Blog

De eerste week zit er alweer op, het vliegt voorbij. Voor mij was het en drukke week en ben blij dat ik nu even de tijd heb om rustig een berichtje naar jullie te mailen.

De afgelopen weken heb ik in Nederland weer enorm hard gewerkt aan het project. Ik kwam dus hier in Gambia aan als een soort afgeschoten pijl. Al snel realiseerde ik mij dat het tempo, organisatie,planning op een geheel ander level ligt als in Europa. Het duurde even voordat mijn pijl tot stilstand kwam, waardoor ik de eerste dagen een beetje gestrest was, maar dit was nergens voor nodig. Ik moest weer even het Gambiaanse systeem vinden. Maar ik ben er weer en heb mij samen met Marjella geheel gefocust op de aankomende 5 weken.

Super trots ben ik op Marjella wat ze de afgelopen periode bereikt heeft met de theatergroep. Ze hebben hard gewerkt aan een mooi en leerzaam theatervoorstelling. Met een duidelijke boodschap erin verwerkt, zoals het naar school gaan belangrijk is, kijken naar je toekomst, oplossingen zoeken voor problemen die je in je leven tegen komt, samen zijn we sterk. Dit is wat er in het theaterstuk verwerkt is. Afgelopen week hebben we nog gewerkt aan het theaterstuk om alle puntjes op de i te zetten en er een mooi geheel van gemaakt. daarnaast hebben we voor de eerste week een planning gemaakt hoe we het gaan aanpakken met de scholen om het daar te kunnen opvoeren. De eerste voorstelling staat voor a.s. woensdag gepland op de school in het dorpje zelf. Aankomende donderdag gaan we scholen en dorpen af om verder afspraken te maken. We hebben er zin in……..

Ik heb gemerkt dat ze mij niet vergeten zijn. Ik heb de afgelopen keer dat ik er was een enorme basis gelegd en energie verspreid. Iedereen in het dorp kent mij en dat is echt heel grappig. Overal kwamen ze weer te voorschijn toen ze zagen of hoorde dat ik er weer was. Het voelde echt als en soort thuiskomen. Ik voelde mij ook gelijk weer helemaal een van hun.
Het valt niet mee om hier dingen plannen en te organiseren. Op tijd komen is en blijft een probleem en moet je dus echt als een uitdaging zien. Als je denkt alles gepland en georganiseerd te hebben moet je maar afwachten of het werkelijk ook zo gaat lopen. Voor ons steeds weer een verassing …… en een hele uitdaging om hier iets te organiseren. Voor ons zo simpel voor hun heel lastig.

Zo hadden we voor afgelopen zondag gevraagd of de kinderen iets eerder konden beginnen. Ipv 5 uur om 3 uur. Ik zag de gezichten al vertrekken en vroeg een voor een aan ze wat de reden zou zijn dat dat niet ging lukken. Bijna iedereen had problemen met de lunch. Wij denken dan, dan lunchen we toch om 2 uur en kunnen we 3 uur beginnen, maar zo werkt het hier niet. Eten is belangrijk voor ze. Meestal eten ze 1 keer per dag rijst, en dan doen ze dit op het midden van hun dag rond 3 uur. Deze lunch wordt klaar gemaakt door een van de compound bewoners, meestal een vrouw. Iedereen is dus afhankelijk van wanneer dat eten klaar is. Omdat ze soms wel met 20 mensen op en compound leven, kunnen ze niet met iedereen rekening houden. Dus wordt er een maaltijd gekookt en kan je mee eten als het klaar is, en zo niet dan heb je geen maaltijd die dag. Om dus de cultuur hierin respecteren moeten we hier dus rekening mee houden. De afspraak is dus gemaakt om 15.30 aanwezig, en nu maar hopen dat iedereen er uiterlijk om 4 uur is. Zo gaat dat hier……….

