Hallo allemaal!
Twee verslagen vlak achter elkaar van mij. Dit heeft alles te maken met het internet. Wij kunnen ons daar niets bij voorstellen. Maar dat hier zomaar in heel Gambia een week lang geen internet is¸daar kijkt niemand van op.
Voor mij zit het over twee dagen er weer op.
Het was weer hard werken en een hele uitdaging afgelopen drie weken. Maar uiteindelijk is alles weer volgens planning verlopen. De theatergroep heeft hard gewerkt. En het stuk is erg leuk geworden. Ze hebben nog een hoop te doen, kostuums, rekwisieten enz. We hebben alles zo doorgenomen en gepland dat de theatergroep als ik straks weg ben dit alles gaat regelen. Ook alles om een week met de groep het binnenland in te trekken om scholen te bezoeken. Als ze lukt dit allemaal te regelen, dan zijn we dit jaar weer en enorme stap verder gekomen. Ik ben erg benieuwd…………..
Ik heb het gevoel dat ik weer met een trots gevoel naar huis ga. Uiteraard hou ik jullie hiervan op de hoogte als ik weer eind februari in Gambia ben. Vorige week vrijdag was ik naar de markt in stad gegaan. Op vrijdag is het hier bid dag. En ik was even vergeten dat om 14.00 uur voor een moment alles even stil ligt. De markt is een ervaring op zich. Ongelofelijk veel mensen krioelen als mieren door elkaar, toeterende auto’s en taxi’s en honderden kraampjes en winkeltjes. Alles is stoffig, smerig en stinkt. Toen ik om 2 uur op mijn gemakje aan het rond snuffelen was of ik misschien dit keer nog iets te kopen viel voor thuis, hoorde ik ineens het bekende geluid wat klinkt alsof het uit een spieker uit de jaren 50 komt, die het gebed aankondigen. Binnen een paar seconden werden door alle mannen de kraampjes verlaten en werden werkelijk overal waar je je kon bedenken tapijtjes uitgerold. De weg die normaal een file was van taxi’s lag nu vol met tapijtjes. Achter de tapijtjes stonden allemaal slippertjes en op het tapijtje stonden de mannen. Allemaal met hun gezicht dezelfde kant op. Alle straten waren vol met mannen op tapijtjes, honderden,duizenden……. De vrouwen doen niet mee, ben er nog niet helemaal achter hoe dat zit. Dan zie je al die honderden, duizenden mannen allemaal hetzelfde doen, staan, buigen, knielen, de grond kussen en weer op staan. Dit gebeurd 2 of 3 keer. Een prachtig gezicht om zoveel mensen hetzelfde tegelijk te zien doen, leek wel en soort flashmop….. 
Na 10 minuut is het voorbij en dan rolt iedereen zijn kleedje weer op doet zijn slippetjes aan en vertrekt weer naar zijn kraampje en gaat de dag verder als geen ander…… In het dorp probeert iedereen wat te bedenken om een beetje geld te verdienen. Bijna bij elke compound staat wel iets te koop. Vaak verkopen ze op een omgedraaide emmer wat zelf verbouwde groeten, of iets anders eetbaars. Zo ook snoepjes die ze zelf maken. Denk aan soort “Werthers” (Zo heten ze geloof ik). Deze maken ze zelf en worden voor 1 dallasi verkocht (=1 halve eurocent, dat bestaat bij ons niet eens) Ze kopen een blik met gezoete melk. Door dit flink op te warmen en te roeren, gaat het carameliseren en wordt het licht bruin. Uiteindelijk dikt het wat in en wordt het stroperig. Daarvan rollen ze balletjes zo groot als een knikker en dan heb je een heerlijke”roomboter babbelaar”.Hoewel de gedachten lekker was smaakte het toch iets anders 18Adan onze Werthers………
Zaterdag hadden de kinderen op de compound waar ik regelmatig vertoef vrij van school. Ik bedacht me dat het een mooi dagje was om ze ook een keer mee naar het strand te nemen. Naar zee is een dagje uit voor ze. Niemand kan hier zwemmen en sommige zijn ook echt doods bang voor de grote zee. Maar om even het zee water in te gaan is een feest voor ze. Al wandelend naar zee, sloten zich steeds meer kinderen aan. En voor ik het wist liep ik met een stuk of 15 kindertjes naar zee. Omdat ik de enige was die kon zwemmen, nam ik ze een voor een mee het water in. Doods bang, maar als een kind zo blij hielden ze mij stevig vast. En met een opgewonden lachje gingen we de zee in. Wat een plezier hadden ze. 1 op mijn rug en vier aan mijn arm en zo gingen we met sprongetjes door het water. So18Bmmige alleen in een onderbroekje, die altijd veel te groot was. En de wat grotere gewoon met hun kleren aan. Want zwemkleding hebben ze hier niet.
