Blog

Lieve allemaal,

Het zit er op, ik zit weer in het vliegtuig op weg naar huis. Trots en tevreden…….. Conclusie onze doelen zijn gehaald en project is geslaagd.

Doel:

• Educatieve theater geven in Gambia met en door lokale jongeren.
• Een theatervoorstelling maken waarin educatie voor jongeren is verwerkt en dit wordt overgebracht naar de jongeren op diverse scholen in Gambia.
• Jongeren plezier en een doel in hun leven bieden door samen met hun theater te maken.

Afgelopen week veel gesprekken gehad over de toekomst en terug kijkend op het project. Alles is gegaan zoals ik had gepland. Hier en daar wat kleine dingen die wat aanpassingen nodig hebben om het voor een volgende keer beter te laten verlopen. De theatergroep was ook heel tevreden en hoopt alleen maar dat we volgend jaar weer verder kunnen gaan. Omdat Learn2Learn voor een aantal maanden niet meer in Gambia is, hebben we de jongeren de opdracht gegeven om voor volgend seizoen zelf over een onderwerp na te gaan denken. Ze moeten ook een eigen script gaan schrijven. Daarnaast hebben ze een aanbod gekregen om elke vrijdag op te treden op een culturele avond bij hun in het dorp. Ook hiervoor hebben we ze de handvatten gegeven om hiervoor de verantwoording te dragen. Dat betekend dat ze met een taak en een doel de komende maanden aan het werk gaan. En nu maar eens kijken of ze dit kunnen. De enthousiasme vanuit de groep is er……

Over de toekomst kan ik nog niet iets concreets zeggen, alleen dat de groep heel graag verder wilt. Aankomende periode zal ik met Monique in overleg gaan hoe wij in de toekomst staan. Uiteraard horen jullie daar in de 2de nieuwsbriefmeer van.
Afgelopen periode was voor mij weer heel speciaal. Het vertoeven zo tussen de lokale bevolking. Het wordt steeds meer vertrouwd en ik kan je haast zeggen dat ik mij er al echt thuis voel. Ik zal het de komende maanden gaan missen. Omdat de mensen allemaal buiten leven en wonen, voelt het hele dorp altijd als een grote huiskamer. Al die kinderen die bij elke stap die je zet “hello” zeggen, of “what is your namen?”, “minti (snoepje) please”.

Wandelen door het warme zand, altijd de warmte van de zon voelen, nooit ergens alleen lopen, overal uitgenodigd worden om te blijven mee eten, elke ochtend gewekt worden door vogels en aapjes, liters water drinken, kilo’s fruit eten, altijd vieze plakkerige handen, en duizend maal per dag zeggen dat je uit Nederland komt. Iets waar ik heel erg aan moest wenen als je hier voor het eerste komt, en nu na al die weken heel vertrouwt voelt. Ga ik het missen………?

Deze week konden we niet op ons vertrouwde plekje afspreken met de theatergroep. Er was door een Amerikaanse christelijke organisatie een medische centrum voor een week opgezet. Een team met artsen en dokters en een vrachtwagen vol medicijnen die geheel gratis en vrijwillig de mensen in het dorp medische hulp kwamen bieden. Heel bijzonder om te zien en mee te maken. 5 dagen lang stond eren team klaar om allerlei klachten te behandelen, van wond behandeling tot,malaria, darm kwalen, ontstekingen, allergieën, schimmels, hartklachten, kiespijn enz. enz. Je kon het zo gek niet bedenken. De opkomst vanuit het dorp was zo groot dat er enorme rijen ontstonden. Mensen die uren in de warme zon stonden te wachten op een gratis behandeling en medicijnen. Voor vele eindelijk een kans om ergens van te kunnen genezen of pijn te verzachten. Want geld om naar een dokter te gaan is er gewoon niet. Van de week liep ik even binnen om een kijkje te nemen. Ik moest mij door de menigte heen worstelen die voor de poort stonden te dringen. Om chaos te voorkomen werden er groepjes te gelijk naar binnen gelaten. Gelukkig dat ik blank was en het dus voor mij geen enkelprobleem was om er tussen door te glippen. Aangekomen werd ik vrij snel dooreen mevrouw met een baby aan mij jurk getrokken “please can you help me ”zij ze met een zorgelijk stem en gezicht. Ik liet haar weten dat ik niets voor haar kon doen omdat ik alleen maar kwam kijken. Toch kon ik het niet laten om even te vragen wat het probleem was. Ze had problemen met haar borsten, ik vermoede een borst ontsteking ofzo en ze kon haar kindje geen eten meer geven. Ik voelde aan het kindje wat slap was en in een hele diepe slaap lag. Ik kan mij herinneren dat een van mijn eigen kinderen ooit bijna een keer is uitgedroogde ook gewoon eng veel weg sufte, en moest toen met spoed naar het ziekenhuis. Ik maakte me om dit kindje dus ook wel een beetje zorgen. Het was zo slap, mijn hart brak wetende dat er nog heel veel mensen aan het wachten waren en ik niets voor haar kon betekenen. Ik vroeg of ze haar kindje wel water gaf, en ze gaf aan dat ze maar heel weinig dronk. Niet goed dus….