De eerste spullen die ik heb mee gebracht zijn uitgedeeld. Altijd grappig om te doen.
Zo had ik een paar meiden van mijn theatergroep mee genomen naar mijn verblijf. Ze in een kring op de grond gezet en in het midden een tas vol met allemaal haar speldjes,klipjes,strikjes, haarbanden enz. leeg gekiept. Ze keken hun ogen uit en wisten niet wat ze het eerste in hun haar moesten doen. Ik had met ze afgesproken dat ze allemaal 3 dingen uit mochten zoeken. Wat een plezier hadden ze en wat waren ze blij. Een half uur later stonde daar 5 meiden met stralende koppies en allemaal een haarband in hun haar met een grote roos erop, want die vonden ze wel het mooist.

Zo werkt er op mijn verblijf ook een soort tuinman. Heel bescheiden stille man. Ik heb nog geen wordt met hem gewisseld maar zie hem steeds lopen op een paar enorm versleten slippers. Laat ik nou toevallig een paar mooie slippers bij mij hebben van Niels die te klein waren. Ook deze man heb ik hier heel blij mee gemaakt, want nieuwe kon hij niet aanschaffen.
Deze week is ook Monique aangekomen die mij in Nederland helpt met het project. Ze wilde graag komen kijken naar het project. Vanaf het eerste moment heeft ze het helemaal naar haar zin. Zodra ze en momentje heeft trekt ze er op uit om ook wat van het land zelf te kunnen bekijken. Heel prettig want ik heb niet veel tijd om haar nog wat dingen te laten zien naast mijn werk met de theatergroep.

Zo hebben we van de week een keer echt locaal gegeten. Gewoon bij bewoners van het dorp die een “restaurant” hebben. Ja hoe zal ik dat omschrijven restaurant…..Je ziet niet dat het een restaurant is, geen ruimte met tafels en stoelen. Je komt gewoon ergens wordt tussen allerlei troep op een emmer of een gammel krukje gezet en moet maar afwachten wat je te eten krijgt. Uiteraard hebben ze geen voorraad want dat kunnen ze niet aanschaffen. Wat er in huis is kan je krijgen. In ons geval was onze maaltijd een gekookt ei, stuk vis en een stuk brood. Alles op 1 bord en dan maar een beetje samen graaien. Het was grappig om te doen maar ik verrekte nog wel van de honger toen we weer terug kwamen op ons verblijf. Omdat ik smorgens alleen een broodje eet met wat jam en mijn lunch wat fruit, snak ik s’avonds wel naar en flinke maaltijd. Gelukkig had Monique nog wat chips in haar hutje……..

Tot zover deze week

Tot volgende week allemaal en groetjes uit het warme Gambia

Daar zit ik dan weer in het vliegtuig op weg naar Afrika. Ook dit keer heb ik mij weer behoorlijk vergist in de hoeveelheid bagage. Hoewel al mijn spullen nog in Gambia lagen en mijn koffer dus alleen maar gevuld was met spullen die ik daar kan weg geven, had ik toch weer een record van 14 kilo aan overgewicht. Oeps! Even snel denken hoe ik dat kon oplossen. Misschien een telefoontje naar Corendon. Omdat ik voor een project werk komen ze mij met de prijs voor mijn ticket altijd tegemoet. Misschien kunnen ze ook wat voor mij betekenen voor mijn over bagage. Snel bellen en kreeg ik uiteindelijk een vriendelijke dame die voor mij had geregeld dat de kosten van mijn overgewicht van Corendon zijn. Ik ben Corendon zeer dankbaar…….. En soms moet je een beetje brutaal zijn om iets voor elkaar te krijgen ☺

Het worden drukken weken en ik zal hard moeten werken om het project te laten verlopen zoals we allemaal gepland hebben. Het komt er nu echt op aan. Ik ben erg nieuwsgierig hoever Marjella is gekomen met de theater voorstelling. En hoeveel jongeren we gaan bereiken met onze theater boodschap. De komende twee weken gaan we de voorstelling afronden alle puntje op i zetten zodat het een mooie voorstelling wordt om op de scholen en dorpen te laten zien. Dit zullen we de laatste 3 weken van maart gaan doen.

