De periode van het project zit er weer op. De theatergroep is erg gemotiveerd.
Afgelopen donderdag de laatste repetitie gehad. Het halve dorp liep weer uit. En de mensen genieten van wat ze zien. Er werd erg veel gelachen en dat motiveerde de spelers om nog beter te spelen. De basisstaat.  Ze moeten het nu verder zonder mij doen en ik weet zeker dat ze dat kunnen. Op naar de volgende periode. Het plan is eind februari  weer voor 3 a 4weken die kant op te gaan. We gaan dan 1 week in de regio op scholen en dorpenspelen. En 1 week trekken we het binnenland in. Ben erg benieuwd hoe dat gaat worden
.
Voordat we plannen konden maken om voor een week het binnenland in te trekken. Moesten we eerst goedkeuring vragen aan de ouders van de meisjes die mee spelen in de theatergroep. Dit ging heel officieel. Ik werd er zelfs een beetje zenuwachtig van want als teacher was het echt belangrijk dat ik mijn gezicht liet zien op
de compound van de familie. Ik had het gevoel alsof ik op elke compound bij een of andere opperhoofd op het matje moest komen. Aangekomen 19Bwerden we in en hutje geplaatst en werd  er eerste gebeden. Dat duurt een paar seconden, maar deed uit beleefdheid altijd maar een beetje mee.Weet niet goed wat ze op zo’n moment zeggen, maar vouw mijn handen open op mijn schoot en na wat binnen monds gebrabbel veeg ik mijn handen over mijn gezicht, vervolgens zeg ik amen en leg twee vingers tussen mijn ogen. Voel mij altijd en beetje lullig, maar goed alles voor het goede doel.
Dan gaat het gesprek beginnen. Gelukkig vertelde altijd een van de jongens van de theatergroep wat we doen en wat we wilde. Vervolgens moest ik aanvullen met allerlei dingen die in mij op kwamen, leuke compound heeft u, u dochter doet het echt heel goed, fijn dat uw dochter met ons mee mag ze zal er veel van leren enz. enz. “Dank u wel voor uw tijd” kon ik niet zeggen, want hier hebben ze tijd zat J De jongens van de theatergroep kennen mij nu wel een beetje, dus die moesten altijd een beetje grinniken om mij en dat maakte het voor mij gelukkig allemaal wat luchtiger. Ik vond het een hele leuke ochtend omdat  ik met 4 jongens van de theatergroep al wandelend een stuk of 5 compounds afgingen. En denk niet dat die compounds allemaal naast elkaar lagen. Sommige waren wel een half uur lopen. Maar het was erg leuk om al die verschillende compounds te zien. De een heel groot met een hele grote familie en super veel kinderen, de andere klein en knus. Bij de laatste aangekomen werd mij tijdens het gesprek vertelt dat de grootmoeder van de compound “nurse’ is en sinds kort een kleine ziekenhuisje heeft. Of ik die wilde zien. Natuurlijkkkkkkk leuk…..waarschijnlijk ook weer opzoek naar een sponsor, maar daar ben ik nu goed in om mij niet meer te laten verlijden om geld te geven. Achter de compound staat een heel klein gebouwtje van 3 bij 3denk ik. Met twee bedden en een doos met wat verband enz. 19CHet was vrij nieuw en zag er netjes en schoon uit. Het huisje was gesponsord door een Nederlandse dame. In het huisje zat een oude dame, pittig ding. Na 10 minuten kwam ik erachter dat het een klein bevalling kliniek was en dat de oma verloskundige was. In de buurt was geen ziekenhuis, dus alle vrouwen in het dorp kwamen naar haar om te bevallen. Mijn vragen gingen steeds verder over bevallen ik wilde alle weten hoe dat in deze cultuur ging. Langzaam dropen de mannen af, want die wilde het niet horen. In deze cultuur is het niet normaal dat een man bij een bevalling is, ze vonden  het maar niks dat ik hier zoveel over vroeg J  Ik vond het super interessant en wat een ongelofelijk bijzondere oma was dit. Ze liet mij een boekje zien met wel 500 namen van bevallingen die ze gedaan had. En sprak vol passie over haar werk. Heel bijzonder om zoiets mee te maken ergens in de rimboe in de middle of no ware. Na z’n ruim 3 uur onderweg geweest te zijn had mijn dag weer een voldaan gevoel. Met al die families die ik had ontmoet, gezien en gesproken………….
