Blog

Beste allemaal

Op het uitvallen van het internet een paar dagen na, gaat alles met mij goed.

Afgelopen woensdag een meeting gehad met de theatergroep, althans de hele groep bestaat uit zo’n 15 tot 18 jongens en meisjes maar de groep waar ik alles mee regel zijn 5 jongens. 2x per week vergader ik met deze jongens. Afgelopen week ging het wat moeizaam, maar na wat goede gespreken waarin het een en ander goed duidelijk werd heb ik nu het gevoel dat we op de goede weg zitten. Langzaam leren ze hoe ze moeten organiseren, plannen en vooruit denken. Alles is hier “No Problem”, maar als ze voor een situatie staan, vallen ze van het ene probleem in het andere. En dit heeft alles te maken met vooruit denken en plannen. En dat is iets wat ik ze echt moet leren. En na de afgelopen meeting zie ik dat ze het begrijpen en er dus mee bezig zijn. Steeds meer komen we bij het stukje zelfstandigheid, zelfredzaamheid. En dat is het doel waar ik mee bezig ben. Afgelopen vrijdag was voor het eerst de hele groep aanwezig en iedereen was ook nog op tijd. We hebben een goede en gezellige repetitie gehad. Het wordt weer een leuk en leerzaam theaterstuk.

Het valt soms niet mee om als blanke vrouw alleen rond te lopen. Elke meter die ik verzet, had ik al getrouwd kunnen zijn. Vooral als ik een van mijn Afrikaanse jurken aan heb dan ben ik een grote bezienswaardigheid. Ze vinden het prachtig en ondanks iedereen mij nu wel kent, kan ik nooit ongestoord door het dorp lopen. Ik merk dat ik langzaam een beetje immuun begin te worden van alle complimentjes en aandacht. Zijn het de kinderen niet die achter je aan rennen met hello,hello…..whatis your name? Zijn het de mannen wel die roepen “ Hai beautiful African women”. Geen stap gaat er voorbij of er zegt wel iemand iets tegen je. Zelfs als ze mij elke dag weer voorbij zien lopen. Dood vermoeiend, ik vindt het daarom ook altijd lekker om terug te zijn in mijn hutje. Waar ik alle rust heb en er geen Gambianen zijn die mij aanspreken.

Van de week zat ik een tijdje in mijn hutje te lezen toen ik ineens bedacht om Sabana even gezelschap te houden. Misschien gaf het hem wat afleiding om een uur of 11 even een praatje met hem te maken. Met mijn lichtje van de telefoon wandelende ik mijn hutje uit en riep zijn naam. Ergens in de buurt hoorde ik iets terug roepen, tot ik ineens bijna over Sabana struikelde. Daar lag hij dan op een matje , bijna poedel naakt. Schrok mij rot en dacht eigenlijk gelijk dat het misschien een beter idee zou zijn om maar weer rechts omkeer naar mijn hutje te maken. Maar Sabana had net een aantal rondjes gerent om de dikke oude Baobab boom om zich zelf wakker te houden. En nu zat hij even uit te puffen op zijn matje. Na een kort praatje besloot ik toch maar terug te gaan naar mijn hutje. De volgende dag had ik hem weer gezelschap gehouden alleen laten we zeggen onder betere omstandigheden Ik had een leuk gesprek met hem over zijn werk en zijn familie. Hij vertelde mij dat hij al een paar maanden geen salaris had gehad omdat er niet zoveel toeristen waren. En dat hij geld had moeten lenen van familie om rijst te kopen. Nou weet ik dat je niet snel dit soort verhalen moet geloven, maar op de een of andere manier had ik te doen met deze man. Elke nacht weer alleen in de donkere nacht zitten en wachten, 84 uur in de week voor maar €30 euro per maand. Van het geld wat ik van mijn schoonouders had meegekregen besloot ik de volgende dag in de stad een radiootje voor hem te kopen zodat hij wat afleiding had om de nacht door te komen . Afgelopen jaar weet ik dat hij s’nachts naar de radio luisterde, maar sinds een paar maanden was zijn radiootje ingestort. Voor 3 euro kocht ik een transistor radiootje en voor 30 euro cent nog een paar batterijen erbij. Daarbij gaf ik hem nog 200 dal. (€4 euro) om wat eten te kunnen kopen voor zijn familie. Hoe maak je iemand blij………………..En ik blij dat er s’nachts altijd iemand is die mij bewaakt…………… Er zijn altijd twee belangrijke regels voordat je de deur uit gaat. 1. Vergeet nooit een fles water mee te nemen 2. Zorg dat je goed naar de wc bent geweest.