Ondertussen zijn Monique en ik heel hard bezig geweest om het project voor volgend jaar weer haalbaar te kunnen maken. Belangrijkste blijft nog altijd financiën binnen halen. We schrijven fondsen aan en proberen van alles te bedenken wat we kunnen organiseren wat eventueel geld op zou kunnen leveren voor het project. Ik kan jullie vertellen dat de eerste week van de statiegeld actie bij de Dekamarkt in Hillegom ons €30,25 heeft opgeleverd als dat zo door gaat hebben we €100,00 euro per maand en €1200,0 euro per jaar en dat zou toch geweldig zijn…….

Ik hou jullie op de hoogte wat er nog meer aan zit te komen.

Monique komt volgende week een weekje naar mij toe om het project te bekijken.

Wie ook volgende week naar mij toe komt, is Leendert. Leendert is van Unity TV en komt een week lang opnames maken van het project om van deze opnames een promotie film te maken. Dit kunnen we dan laten zien aan bedrijven, scholen enz. zodat ze kunnen zien wat wij precies doen. Op die manier hopen we ook de bedrijven, scholen, mensen kunnen ervan overtuigen hoe hard we geld nodig hebben voor het project.druk druk druk dus……

Zoals ik jullie al vertelde zit mijn koffer vol met spullen die ik voor de kinderen en de bevolking heb meegenomen. Ik kan jullie niet uitleggen hoeveel energie het geeft als je ze ergens blij mee kan maken. En ze zijn al snel blij met heel weinig. Zo heb ik van Caroline een tas vol met haarspeldjes, bandjes, elastiekjes enz. gehad. Wat zullen die kindergezichtjes stralen als ze iets uit die tas mogen uitzoeken. Ook heb ik van sportfondsen bedrijfskleding meegenomen. Zo leuk om te zien om die bruine apen rond te zien lopen in fel oranje sportfondsen shirts en broekjes. Ik heb ook en hele zak met baby kleren gekregen van Karin. 3 weken geleden heeft iemand die ik goed ken een baby gekregen,en ook deze familie zal ik heel blij maken met de spullen die Karin heeft gegeven.

Wat ik ook heb meegenomen zijn spullen om cupcakes te maken en te versieren. Waarschijnlijk waren dat die 14 kilo overgewicht. Want ik geloof dat ik wel 6 pakjes fondant bij me heb en 2 kilo cake mix ☺ Dit is iets wat ze helemaal niet kennen, maar toen ik er de laatste keer was zagen ze al die cup cakes in bladen die ik meegenomen. Ze vonden de kleuren en hoe het eruit zag heel interessant en aantrekkelijk. Cupcakes maken in Afrika jullie horen het resultaat…….

Ondertussen dat ik deze mail schrijf ben ik aangekomen op  mijn bestemming. Een andere bestemming dan de vorige keer. Wel hetzelfde dorp maar een andere locatie. Ik zit nu echt midden in de natuur aan de Gambiaanse rivier. Mijn wekker zijn de meest prachtige vogels, aapjes en soort eekhoorns. Wat een rust en een natuur prachtig hier.

Tot zover…….

Groetjes Marlies

Lieve Allemaal

Daar zit ik dan in het vliegtuig op weg naar het koude Nederland.
Er gaat zoveel door mij heen. Mijn gezin die ik weer na 6 weken kan terug zien. En wat ik de afgelopen 6 weken allemaal beleefd heb. Maar ook en hoop ideeën waarmee ik aan de slag wil voor dit project.
Laat ik bij het begin beginnen. Voordat ik aan dit project begon had ik geen idee wat mij te wachten stond. Na alle lieve en velen financiële ondersteuning voor dit project, werd de druk nog eens hoger. Het kan toch niet zo zijn dat ik straks iedereen die geld heeft gedoneerd moet teleurstellen…..