Mijn geheugen is al niet zo goed, maar hier wordt ik steeds weer op de proef gesteld met de meest ingewikkelde namen en al die verschillende gezichten. Voornamen zijn hier niet zo variërend. De meeste heten Lamin, Mohamed, Sulayman, bakkery, Galeh enz. of Fatou,Fanta,Mariama, 19DMymoena,Jeneba, enz. Maar de achternamen daar gaat het om. Dat is waar ze aan herkennen wie het is en waar ze vandaan komen. Laat ik jullie de achternamen maar besparen want daar moet ik zelf ook een cursus voor volgen.  Nou is het bij ons in Nederland niet zo moeilijk want iedereen heeft bij ons een andere voornaam en mocht je de naam niet weten dan vraag je naar de soort/kleur haar of ogen. Mijn kinderen weten hier alles van, want vaak moet ik aan ze vragen als ze het over hun vrienden hebben, geef even een aanknopingspunt dan weet ik over wie je het hebt. Dan wordt er bv gezegd “die met die stekels en dat blonde haar, of met dat oorbelletje”. In Gambia is dat lastig want iedereen heeft dezelfde zwarte kroeskrullen en dezelfde bruine ogen. Ik haal ze gewoon niet uit elkaar. Het komt dus vaak voor dat ze mij gedag zeggen en mijn naam noemen dat ik geen idee heb waar ik ze eerder ontmoet heb. Of soms loop ik mensen die ik de dag ervoor ontmoet heb straal voorbij. Vaak herken ik ze aan de kleding, maar helaas wisselt dat ook nog wel eens. Heel lastig….……
 Wat kunnen wij toch altijd ongelofelijk tutten met baby´s. Ik denk dat de Afrikaanse cultuur voor ons een heel goed voorbeeld is.  Die kinderwagens, het op vaste tijden voeden, dit is niet goed voor de heupjes, dat is niet goed voor het nekje, pas op voorde armpje enz. Je kan het zo gek niet bedenken. Dingen waar ze hier totaal niet mee bezig zijn. Tieten worden hier overal uitgehangen en kinderen lurken tot ze ruim een jaar zijn, soms langer.19A Slapen doen ze gewoon even tussen door, op de rug van wie dan ook. Soms de ouder of soms een broertje of zusje. En steeds verbaas ik mij weer dat ze in de meest ongelofelijke houdingen met gemak inslaap vallen. En niks heupjes of nekje. Op de rug in een draagdoek werkt voorde kinderen hier slaapverwekkend. Regelmatig leen ik dan ook even een baby van de compound om even een wandelingetje mee te maken op mijn rug. Zo grappig…………..
 
Denk je dat je alles hebt meegemaakte, wordt ik de dag voorvertrek nog bijna omgetoverd tot moslim. Althans dat dacht ik….. Op de compound waar ik de afgelopen 3 weken veel tijd heb doorgebracht was het een drukte van jewelste toen ik daar aan kwam. De  Politie en heel veel vrouwen  vulde de compound. Ik schrok me rot, dacht dat er een moord was gepleegd ofzo. Sally kwam opgewonden naar mij toe gerent  gooide een doek over mijn hoofd en trok me mee naar een hutje. Terwijl ze meteen hoop herrie naar de andere vrouwen schreeuwde, probeerde ik er achter te komen wat er in godsnaam aan de hand was. Daar stond ik dan met een doek over mijn hoofd……Sally listen please, can you tell me what is happend??Yes yes come…..the ‘maraboe’ is here….de wat……!!
Maraboe?? Stond mij iets van bij dat dat een of andere locale  genezer is. Heb ik hier zin in??? Straks moet ik een of ander locaal spulletje drinken, terwijl mijn darmen na een potje norit geslikt te hebben net weer een beetje normaal begint te worden. Ik gooide mijn hoofddoek af en vroeg Sally mij eerst even goed uit te leggen wat er ging gebeuren voordat ik dat hutje ingeduwd werd. Ze vertelde mij dat het een heel belangrijk persoon was in deze cultuur ( dat had ik gemerkt want met politie escort werd hij begeleid) . De bedoeling was dat ik samen met hem moest bidden en dan komt alles goed. Ik vond het dood eng, dacht een of andere oude man aan te treffen. Die misschien wel Een of andere vloek over mij uitsprak. Ik dacht misschien stort ik morgen wel neer….. Eigenlijk wilde ik zeggen “laat maar, niet voor mij” Maar de opwinding was zo groot dat ik niks anders kon doen, dan het over mij heen te latenkomen. Dus hup doek over mijn hoofd en daar ging ik het hutje in. Ik moest wel25 dallasie (50 eurocent) meenemen om dit aan de maraboe te geven. Met hartkloppingen liep ik het hutje in met Sally gelukkig naast mij.
Trof ik  daar een hele grote neger aan in een lang soort sinterklaas costuum. Ik merkte al snel dat dit een hele serieuze bissniss was dus deed ik wat Sally mij probeerde uit tel eggen in gebaren. Knielen en mijn handen open vouwen. Hij pakte mijn handen en begon wat te brabbelen vervolgens  moest ik mijn handen over mijn gezicht halen en amen zeggen. Het briefje va 25 dallasie propte Sally onder zijn mantel. En toen was de show afgelopen. Ik ging weer naar buiten en dacht “is dat nou alles? “. Iedereen was blij voor mij want de maraboe had ook voor mij gebeden voor gezondheid en geluk……..
En nu maar afwachten. Als jullie dit verslag lezen ben ik in ieder geval weer gelukkig geland.
Het was voor voorlopig weer mijn laatste verslag over het theaterproject en al mijn belevenissen. Het heeft mij weer heel veel gebracht…………