Nou is goed drinkwater nog wel ergens in een locaal winkeltje te koop, maar een toilet, dat kan je vergeten. Afgelopen donderdag heb ik een wandeling van ruim 2 uur gemaakt over het strand. Aangekomen in het dorpje Sanyang nog even op het strand gelegen tussen de toeristen en daarna de bustaxi weer naar huis genomen. Soms gaat dat heel snel maar soms kan het ook lang duren voordat een bustaxi vertrekt of doordat hij onderweg veel stopt. Dit keer schoot het niet op waardoor ik in tijd nood kwam om op tijd op mijn les te komen. Ik besloot daarom gelijk door te gaan. Nog even snel langs de compound waar ik altijd wat mee eet. Maar na het eten werd het toch wel tijd om mijn blaas te legen. Ik wist dat ik geen andere keus had dan dit op de compound te doen. Op zijn Afrikaans dus….. Nou vindt ik boven en gat plassen niet zo probleem, maar met water spoelen ipv wc papier……daar zat ik wel een beetje tegen op. En dan is het ook nog eens normaal dat je zoiets deelt met de rest van de compound. Terwijl ik dit soort dingen thuis toch altijd wel een momentje van privacy vindt. Voordat ik dat nog even in overweging kon nemen werd mij al even voorgedaan hoe het moest. Dat was wel het moment dat ik dacht “laat maar”………..Maar toch mijn eigen schaamte even opzij gezet en mij verplaatst dat het in deze cultuur heel gewoon was, liet ik voorzichtig mijn broek zakken. Maar voordat ik door de knieën wilde gaan om de plas houding aan te nemen,was mijn plasdrang al verdwenen. Net toen ik mijn broek weer ophoog had kwam er van alles voorbij lopen, had ik daar mooi gezeten……Nee voor mij geen toilet op de Gambiaanse manier.

Van de week weer en leuke Afrikaanse jurk laten maken (.zie foto) Het onderhandelen over de prijs gaat mij steeds beter af. Voor 8 euro heb ik de stof gekocht en de jurk op maat laten maken. Mooie prijs toch……?
Ik kan nog veel meer schrijven over mijn dagelijkse belevenissen, maar soms denk ik dat mijn mails te lang worden om te lezen. Vandaar dat ik de rest maar weer voor mijn volgende verslag bewaar.

Nog een week te gaan………….

Van afgelopen dagen heb ik jullie niet zoveel bijzonders te melden over de theatergroep. We zijn druk bezig met het script, maar net als vorig jaar valt het niet mee. Het tempo ligt erg laag en er is altijd wel wat. Dan is er weer een ziek (meestal zeggen ze dat ze malaria hebben), dan moet er weer een op de compound helpen, of hebben ze ineens ergens voor 1 dag werk wat dan voor gaat, of is de energie ver weg te vinden. En op tijd komen blijft lastig. Ze vinden het allemaal heel leuk, maar het zit een beetje in de cultuur om te hangen. Ik denk dat het door het weer komt en dat ze niet gewent zijn actief bezig te zijn en veel na te moeten denken. Het kost mij vreselijk veel energie om ze na te laten denken, hoewel ik zie dat ze het heel graag willen maar dat het niet zo werkt als bij ons. Voor mij steeds weer een uitdaging om ze te leren zelf na te denken en niet alles van mij af te laten komen. Wat dat betreft ben ik een echte juf of zoals hun mij noemen ‘our Teacher’

Als ik even geen teacher ben dan zit ik op het strand, of lees mijn boek in alle rust in mijn hutje of vertoef bij wat mensen in het dorpje. De vrouwen hier zijn gek op glitter en felle kleuren. Als ze op de compound vertoeven hebben ze oude kleren (werkkleding) aan. Het ziet er voor ons heel armoedig uit. Weinig wat nog heel is en alle is vies. Maar zodra ze de deur uit gaan wordt er een prachtige jurk te voorschijn getoverd. Er worden wat simpele sieraden om gedaan, soms een pruik op gezet en dan staat er ineens heel iemand anders. Mijn zus had wat potjes nagellak meegegeven en wat make-up. Ze zijn er gek op maar hebben niet het geld om het te kopen. Het was een feest toen de potjes te voorschijn kwamen. Binnen de kortste keren werden de nagels van de tenen en alleen de linker hand vol gekalkt met alle kleuren. Waarom alleen de linker hand! omdat ze hier altijd met hun rechter hand eten. Ze hebben hier geen vorken, messen of lepels. En waarschijnlijk denken ze dat het afgeeft ofzo. Het was echt grappig want het zag er niet uit. Ze vonden het helemaal geweldig. Savonds heb ik laten zien hoe wij het altijd doen. Ik heb een kippenveer van de grond gepakt en met het puntje maakte ik stipjes en streepjes op de gelakte nagels. Helemaal leuk vonden ze het.