Met heel veel energie, gevoel van geluk,voldoening en trots kan ik jullie vertellen dat het begin van het opzetten van dit project boven verwachting is verlopen…..

Wat een ervaring…..Fantastische jongeren, Wat een energie, enthousiasme, en leergierigheid, liefde, onbeschrijfelijk. En als dat geen goede basis is om een theatergroep te starten dan weet ik het niet meer.
Ik moet hard aan het werk, om dit project de komende jaren tot een succes te maken. En heb daar enorm veel zin in om dat ook te gaan doen

Uiteraard geven mij de jongeren de energie om hier mee verder te gaan. Maar ook heb ik gemerkt hoe ontzettend veel ik kan beteken. Ik stelde mij de vraag voor dat ik ging, of ik wel iets zou kunnen toevoegen. Maar ik bereik op deze manier zoveel kinderen, met voor hun belangrijke informatie voor hun toekomst. Dat ik er van overtuigd ben dat dit een groot en belangrijk project kan zijn om in een derde wereld land mijn steentje bij te dragen. Is het niet alleen om ze momenten van plezier en gevoel van geluk te geven, zijn het wel momenten van leren en ontwikkelen. Het voelt super……..!!!!!
In ieder geval gaat in januari Marjella voor 3 maanden mijn plek overnemen. Zij zal hard aan het werk gaan om met de theatergroep een voorstellingen te maken.

Het thema wat verwerkt zal gaan worden in de voorstelling zal een combinatie worden van.
* Een opleiding/school is belangrijk.
* Were do you realy belong ( Europa is geen opening naar rijkdom en geluk, zeker niet zonder opleiding en/of papieren)
* Je dromen en je wensen.

Eind februari zal ik weer die kant op gaan om samen met haar de puntjes op de i te zetten van de voorstelling. En zullen we drie weken lang door een deel van Gambia trekken om met de theatergroep langs scholen en dorpen te gaan om de voorstelling ( met de verwerkte informatie erin) te presenteren. Ik heb de volste vertouwen erin na de afgelopen 6 weken dat dit een succes gaat worden………Ik zal jullie zeker op de hoogte houden hoe dit allemaal verder gaat lopen.

Nadat mijn zus was vertokken had ik nog 4 dagen te gaan. Dit was prettig want daardoor kon ik een hoop dingen regelen en alles goed achter laten.

Woensdag heb ik voor alle kinderen mijn laatste les gegeven. Ik wilde een middag vol gezelligheid. En dat is het geworden..….Omdat de kinderen hier niets hebben is dat niet zo moeilijk. Ze gaan naar school werken op hun compound of hangen ergens. En dat is alles waar hun leven uit bestaat. Alles wat ik de afgelopen weken georganiseerd heb is voor hun dus echt een uitje geweest. Zo ook deze dag…….

We hebben spelletjes gedaan en een drama competitie gehouden. Het was zo super goed om te zien hoeveel iedereen geleerd heeft. Het is niet alleen het toneel spelen, maar ook het zelf nadenken. Klinkt raar maar hier in Gambia hoeven ze niet zoveel na te denken, dus moest ik in het begin erg veel moeite doen om een idee waar een sketch over kon gaan, te laten bedenken. Ook omdat de dingen die ze hier mee maken maar zo beperkt zijn. Wij hebben veel meer “speel materiaal”zoals we dat noemen in de theaterwereld. Veel meer beroepen, veel meer activiteiten enz. enz. Duidelijk was er dus een verschil te zien. De kinderen hebben genoten, en daar ging het om.

Zoals ik jullie de vorige keer mailde. Was op de voorstelling vorige week zaterdag, ook de Gambiaanse televisie aanwezig. Ook ik werd geïnterviewd. Afgelopen week werd het uitgezonden op het Gambiaanse journaal en zal dit de komende weken nog herhaald worden. Ik heb ik dit ook kunnen zien op de tv. Het was heel leuk geworden. Ik heb een cd hiervan meegekregen dus zal het zodra ik thuis ben op mijn website plaatsen.

