De eerste week zit er alweer op, het vliegt voorbij. Voor mij was het en drukke week en ben blij dat ik nu even de tijd heb om rustig een berichtje naar jullie te mailen.
De afgelopen weken heb ik in Nederland weer enorm hard gewerkt aan het project. Ik kwam dus hier in Gambia aan als een soort afgeschoten pijl. Al snel realiseerde ik mij dat het tempo, organisatie,planning op een geheel ander level ligt als in Europa. Het duurde even voordat mijn pijl tot stilstand kwam, waardoor ik de eerste dagen een beetje gestrest was, maar dit was nergens voor nodig. Ik moest weer even het Gambiaanse systeem vinden. Maar ik ben er weer en heb mij samen met Marjella geheel gefocust op de aankomende 5 weken.
Super trots ben ik op Marjella wat ze de afgelopen periode bereikt heeft met de theatergroep. Ze hebben hard gewerkt aan een mooi en leerzaam theatervoorstelling. Met een duidelijke boodschap erin verwerkt, zoals het naar school gaan belangrijk is, kijken naar je toekomst, oplossingen zoeken voor problemen die je in je leven tegen komt, samen zijn we sterk. Dit is wat er in het theaterstuk verwerkt is. Afgelopen week hebben we nog gewerkt aan het theaterstuk om alle puntjes op de i te zetten en er een mooi geheel van gemaakt. daarnaast hebben we voor de eerste week een planning gemaakt hoe we het gaan aanpakken met de scholen om het daar te kunnen opvoeren. De eerste voorstelling staat voor a.s. woensdag gepland op de school in het dorpje zelf. Aankomende donderdag gaan we scholen en dorpen af om verder afspraken te maken. We hebben er zin in……..
Ik heb gemerkt dat ze mij niet vergeten zijn. Ik heb de afgelopen keer dat ik er was een enorme basis gelegd en energie verspreid. Iedereen in het dorp kent mij en dat is echt heel grappig. Overal kwamen ze weer te voorschijn toen ze zagen of hoorde dat ik er weer was. Het voelde echt als en soort thuiskomen. Ik voelde mij ook gelijk weer helemaal een van hun.
Het valt niet mee om hier dingen plannen en te organiseren. Op tijd komen is en blijft een probleem en moet je dus echt als een uitdaging zien. Als je denkt alles gepland en georganiseerd te hebben moet je maar afwachten of het werkelijk ook zo gaat lopen. Voor ons steeds weer een verassing …… en een hele uitdaging om hier iets te organiseren. Voor ons zo simpel voor hun heel lastig.
Zo hadden we voor afgelopen zondag gevraagd of de kinderen iets eerder konden beginnen. Ipv 5 uur om 3 uur. Ik zag de gezichten al vertrekken en vroeg een voor een aan ze wat de reden zou zijn dat dat niet ging lukken. Bijna iedereen had problemen met de lunch. Wij denken dan, dan lunchen we toch om 2 uur en kunnen we 3 uur beginnen, maar zo werkt het hier niet. Eten is belangrijk voor ze. Meestal eten ze 1 keer per dag rijst, en dan doen ze dit op het midden van hun dag rond 3 uur. Deze lunch wordt klaar gemaakt door een van de compound bewoners, meestal een vrouw. Iedereen is dus afhankelijk van wanneer dat eten klaar is. Omdat ze soms wel met 20 mensen op en compound leven, kunnen ze niet met iedereen rekening houden. Dus wordt er een maaltijd gekookt en kan je mee eten als het klaar is, en zo niet dan heb je geen maaltijd die dag. Om dus de cultuur hierin respecteren moeten we hier dus rekening mee houden. De afspraak is dus gemaakt om 15.30 aanwezig, en nu maar hopen dat iedereen er uiterlijk om 4 uur is. Zo gaat dat hier……….
De eerste spullen die ik heb mee gebracht zijn uitgedeeld. Altijd grappig om te doen.
Zo had ik een paar meiden van mijn theatergroep mee genomen naar mijn verblijf. Ze in een kring op de grond gezet en in het midden een tas vol met allemaal haar speldjes,klipjes,strikjes, haarbanden enz. leeg gekiept. Ze keken hun ogen uit en wisten niet wat ze het eerste in hun haar moesten doen. Ik had met ze afgesproken dat ze allemaal 3 dingen uit mochten zoeken. Wat een plezier hadden ze en wat waren ze blij. Een half uur later stonde daar 5 meiden met stralende koppies en allemaal een haarband in hun haar met een grote roos erop, want die vonden ze wel het mooist.
Zo werkt er op mijn verblijf ook een soort tuinman. Heel bescheiden stille man. Ik heb nog geen wordt met hem gewisseld maar zie hem steeds lopen op een paar enorm versleten slippers. Laat ik nou toevallig een paar mooie slippers bij mij hebben van Niels die te klein waren. Ook deze man heb ik hier heel blij mee gemaakt, want nieuwe kon hij niet aanschaffen.
Deze week is ook Monique aangekomen die mij in Nederland helpt met het project. Ze wilde graag komen kijken naar het project. Vanaf het eerste moment heeft ze het helemaal naar haar zin. Zodra ze en momentje heeft trekt ze er op uit om ook wat van het land zelf te kunnen bekijken. Heel prettig want ik heb niet veel tijd om haar nog wat dingen te laten zien naast mijn werk met de theatergroep.
Zo hebben we van de week een keer echt locaal gegeten. Gewoon bij bewoners van het dorp die een “restaurant” hebben. Ja hoe zal ik dat omschrijven restaurant…..Je ziet niet dat het een restaurant is, geen ruimte met tafels en stoelen. Je komt gewoon ergens wordt tussen allerlei troep op een emmer of een gammel krukje gezet en moet maar afwachten wat je te eten krijgt. Uiteraard hebben ze geen voorraad want dat kunnen ze niet aanschaffen. Wat er in huis is kan je krijgen. In ons geval was onze maaltijd een gekookt ei, stuk vis en een stuk brood. Alles op 1 bord en dan maar een beetje samen graaien. Het was grappig om te doen maar ik verrekte nog wel van de honger toen we weer terug kwamen op ons verblijf. Omdat ik smorgens alleen een broodje eet met wat jam en mijn lunch wat fruit, snak ik s’avonds wel naar en flinke maaltijd. Gelukkig had Monique nog wat chips in haar hutje……..
Tot zover deze week
Tot volgende week allemaal en groetjes uit het warme Gambia