In een van vorige verslagen heb ik vertelt dat er door het dorp allerlei beesten los lopen. Kippen,schapen, geiten enz. elke beest weet precies op welke compound hij thuis hoort. Van de week zat ik op een avond in een compound en werd er een geit in de keuken ( de keuken is hier en kleien hutje op de compound waar op houtvuur wordt gekookt) gestopt. Bij de kip die daar achter de kookpot al weken aan het broeden is. Ik vroeg waarom de geit in de keuken moest overnachten. Ze vertelde mij dat de geit zwanger was en het wat onrustig werd, dus het zou kunnen dat de geit ging bevallen. En dat was dan een goede kraamkamer. En ja hoor de volgende ochtend toen de deur van de keuken open ging, wat stond daar….? niet 1 geit maar 2…… Zo grappig hoe natuurlijk dat hier allemaal gaat. En zo maken ze dan weer een voorraad voor de eerst volgende Tabaski feest, waarbij er altijd een schaap om geit geslacht moet worden.

Radio, tv en kranten hebben ze hier nauwelijks. Af en toe zie je een transistor radiootje ergens staan. Ze hebben dan ook soms geen idee wat er in de wereld gebeurd. Zo ook met het nieuws over Nelson Mandele. Dit hoorde ik pas zondag ochtend omdat ik toevallig bij iemand was die een klein radiootje had staan. Ondanks ik in Afrika zit en ze Mandela allemaal kennen zijn ze er hier niet zo mee bezig. Ik krijg er dus weinig van mee.

Afgelopen zaterdag heb ik televisie gekeken. Voor ons heel gewoon, maar voor hier niet. Echt heel grappig. Hier in het dorp hebben maar een paar mensen een tv. Tv’s die je bij ons niet meer te koop zijn. Op zaterdag komt er op de compound, waar ik regelmatig vertoef een knetter oude televisie te voorschijn. Overal worden kabels vandaan gehaald en getrokken om ergens wat electra af te tappen. Dan wordt er een film kanaal op gezet en hup het halve dorp komt met krukjes en emmers om op te zitten aan. En met z’n alle zitten we dan en film te kijken. Jong en oud vinden dit prachtig. Ik zat zo in mijn film dat ik niet het gevoel had dat ik buiten zat. Was even met mijn gedachten thuis op de bank. Toen de film afgelopen was zat ik ineens met mijn voeten in het zand met pijn in mijn kont van het zitten op een boomstronk.

Elke dag is weer bijzonder. Ik ervaar het als een enorme rijkdom om dit te mogen doen. Het enorme cultuur verschil blijft mij verbazen. Nog 12 dagen te gaan dan zit de eerste periode er alweer op.

Spreek jullie snel weer

Daar zit ik dan weer in het warme Gambia.

Ik heb en goede en snelle vlucht gehad. Hoewel het altijd lastig is om een lange tijd in dezelfde houding te moeten zitten. Vanaf aankomst heb ik gelijk wat geshopt. Dit keer heb ik mijzelf verwent met het aanschaffen van een waterkoker. Het was even zoeken, maar ik heb een hele mooie gevonden voor maar liefst 3 euro. Een potje jam, een watermeloen, wat bananen en daarmee moet ik mijzelf weer zien te reden de komende 3 weken. Dit keer verblijf ik maar 3 weken, de reden is dat de theatergroep zelf al hard heeft gewerkt dus kan ik gelijk met ze aan de slag als ik aankom. Hoewel ik nog moet afwachten of er werkelijk hard gewerkt is en of er nog iets over is van de theatergroep, want in dit soort landen weet je het nooit. Na onderweg nog even een bandje verwisseld te hebben (een lekke band gebeurd hier dagelijks) en een paar klokkende oksels was ik weer op mijn vertrouwde plekje.

Telkens weer moet ik even wennen aan de hitte, de stof/zand en de o zo andere cultuur.
En het meeste moeilijke nog het tempo. Het zit zo in je systeem regelen,plannen, snel denken en veel denken. Maar dat werkt echt niet hier……..en steeds trap ik er de eerste 2 dagen weer in. Relax, en alles op zijn tijd anders gaat het hier niet werken.