Sinds die tijd werd ik wel wat vaker herkent, waar ik ook kwam. Zelfs op het vliegveld werd ik overal apart genomen omdat al die gambianen een praatje met me wilde maken. Zelf met het controleren van mijn bagage kon ik ze omkopen met mijn leuke praatjes over dat ik op tv was geweest. Geen probleem “flesje water” neem maar mee, te veel kilo’s aan bagage, prima hoor……..Ik miste nog bijna mijn vliegtuig omdat ik overal werd opgehouden.

Afgelopen donderdag heb ik afscheid genomen van de theatergroep.
Tupac had het idee om dit met en BBQ te doen. Helemaal top! zag al die heerlijke hamburgers, worsten, kipkluifjes, biefstukjes, salades, pindasaus, kruidenboter enz. enz. al voorbij komen. Maar dat ging even iets anders……. Voor ons vegetariërs zou ik vanaf hier niet veder lezen.
Uiteraard wist ik ook wel dat ze de heerlijke dingen die ik net opnoemde niet hebben, maar ik dacht misschien met wat creativiteit komt dat wel goed. Tupac legde mij uit dat het werkelijk een feest is als we een geit gingen kopen op de veemarkt, slachten en opeten. Okay dacht ik , klinkt niet aantrekkelijk maar laat ik mij aan de Afrikaanse cultuur aanpassen.

Zo gingen wij dus op weg naar de veemarkt en hadden een uur later twee schattige, lieve , levende geitjes achter in de auto zitten. Terwijl we weer naar huis reden had ik besloten geen contact te maken met deze beesten, want als ik dat ga doen verknal ik waarschijnlijk de afrikaanse BBQ. Thuis aangekomen moesten ze nog een hele dag en nacht in de tuin staan van de compound. Ook dat was lastig want steeds als ik een gemekker hoorde draaide mijn maag zich om. Het idee dat hun laatste uren waren in gegaan……

De dag zelf was iedereen uitgelaten dat we met twee geiten aankwamen. Ik kon niet zo vrolijk zijn en deed nog steeds mijn uiterste best om de geiten te negeren en het idee dat ze straks op het vuur zouden liggen uit te schakelen.. De kinderen zijn zo opgegroeid met dit dat het voor hun geen enkel probleem was om deze schattige geitjes dus te killen. Ongelofelijk vreemde ervaring voor mij. Maar een stukje cultuur wat ik moest respecteren. Ik ben even weg gegaan op het moment dat de messen te voorschijn kwamen. Na een uurtje kwam ik terug en ja………pffffffff weg geitjes.

Ik zal niet te veel in details treden, maar werkelijk alles wordt van een geit of een koe (varken eten ze niet vanwege het moslim geloof) gegeten. De kop, de ballen, de maag wordt schoon gespoeld, de darmen leeg geknepen alles, alles eten ze. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een klein stukje vlees heb geprobeerd, maar geen organen dat ging mij echt te ver.
Niets meer dan een stuk vlees met wat uien daar bestond de BBQ uit.
Het was gezellig en een belevenis……..

Vrijdag had ik gepland om deze dag voor mijzelf te houden. Ik kan nog even een wandeling maken door het dorp om iedereen gedag te zeggen. Ik hou helemaal niet van afscheid nemen en zeker als het allemaal te lang duurt. Maar ook daar kwam ik niet onderuit. Want hier in Gambia is het hel normaal dat je overal de tijd voor neemt. Zo ook als ik dacht even snel iemand gedag te zeggen moest ik gaan zitten en kreeg ik als dank tassen vol met sinaasappels, grapefruits, bananen enz. Dat is hier de gewoonte om als cadeau te geven. Het is ook het enige wat ze kunnen geven.

