Het is alweer ruim een week geleden dat ik wat heb laten horen. De rede is dat we een week met de theatergroep het binnenland zijn in geweest om diverse scholen te bezoeken. Dit jaar het binnenland, omdat juist daar de informatie die verwerkt is in het theaterstuk hard nodig is.
Het was hard werken maar met veel succes. We zijn in 5 dagen op 11 middelbare scholen geweest. Grote scholen met meer dan duizend leerlingen en scholen met 500 leerlingen. We hebben dus een hoop jongeren weten te bereiken met de educatieve voorstelling. De groep heeft geweldige optredens gegeven. Elke dag ging het beter en werd het leuker.
Hoewel we van plan waren om meerdere scholen op 1 dag te doen kwamen we er snel achter dat dit helaas niet mogelijk was. Dit lag niet aan de scholen maar meer op de manier van organiseren, plannen en zeg maar het cultuur verschil. Bij ons is alles op tijd gepland en zal dan ook altijd alles volgens een strakke planning lopen. Dat is hier iets anders……..en ik zal daar nooit aan wennen.
Ook dit keer koste het mij enorm veel energie om iedereen en tandje harder te laten lopen en vooruit te laten denken. Onmogelijk……
Om 7 uur stonden we iedere ochtend op en als we geluk hadden zaten we op zijn snelst om 9.30 uur in het busje op weg naar de eerste school. De mannen waren wakker maar ging in de wacht houding zitten totdat hun broodje klaar stond en er thee was gezet op het houtvuur. De vrouwen zaten met z’n alle een uur te kijken hoe een pot met water ging koken. Ik heb een paar keer en poging gedaan om uit te leggen dat het misschien handig is dat de mannen ook mee helpen het ontbijt te maken. En dat het misschien handig is dat er maar twee vrouwen het ontbijt klaar maken en de rest zorgt dat ze klaar zijn voor vertrek. De enige reactie die ik kreeg was verbaasde gezichten………ze snappen echt niet hoe het werkt om volgens een planning te werken. Dit is een van de vele voorbeelden, maar was niet alleen de oorzaak dat we niet meer dan twee scholen per dag konden doen. Ook op de scholen was niet alles even vlot georganiseerd.
Van te voren belde we de scholen op dat we om en bepaalde tijd zouden komen. Hoewel we nooit op tijd waren merkte ik al snel dat een tijdafspraak ook geen zin had.
Pas als wij er waren en na een uur de juiste leerkracht hadden gevonden, konden we na een gemiddelde van twee uur wachten onze voorstelling laten zien. Gelukkig was het resultaat altijd de moeite waard van het wachten. Maar daardoor was voor je het wist de dag alweer om en zaten we vermoeid van de opvoeringen en het wachten in de warme zon weer in het rammelende busje op weg naar onze volgende “slaapverblijf”. Slaapverblijf tussen aanhalingstekens want ik kan je vertellen deze week was meer dan back to basic……
Als we vermoeid aankwamen moest er ook nog gekookt worden. Vaak rammelde we van de honger want hadden we alleen nog maar een ontbijt op. We kookte zelf met potten op houtvuur (ze weten hier niet beter). En ook dit ging niet even georganiseerd en vlot. De mannen gingen weer in de wacht houding en de vrouwen deden hun werkkleding aan en als we geluk hadden zaten we gemiddeld 4 uur later ( vaak pas een uur of 9 uur ’s avonds) aan een maaltijd met rijst wat groente en vis. En ik kan je vertellen als je honger hebt eet je alles, en maakt elke dag rijst ook niks meer uit. Zo ook met slapen, toilet en douche. Ik had gevraagd of ze verblijven konden regelen met een douche,toilet en bed. Ja, dat was er ook, alleen deed het elektra het niet en was er geen water. Na een dag hebben we ons daar maar bij neergelegd en ons vervolgens in de Gambiaanse cultuur gestort. Wat kan je na zo’n dag blij zijn met een emmer grondwater en een beker waarmee we douchte. Dat we zelf wc papier hadden meegenomen, en flessen water.
Een week die ik niet snel zal vergeten en mijn grenzen weer verlegt zijn.
Ik kijk met tevredenheid terug op de afgelopen twee weken.
Ook dit jaar heb ik weer gezien en gemerkt dat informatie overbrengen in de vorm van theater hier heel goed aanslaat. Een project wat absoluut de moeite waard is en zijn steentje bijdraagt om de wereld te verbeteren. En daar ben ik best trots op…………..
Dit jaar hebben we geïnverteerd in materiaal waarmee de theatergroep zelf verder kan. We hebben een digitalen foto camera aan ze gegeven zodat ze foto’s kunnen maken voor op hun facebook om meer naamsbekendheid te krijgen. We hebben folders en flyers voor ze laten drukken, zodat ze in het toeristen gebied voorstellingen kunnen geven. Met de hoop dat dit iets voor ze oplevert, zodat ze kunnen bouwen aan een toekomst.
Wij sluiten dit jaar weer succesvol af en gaan komend maanden plannen maken om te kijken wat we volgend jaar kunnen doen. Ik heb al ideeën……………..
