens moest ik aanvullen met allerlei dingen die in mij op kwamen, leuke compound heeft u, u dochter doet het echt heel goed, fijn dat uw dochter met ons mee mag ze zal er veel van leren enz. enz. “Dank u wel voor uw tijd” kon ik niet zeggen, want hier hebben ze tijd zat J De jongens van de theatergroep kennen mij nu wel een beetje, dus die moesten altijd een beetje grinniken om mij en dat maakte het voor mij gelukkig allemaal wat luchtiger. Ik vond het een hele leuke ochtend omdat ik met 4 jongens van de theatergroep al wandelend een stuk of 5 compounds afgingen. En denk niet dat die compounds allemaal naast elkaar lagen. Sommige waren wel een half uur lopen. Maar het was erg leuk om al die verschillende compounds te zien. De een heel groot met een hele grote familie en super veel kinderen, de andere klein en knus. Bij de laatste aangekomen werd mij tijdens het gesprek vertelt dat de grootmoeder van de compound “nurse’ is en sinds kort een kleine ziekenhuisje heeft. Of ik die wilde zien. Natuurlijkkkkkkk leuk…..waarschijnlijk ook weer opzoek naar een sponsor, maar daar ben ik nu goed in om mij niet meer te laten verlijden om geld te geven. Achter de compound staat een heel klein gebouwtje van 3 bij 3denk ik. Met twee bedden en een doos met wat verband enz. 
Het was vrij nieuw en zag er netjes en schoon uit. Het huisje was gesponsord door een Nederlandse dame. In het huisje zat een oude dame, pittig ding. Na 10 minuten kwam ik erachter dat het een klein bevalling kliniek was en dat de oma verloskundige was. In de buurt was geen ziekenhuis, dus alle vrouwen in het dorp kwamen naar haar om te bevallen. Mijn vragen gingen steeds verder over bevallen ik wilde alle weten hoe dat in deze cultuur ging. Langzaam dropen de mannen af, want die wilde het niet horen. In deze cultuur is het niet normaal dat een man bij een bevalling is, ze vonden het maar niks dat ik hier zoveel over vroeg J Ik vond het super interessant en wat een ongelofelijk bijzondere oma was dit. Ze liet mij een boekje zien met wel 500 namen van bevallingen die ze gedaan had. En sprak vol passie over haar werk. Heel bijzonder om zoiets mee te maken ergens in de rimboe in de middle of no ware. Na z’n ruim 3 uur onderweg geweest te zijn had mijn dag weer een voldaan gevoel. Met al die families die ik had ontmoet, gezien en gesproken………….
Het was vrij nieuw en zag er netjes en schoon uit. Het huisje was gesponsord door een Nederlandse dame. In het huisje zat een oude dame, pittig ding. Na 10 minuten kwam ik erachter dat het een klein bevalling kliniek was en dat de oma verloskundige was. In de buurt was geen ziekenhuis, dus alle vrouwen in het dorp kwamen naar haar om te bevallen. Mijn vragen gingen steeds verder over bevallen ik wilde alle weten hoe dat in deze cultuur ging. Langzaam dropen de mannen af, want die wilde het niet horen. In deze cultuur is het niet normaal dat een man bij een bevalling is, ze vonden het maar niks dat ik hier zoveel over vroeg J Ik vond het super interessant en wat een ongelofelijk bijzondere oma was dit. Ze liet mij een boekje zien met wel 500 namen van bevallingen die ze gedaan had. En sprak vol passie over haar werk. Heel bijzonder om zoiets mee te maken ergens in de rimboe in de middle of no ware. Na z’n ruim 3 uur onderweg geweest te zijn had mijn dag weer een voldaan gevoel. Met al die families die ik had ontmoet, gezien en gesproken………….Mijn geheugen is al niet zo goed, maar hier wordt ik steeds weer op de proef gesteld met de meest ingewikkelde namen en al die verschillende gezichten. Voornamen zijn hier niet zo variërend. De meeste heten Lamin, Mohamed, Sulayman, bakkery, Galeh enz. of Fatou,Fanta,Mariama, 
Mymoena,Jeneba, enz. Maar de achternamen daar gaat het om. Dat is waar ze aan herkennen wie het is en waar ze vandaan komen. Laat ik jullie de achternamen maar besparen want daar moet ik zelf ook een cursus voor volgen. Nou is het bij ons in Nederland niet zo moeilijk want iedereen heeft bij ons een andere voornaam en mocht je de naam niet weten dan vraag je naar de soort/kleur haar of ogen. Mijn kinderen weten hier alles van, want vaak moet ik aan ze vragen als ze het over hun vrienden hebben, geef even een aanknopingspunt dan weet ik over wie je het hebt. Dan wordt er bv gezegd “die met die stekels en dat blonde haar, of met dat oorbelletje”. In Gambia is dat lastig want iedereen heeft dezelfde zwarte kroeskrullen en dezelfde bruine ogen. Ik haal ze gewoon niet uit elkaar. Het komt dus vaak voor dat ze mij gedag zeggen en mijn naam noemen dat ik geen idee heb waar ik ze eerder ontmoet heb. Of soms loop ik mensen die ik de dag ervoor ontmoet heb straal voorbij. Vaak herken ik ze aan de kleding, maar helaas wisselt dat ook nog wel eens. Heel lastig….……
Mymoena,Jeneba, enz. Maar de achternamen daar gaat het om. Dat is waar ze aan herkennen wie het is en waar ze vandaan komen. Laat ik jullie de achternamen maar besparen want daar moet ik zelf ook een cursus voor volgen. Nou is het bij ons in Nederland niet zo moeilijk want iedereen heeft bij ons een andere voornaam en mocht je de naam niet weten dan vraag je naar de soort/kleur haar of ogen. Mijn kinderen weten hier alles van, want vaak moet ik aan ze vragen als ze het over hun vrienden hebben, geef even een aanknopingspunt dan weet ik over wie je het hebt. Dan wordt er bv gezegd “die met die stekels en dat blonde haar, of met dat oorbelletje”. In Gambia is dat lastig want iedereen heeft dezelfde zwarte kroeskrullen en dezelfde bruine ogen. Ik haal ze gewoon niet uit elkaar. Het komt dus vaak voor dat ze mij gedag zeggen en mijn naam noemen dat ik geen idee heb waar ik ze eerder ontmoet heb. Of soms loop ik mensen die ik de dag ervoor ontmoet heb straal voorbij. Vaak herken ik ze aan de kleding, maar helaas wisselt dat ook nog wel eens. Heel lastig….…… Wat kunnen wij toch altijd ongelofelijk tutten met baby´s. Ik denk dat de Afrikaanse cultuur voor ons een heel goed voorbeeld is. Die kinderwagens, het op vaste tijden voeden, dit is niet goed voor de heupjes, dat is niet goed voor het nekje, pas op voorde armpje enz. Je kan het zo gek niet bedenken. Dingen waar ze hier totaal niet mee bezig zijn. Tieten worden hier overal uitgehangen en kinderen lurken tot ze ruim een jaar zijn, soms langer.