Omdat ze dit uit de bomen op hun compound kunnen plukken en dus niets kost. Allemaal heel lief bedoelt maar hoe krijg ik in godsnaam 20 kilo fruit mee in mijn koffer. Toch maar alles uit respect mee genomen naar mijn compound en daar met Tupac besproken hoe ik dit kon oplossen. Die dag heb ik mij suf aan fruit gegeten. Sinsappels met mijn handen uitgeknepen om wat jus d’orange te maken. Maar nog was meer dan de helft over. Tupac had het idee om wat aan de buren te geven en twee grote grape fruits en 4 sinasappel en een banaan zijn met mij mee gegaan naar Nederland.

En nu zit ik thuis samen met Bram aan een heerlijke fruit salade te eten. Vreemd om weer thuis te zijn. Ik heb niks van de kerst meegekregen. Normaal leven we daar weken naar uit en nu is het over 3 dagen kerst en ik moet nog helemaal in de stemming komen. Maar goed dat ga ik de komende dagen doen.

Ik kan terug kijken om een geweldige start van mijn project Learn2Learn. Mijn hoofd bruist van de plannen en daar ga ik de komende maanden hard mee aan de slag. Ik realiseer mij de enorme crisis hier in Nederland. Toch kan ik het niet na laten om te zeggen…… Mocht je ooit iets voor een goed doel willen betekenen, op wat voor manier dan ook. Denk dan aan dit geweldige mooie project waarvan alle financiële opbrengsten direct naar theaterproject Learn2Learn gaan.

Eind februari zal ik weer terug gaan om Marjella te helpen het project voor dit jaar af te ronden. Ik houd jullie op de hoogte via mijn facebook en website www.marlieslearn2learn.nl

Bedankt voor al jullie steun, lieve reacties.

Iets later dan jullie van mij gewend zijn, maar hier weer en berichtje uit het bijzondere Gambia. Mijn laatste weekje hier in The Gambia is ingegaan, en dan zijn er alweer 6 weken voorbij. Het geeft mij en dubbel gevoel. Het is zo mijn thuis geworden, vreemd dat ik straks weer moet afscheid nemen van deze bijzondere cultuur. Maar aan de andere kant kijk ik weer heel erg uit om bij mijn gezinnetje en vrienden te zijn.

Afgelopen week heb ik een drukke week gehad. Mijn zus was voor een weekje over en dat was super gezellig.
Ik hoop dat ik haar een goede indruk heb gegeven van Afrika en van het project Learn2Learn.
Terwijl ik mijn zus kennis heb laten maken met Gambia moest ik ook hard aan het werk. Want naast de theatergroep voor het project, geef ik ook nog 3x in de week aan zo´n 30 kinderen toneelles. Afgelopen zaterdag had ik een voorstelling georganiseerd voor het dorp om te laten zien wat de kinderen de afgelopen weken allemaal geleerd hebben. Ik had het plan om een echt theater te maken. Dus had ik de afgelopen week samen met Tupac een constructie bedacht om op een simpele manier een theater te creëren. Het bijzondere is dat ze hier in Gambia geen theater hebben dus dat ook niet echt kennen. Maar toen ik hun ging vertellen wat ik van plan was vonden ze het super spannend allemaal. Uiteraard moest er met beperkt materiaal iets bedacht worden. En ik wilde dat we iets maakte wat vaker gebruikt kon worden. Een investering in het project dus.
Het koste wat tijd en energie want voordat je hier iets geregeld hebt en iedereen ook werkelijk iets uitgevoerd heeft en dan ook nog op tijd, moet je er wel heel veel er achteraan blijven zitten.

Maar het is gelukt en ik ben best trots op het resultaat. (Op de foto kan je zien hoe het is geworden) Wat een ervaring voor deze kinderen (maar ook volwassenen) om in hun ogen een echt theater te hebben, voor ons wat primitief maar voor hun helemaal echt……….geweldig om te zien en mee te maken. Dit jaar hebben we de ombouw laten maken en ik hoop volgend jaar gordijnen te kunnen kopen die we open en dicht kunnen doen. Dan is het theater echt af.
In elke sketch had ik iets educatief verwerkt. Iets over tienerzwangerschap, iets over AIDS, iets over trouwerij (uithuwelijken), en je eigen keuzes maken enz. enz. Sketches die ook voor de ouders goed waren om zien. Omdat er naar de ouders ook informatie werd gegeven, b.v dat het belangrijk is dat je je kinderen op tijd informatie geeft over voorbehoedsmiddel/zwangerschap.