Afijn om 14.00 uur had ik mijn koffer uitgepakt en om 18.00 uur werd ik verwacht voor een welkom ceremonie.
En dat is dan weer echt zo moment dat je denkt, ja, hier doe ik het allemaal voor. Er zaten al zo’n 50 jongeren op mij te wachten, en iedereen was weer uitgelaten dat ik er weer was om hun een paar keer per week een stukje plezier te bezorgen. Ze lieten mij wat sketches zien die ze zelf hadden bedacht. En er werd en hoop gepraat en gelachen.

Afgelopen maandag de eerste toneelles gegeven. Er is weer veel gelachen en er zijn weer veel grenzen verlegt.
Deze week ook aan het werk gegaan met de theatergroep. Het mooie is dat ze een eigen script hebben dat het helemaal naar hun eigen cultuur is geschreven. Voor mij soms even lastig om mij daar in te verplaatsen, maar wel super interessant om te doen. We hebben afgesproken om 2x in de week en meeting te hebben zodat ik hun kan begeleiden in het zelf nadenken van de planning en organisatie, wat is er allemaal nodig om dit stuk in maart op te voeren. Ik kan jullie vertellen dat is best pittig want de hersens zijn niet gewent om zo vlot te werken als bij ons. Maar met wat geduld en stap voor stap lukt het ze. Ik vindt het knap hoever ze al zijn gekomen en wat ze in de periode allemaal hebben gedaan toen ik er niet was. Van de tot nu toe opbrengst aan donaties willen we proberen te kijken of we voor dit jaar microfoons zenders kunnen aanschaffen. Uiteraard moet ik dat uit europa halen, dus mocht iemand een lijntje hebben die deze misschien tweedehands wil door verkopen, heel graag. Ook gaan we wat investeren in kostuums, deze laten we hier maken dat is heel goedkoop en je kan hier genoeg stof kopen. En het belangrijkste het leer materiaal wat we achter willen laten op de scholen. Denk aan spelletjes, boekjes over druks en tienerzwangerschappen/loverboys. Tot zover over het project.

Als ik even tijd heb probeer ik wat voor mijzelf te doen. Meestal is dat en bezoek aan een familie compound of een dagje strand of markt. Deze week heb ik de 5 leiders van de theatergroep meegenomen naar een dorp verderop en hebben we wat met elkaar gedronken op het strand. Zoals de meeste nog van jullie weten, doe ik dat altijd met de bustaxi. Gammele busjes die bijna uit elkaar vallen en elke dag een vast route rijden( er is maar 1 verharde weg die van dorp naar dorp loopt). Je gaat dan aan de kant van de weg staan houdt zo’n busje aan en propt je tussen de locale bevolking, maar ook tussen de stinkende bakken met vis en manden met kippen en geiten. Vervolg geef je een gil als je er uit wilt, en dan moet je je in alle bochten wringen om eruit te komen. Voordat we vertokken bedacht ik me wat water te kopen. Er kwam een meisje langs met gekoelde zakjes water. Ik kocht er een en vervolgens vroeg ik in de bus vol met mensen of er nog iemand behoefte had aan water. Natuurlijk wilde de hele bus en hup daar vlogen de zakjes door de bus. Dit soort dingen gaat altijd met een hoop geschreeuw en er ontstaat een moment van een soort gekkenhuis in het busje. Heel grappig om te ervaren. Uiteindelijk aangekomen op plaats van bestemming heb ik voor 6 personen de bustaxi betaalt en water uitgedeeld en ben ik in totaal nog gen 75 eurocent kwijt, daar kunnen wij ons geen voorstelling van maken, ongelofelijk………..

Dit keer eet ik elke dag lokaal mee op een compound. Voor mij het goedkoopst en het makkelijkst. En ook heel gezellig, het voelt echt alsof je in het het programma zit “Groeten uit de rimboe”. Het is een compound met veel mensen jong en oud. Daar heb ik wat van de kleren en schoenen uitdeelt die ik in Nederland van diverse mensen had gekregen en zelf mee kon nemen in mijn eigen bagage. Het grootste deel heb ik in dozen mee geven met de zeecontainer. Dit komt eind februari aan. Ik zal deze dozen tegen die tijd persoonlijk weer opvangen en uit delen aan de mensen waarvan ik denk dat die het goed kunnen gebruiken. Wordt vervolgt dus.

Tot zover even over de eerste paar dagen.