Ik heb toch alle moed bij elkaar verzameld en heb haar geprobeerd naar binnen te shuffelen. Al kon ik maar 1 iemand helpen. Uiteraard kon ik mij er niet verder meer mee bemoeien, want er waren nog zoveel mensen die al de hele dag aan het wachten waren en de volgende dag weer opnieuw moesten terug komen omdat ze om 4 uur stopte. En zo kreeg ook deze vrouw te horen dat ze de volgende dag moest terug komen. Mijn hart brak ,bang dat het kindje het niet zou gaan overleven omdat er te laat ingegrepen zou worden. Ik besefte mij ook dat ze grenzen moesten stellen omdat er nooit en einde aan zou komen. De vraag om medische hulp is zo groot.

Terwijl ik daar nog even rond liep en zag hoe de laatste mensen werden behandeld voor die dag, kam er een man op mijn aflopen. Snel keek ik op zijn badge en zag zijn naam, de naam van de organisatie en dat hij predikant of zoiets was. Hij stelde zich voor en vroeg mij wat ik hier kwam brengen, en zo volgende er een gesprekje. Ik vertelde hem van mij project. Daarna volgende de vraag of ik in God geloofde. O jee….. dacht ik als ik “nee” zeg dan zet hij mij misschien zo weer de poort uit en als ik “ja” zeg dan lieg ik……..Ik heb het er maar een beetje er tussen in gehouden. Na wat wijze woorden over God en de bijbel vroeg hij mij of ik iets nodig had. No,no i’m okay en tomoror i fly back to Holland so……….Maar ineens schoot mij te binnen dat ik wel wat medicijnen voor iemand anders kon gebruiken. Deze ochtend was ik op de compound van de familie van Sally en werd mij om hulp gevraagd. Of ik in Nederland medicijnen kon regelen voor een van haar zussen. Een vouwtje tussen de 20 en 30 jaar die zware astma heeft en daardoor bijna niets meer kon doen van benauwdheid. Daarbij had ze ook last van en schimmel op haar huid. Ik dacht wie niet probeert heeft niets…………. Dus hup gooide ik mijn verhaal eruit. Voordat ik het wist stond ik met een berg medicijnen in mijn handen. Voor haar astma en voor haar huidschimmel. Je wil niet weten hoe blij ik was, want wat geeft dat een goed gevoel dat je in dit soort landen iemand kan helpen. Ik bedankte hemvriendelijk “Halleluja pray the lord”………snel rende ik richting Compound, maar voor ik mij weer door de menigte moest worstelen besefte ik mij dat buiten de poort nog zoveel mensen stonden te wachten op hulp. Ik voelde mij een beetje opgelaten dat ze mij zoude zien met de medicijnen, dus snel propte ik de medicijnen in mijn tas en rende langs de mensen regelrecht naar de compound.Helemaal opgewonden kwam ik aan gooide mij tas open en………….Wat voelde ik mij goed en rijk………had ik toch nog iemand kunnen helpen.

Boeken kan ik schrijven met wat hier ik hier allemaal mee maak. Heel bijzonder en inspirerend. Het zet je aan het denken en het leert je erg veel. En dat voelt heel rijk…..

Ik hoop dat ik jullie wat met mijn verhalen heb mee kunnen geven van mij prachtige project en mijn bijzondere ervaringen, van deze o zo compleet andere cultuur.

Ik wil mijn allerliefste gezin en familie super bedanken. Dankzij hun heb ik dit kunnen doen en mogen ervaren. Ik ben jullie super dankbaar……..

Marjella ook jou wil ik heel erg bedanken. Samen met jou hebben wij het waargemaakt. Ik heb fijn met je samengewerkt. Bedankt hiervoor!

Liselotte, Angela, Monique zonder jullie had ik dit project nooit kunnenopzetten. Super bedankt!
Stichting Future For Young People, Petra, 2Pac, Franco ook jullie ben ik dankbaar en wil ik bedanken. Ik heb enorm veel geleerd van jullie over de cultuur en het leven met Gambianen. Bedankt!
Alle mensen die mij op wat voor manier dan ook gesteund hebben met dit projectdank je, dank je, dank je……..
En nu even rust, het normale leven, genieten van mij gezin en de toekomst voor het project overdenken.

Groetjes van

Marlies ( of op zijn Gambiaans Marihama )

Het project zit er voor dit jaar op. Gisteren de laatste voorstelling gehad. Ongelofelijk een jaar naar toe gewerkt en nu alweer voorbij. Na maanden hard werken kunnen we concluderen dat het project een groot succes is.

De jongeren hebben een doel in hun leven en genieten van elk moment dat ze met Learn2Learn bezig zijn. Ze leren heel veel, niet alleen van het theater maken. Maar ook van alles wat erbij komt kijken. Het organiseren, plannen, vooruit denken, samen werken, cultuur verschil enz. Daarbij zijn de scholen ook zo enthousiast over de theater voorstelling, zeker met het educatieve wat in het theaterstuk verwerkt zit. Op alle scholen zijn we voor volgend jaar weer van harte uitgenodigd. We hebben echt iets achter gelaten.