De voorstelling was een groot succes. De mensen genoten. Kan je het voorstellen dat dit voor de mensen geheel nieuw was en echt een uitje. Nog nooit zijn ze naar een theatervoorstelling geweest. Er werd dus heel veel gelachen en gegild……..
Er werden zelfs opnames gemaakt door de Gambiaanse televisie. Ik hoop dat ik volgende maand deze opnames op mijn website kan plaatsen.

Na deze voorstelling ben ik er zeker van dat ik al deze kinderen niet zomaar kan laten gaan. Voor mij ligt er een taak te wachten, een geweldig taak. Om dit theater project voort te zetten. Ik moet dit doen, want ik heb de afgelopen weken gezien hoeveel dit toevoegt en hoeveel ik hiermee kan betekenen in dit enorm arme land……
Naast de drukte voor de voorstelling heb ik deze week natuurlijk ook wel weer wat meegemaakt dit keer samen met mijn zus. Om haar aan het weer en de cultuur te laten wennen ben ik met haar eerst naar het dorps ziekenhuisje gelopen. Dit wordt geheel gesponsord door onder andere de stichting waar ik voor werk en vele andere sponsors uit Nederland. Iedere dinsdag ochtend komt er een ambulance met artsen die speciaal een spreekuur hebben voor zwangere vrouwen en voor vrouwen met baby´s (soort consultatie bureau). Iedereen komt uit het dorp en omliggende dorpen, honderden kinderen en vrouwen. Wachten uren lang tot ze aan de beurt zijn. Om hun kind te laten wegen. Op die manier kunnen ze zien of ze genoeg te eten krijgen en dus groeien. De zwangere vrouwen krijgen controle van verloskundige artsen. Prachtig om te zien dat dit sinds een paar jaar hier in het dorp is……..

Je kijkt je ogen uit naar al die kleine bruine apen kindjes. Wat een hoopjes zijn het. Die platte Afrikaanse neusjes, de kleine bruine wokkeloortjes, die bruine handjes en voetjes die aan de onderkant en binnenkant blanke zijn, zo grappig. Ze zijn om op te vreten……. Mijn zus hing dus de hele tijd met haar fotocamera tussen al die baby´s.
Na een flinke wandeling door het dorp kwamen we op een compound aan waar we waren uitgenodigd om mee te lunchen. Een heerlijke lunch met vis en wat groente en rijst lag te wachten op ons in een grote kom. Ik zag mijn zus al en beetje kijken zich afvragend of we dit gingen eten. Ik dacht zeg niks, hup je bent in Afrika dus eten zal je……
Maar het smaakte heerlijk en na en flinke maaltijd zaten we behoorlijk vol.

Ik had mijn eten nog niet doorgeslikt of ergens vandaan werd ik geroepen. Het geluid kwam van achter de compound vandaan. Ik liep er naartoe en wat zag ik….. iemand gehurkt op de grond zitten. Ze moest erg lachen en legde mij even uit dat dit de wc was en dat dit de Afrikaanse manier was van plassen. Met een bekertje grondwater spoelde ze de boel af en hup klaar was kees…….