Na het zwemmen hebben we nog even gevoetbald. Ik had voor 1 euro en watermeloen gekocht zo groot als een basketbal. Deze hebben we met z,n alle nog even opgepeuzeld en nadat we waren opgedroogd in het zonnetje gingen we weer richting huis. Ze hebben genoten en ik ook………..
Ik weet niet of het echt en vrouwen dingetje is, maar als je hier en baby ziet dan breekt je hart. Wat zien ze erg toch altijd schattig uit. Van die kleine bruine aapjes, met van die platte neusjes en die kroes krulletjes. Het jongste kindje wat ik tot nu toe heb gezien was altijd een week oud. Hier is het normaal als je bevalt, dat je dan een week met je kind binnen in je hutje blijft. Op de vader en de vrouwen van de compound na mogen die alleen het kindje zien. Na een week wor18Cdt er een naam ceremonie (kraamfeest) gegeven. En dan pas krijgt het kind een naam en mag het naar buiten zodat iedereen het kan zien. Afgelopen week was ik even op een compound, laat er nou net die ochtend een meisje geboren zijn. Trots namen ze mij mee hun hutje in om de baby en de moeder te laten zien. Voor mij ook altijd een beetje lastig want vaak hopen ze dat je dan wat sponsort. Maar hoe moeilijk ik dat ook soms vindt, daar ben ik mee gestopt. Ik wordt zo vaak ergens uitgenodigd of mee naar toe genomen met de hoop dat ik wat geld uit ga delen, dat ik besloten heb dit niet meer te doen. Vaak heb ik dan wel iets in mijn tas zitten wat ik kan geven. Denk aan de baby kleertjes die ik uit Nederland mee neem, of de haarspeldjes die ik altijd van Carolien mee krijg, zijn altijd een groot succes. Ze zijn al blij met heel weinig.
Maar om weer even terug te komen op de ontmoeting met moeder en baby. Wat een klein baby’tje trof ik d18Daar aan. Als een cocon was het gewikkeld in doeken en kwam er net nog een kopje te voorschijn. De moeder maakte het goed. Zoals altijd was dit ook weer een hele jonge moeder. Ik keek rond in de ruimte en besefte mij weer hoe ongelofelijk het is om hier en kind te wereld te brengen. In een of ander plagge hutje, vies en stoffig. De vloer was van zand en het enige wat er stond was een bed met wat lappen als dekens. Even kwam ik weer terug bij het moment dat mijn kinderen geboren zijn. Het mooiste, intiemste, gelukkigste, sterkste, moment in mijn leven die in mijn geheugen gegrift staat. Ik vroeg mij af of hun dit ook zo ervaren…………..
Met veel plezier schrijf ik altijd wat over de theatergroep en mijn belevenissen hier. Maar met nog meer plezier lees ik jullie reacties op Facebook/email. Wat is het toch altijd heerlijk als je hier weken alleen vertoefd tussen een compleet andere cultuur, om even wat reacties te lezen van vrienden en bekenden. Dank jullie wel………