Slapen doen ze gewoon even tussen door, op de rug van wie dan ook. Soms de ouder of soms een broertje of zusje. En steeds verbaas ik mij weer dat ze in de meest ongelofelijke houdingen met gemak inslaap vallen. En niks heupjes of nekje. Op de rug in een draagdoek werkt voorde kinderen hier slaapverwekkend. Regelmatig leen ik dan ook even een baby van de compound om even een wandelingetje mee te maken op mijn rug. Zo grappig…………..
Slapen doen ze gewoon even tussen door, op de rug van wie dan ook. Soms de ouder of soms een broertje of zusje. En steeds verbaas ik mij weer dat ze in de meest ongelofelijke houdingen met gemak inslaap vallen. En niks heupjes of nekje. Op de rug in een draagdoek werkt voorde kinderen hier slaapverwekkend. Regelmatig leen ik dan ook even een baby van de compound om even een wandelingetje mee te maken op mijn rug. Zo grappig…………..Denk je dat je alles hebt meegemaakte, wordt ik de dag voorvertrek nog bijna omgetoverd tot moslim. Althans dat dacht ik….. Op de compound waar ik de afgelopen 3 weken veel tijd heb doorgebracht was het een drukte van jewelste toen ik daar aan kwam. De Politie en heel veel vrouwen vulde de compound. Ik schrok me rot, dacht dat er een moord was gepleegd ofzo. Sally kwam opgewonden naar mij toe gerent gooide een doek over mijn hoofd en trok me mee naar een hutje. Terwijl ze meteen hoop herrie naar de andere vrouwen schreeuwde, probeerde ik er achter te komen wat er in godsnaam aan de hand was. Daar stond ik dan met een doek over mijn hoofd……Sally listen please, can you tell me what is happend??Yes yes come…..the ‘maraboe’ is here….de wat……!!
Maraboe?? Stond mij iets van bij dat dat een of andere locale genezer is. Heb ik hier zin in??? Straks moet ik een of ander locaal spulletje drinken, terwijl mijn darmen na een potje norit geslikt te hebben net weer een beetje normaal begint te worden. Ik gooide mijn hoofddoek af en vroeg Sally mij eerst even goed uit te leggen wat er ging gebeuren voordat ik dat hutje ingeduwd werd. Ze vertelde mij dat het een heel belangrijk persoon was in deze cultuur ( dat had ik gemerkt want met politie escort werd hij begeleid) . De bedoeling was dat ik samen met hem moest bidden en dan komt alles goed. Ik vond het dood eng, dacht een of andere oude man aan te treffen. Die misschien wel Een of andere vloek over mij uitsprak. Ik dacht misschien stort ik morgen wel neer….. Eigenlijk wilde ik zeggen “laat maar, niet voor mij” Maar de opwinding was zo groot dat ik niks anders kon doen, dan het over mij heen te latenkomen. Dus hup doek over mijn hoofd en daar ging ik het hutje in. Ik moest wel25 dallasie (50 eurocent) meenemen om dit aan de maraboe te geven. Met hartkloppingen liep ik het hutje in met Sally gelukkig naast mij.
Trof ik daar een hele grote neger aan in een lang soort sinterklaas costuum. Ik merkte al snel dat dit een hele serieuze bissniss was dus deed ik wat Sally mij probeerde uit tel eggen in gebaren. Knielen en mijn handen open vouwen. Hij pakte mijn handen en begon wat te brabbelen vervolgens moest ik mijn handen over mijn gezicht halen en amen zeggen. Het briefje va 25 dallasie propte Sally onder zijn mantel. En toen was de show afgelopen. Ik ging weer naar buiten en dacht “is dat nou alles? “. Iedereen was blij voor mij want de maraboe had ook voor mij gebeden voor gezondheid en geluk……..
En nu maar afwachten. Als jullie dit verslag lezen ben ik in ieder geval weer gelukkig geland.
Het was voor voorlopig weer mijn laatste verslag over het theaterproject en al mijn belevenissen. Het heeft mij weer heel veel gebracht…………