We moesten erg lachen en ik vroeg mij af of mijn zus het allemaal nog wel zo leuk vond het Afrikaanse leven……
Ach, je kan het het maar gezien hebben hoe het hier werkt. Tenslotte wil we toch de cultuur goed leren kennen……..
Mijn zus had een koffer vol met spullen meegenomen die we hier konden uitdelen. Shirts en broekjes van mijn werk, kleding, voetbal plaatjes, wol en breipennen, spelletje, ballonnen enz. enz. Altijd een genot om iets weg te geven. Ze zijn er altijd heel blij mee. Logische want als je niet veel hebt is alles een cadeautje. Ze zijn altijd blij en stralen helemaal. Want als ze er zelf niets aan hebben kunnen ze vast wel een familielid blij maken. Of ze verkopen het, dan levert het weer wat op. Ik had aan mijn zus gevraagd een spelletje mee te nemen. Want hier op de compound speelde ik alleen maar “Mens erger je niet” en dat begon behoorlijk te vervelen. Op een avond kwam dus de Rummykub op tafel. Een spel wat ze niet kende, maar o wat waren ze blij toen de stenen op tafel kwamen. Het leek wel een avondje uit voor ze. Maar aangezien de meeste van de compound niet kunnen lezen en schrijven, vroegen wij ons even af of dit wel ging lukken. Aangezien de meeste een mobile hebben dachten wij dat de nummers wel moesten lukken. Dus de uitleg begon. Ondanks ze het hele spel niet begrepen zaten ze als een stel kinderen fanatiek achter hun bordje met stenen. Het spel begon en de stenen werden in het begin na wat uitleg in de meest onlogische wijze op tafel gelegd. Mijn zus en ik gingen er langzaam een studie van maken en vroegen ons eerst af of ze misschien ook kleurenblind waren, vervolgens of ze nummers niet zagen als nummer maar als een vorm, en of hun hersens ineens werden geactiveerd om na te denken (want dat is iets wat ze in dit land niet veel hoeven te doen). Het was echt een hele leuke ervaring. Alsof we met een groep kleine kinderen aan het spelen waren. Ze waren zo fanatiek en enthousiast dat ze elkaar probeerde te helpen. Soms werden er stenen uitgewisseld aan elkaar, om elkaar te helpen. Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling. Na twee avondjes oefenen zag je dat het bij sommige steeds beter ging. En de derde avond moesten we ons best doen om nog te kunnen winnen. Je merkte dat ze het volgen mij heerlijk vonden om ergens over na te moeten denken. Een super idee dus om dit spel mee te nemen……..

Wat ik hier nog altijd een ramp vindt is dat eeuwige onderhandelen over de prijs van iets. Je kan niets kopen of je moet onderhandelen/discussiëren over de prijs. En dat is dus niet mijn ding…….
Mijn zus was hier wat gehaaider in, en ging het spel dus regelmatig aan. Met het resultaat dat ze voor heel weinig twee prachtige beelden heeft gekocht op de Craft (souvenirs) markt.

Het grootste gedeelte in dit land is Moslim. Niet op zo´n hele strenge manier. Ze lopen hier niet allemaal met een hoofddoek. En een kort of wat bloot jurkje is hier ook geen enkel probleem. Wel bidden ze 5x per dag en zit daar een heel was ritueel aan vast. Maar die uitleg zal ik jullie besparen. Een van mij toneel leerlingen is christen, want die heb je hier ook. Aangezien ik de moskee al had me gemaakt, leek het mij wel een keer leuk om naar een Afrikaanse christelijke kerk te gaan. Ik zag het helemaal voor me. Gospel muziek, armen in de lucht, halleluja en pray to the lord……. Wij dus op zondag ochtend mee. We reden naar een dorp en daar moesten we een hele lange zandweg af. En ergens op en open vlakte stond een hele grote kerk. We namen ergens op een bank in de kerk plaats en lieten de komend twee uur ons geheel overkomen. Prachtige gezongen songs onder begeleiding van djembe’s. Veel gezelliger dan de kerken bij ons in Nederland. Om de haverklap moesten we steeds gaan staan en dan weer zitten en weer staan, bidden enz. Heel bijzonder om een keer zo’n dienst mee te maken……..
In het kort weer wat over The Gambia. Elke dag is weer een verrassing en er is geen dag die hetzelfde is of volgens planning verloopt. Je kan ook geen dag plannen. Want er gebeurd altijd wel weer wat waardoor je dag anders verloopt. Het heeft wel wat maar of ik ooit aan deze cultuur gewend zal raken………