Ik ben ongelooflijk blij en trots met dit project. In mijn volgende verslag laat ik jullie wat meer weten hierover. Aankomende week hebben we evaluatie gesprekken en gesprekken over de toekomst van Learn2Learn.
Afgelopen zondag hebben we aan iedereen en certificaat uitgereikt. Dat heeft hier nogal veel waarde. Als je aan iets hebt deel genomen heb je dus een soort cursus/scholing gehad.

En daar willen ze graag een bewijs van hebben. Liselotte die voor Learn2Learn de website heeft gemaakt en bij houdt. Heeft een mooi certificaat ontworpen. Uiteindelijk hebben we een printer gevonden die op dat moment alleen zwart/wit kon printen ( maar we waren allang blij) en hebben voor ieder persoonlijk een geprint. Daarbij hebben we ons logo en Learn2Learn uit hout laten snijden en dit als herinnering erbij gedaan. Ze waren super verrast, blij en trots. Na de laatste voorstelling zijn we met z’n alle gaan eten in Senegambia. Het gebied waar de toeristen en hotels zijn. Dus ook wat restaurantjes. Voor de meeste erg spannend, want verder dan hun dorp komen ze niet. En in een restaurant eten hebben ze nog nooit gedaan. De gespreken begonnen al onder weg in de auto, of ze dan ook met mes en vork moesten eten? De gewoonte hier is dat ze altijd met hun handen eten met z’n alle uit 1 bak op de grond. Dus voor een hoop spannend om dit te gaan doen. Voordat we daar waren moesten we eerst met een te volle bus nog de politie controle posten voorbij zien te komen. Soms kunnen ze wel eens moeilijk doen en dan is het zo corrupt als wat. Dus doen ze lastig dat er te veel mensen in de bus zitten, stop ze wat toe en je mag doorrijden. De jongeren hadden hier een ander plan voor bedacht. Als we nou met z’n alle een feestje bouwen in de auto, dan zien ze dat wij lol hebben en dan zijn ze zo om. Zo gezegd zo gedaan, en daar gingen we al zingent en klappend kwamen we bij een controle post. Zette onze mooiste glimlach op en hup de agenten smolten en zonder problemen konden we door rijden. Echt erg om te zien hoe makkelijk dat ging……..

Aangekomen in het restaurant ging iedereen de menukaart bestuderen. De meeste besloten een gegrilde kip met patat te nemen. Vlees eten ze haast nooit want dat kost te duur. Toen de borden vol met hele gegrilde kippen erop uitgeserveerd werden, was iedereen helemaal opgelaten van de volle borden. Ze gingen als een stel uitgehongerde Bourgondiërs als een gek eten. Een hoop gestunt met de vork en de messen, maar iedereen deed zijn best. Het was echt genieten om te zien hoe iedereen als een wilde aan het eten was. Sommige aten hun bord tot de laatste korrel leeg, maar er waren er ook een aantal die zo slim waren om de helft van hun kip op te eten en de andere helft mee te nemen in een plastic zakje naar huis. Zodat de familie thuis ook nog wat hadden. Het was een gezellige avond met veel eten en dansen……

Afgelopen zaterdag hebben we voor alle kleine kinderen in het dorp een circus dag georganiseerd. Niet dat ik daar nou zoveel verstand van heb, maar Marjella wel, die heeft een circus opleiding gevolgd. Wij vonden het leuk om daar ook wat mee te doen. Ze had een hoop materiaal mee genomen en had daar de theatergroep al wat van geleerd afgelopen periode. De theatergroep kon ons dus goed helpen. Het stikt hier van de kleine kinderen, dus binnen een notime hadden we meer dan 100 kinderen verzameld. Zoals verwacht werd het een chaos aan kinderen die door elkaar heen rende en ruzie maakte om de circus spullen. Het was een gezellige happening. Allemaal blije gezichtjes en iedereen was druk bezig om de circus dingen onder de knie te krijgen, Diabolo’s, stokjes met rond draaiende bordjes, hoepels, een evenwicht koord, balen, kegels enz. enz. Wat een plezier had iedereen………….het was een geslaagde middag.

Eens in de zoveel tijd komt er op de locatie waar wij werken met de theatergroep een groep met vrouwen. Deze vrouwen maken met z’n alle babyvoeding die ze dan weer verkopen aan vrouwen die om de een of andere reden geen borstvoeding aan hun kind kunnen geven. Meestal zijn dit lichamelijke redenen en niet zoals bij ons voor werk of andere bewuste keuzes. Borstvoeding geven is geen overweging dat doet iedereen gewoon, zeker omdat het gratis eten is. Het gebeurd dus ook overal waar je loopt,zit en staat. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hangen zonder enige schaamte die borsten eruit. Op straat, in de bustaxi, op de markt terwijl ze iets aan het verkopen zijn, of gewoon als je met ze staat te praten. Ze nemen niet zoals bij ons even de tijd er voor, maar doe het gewoon tussen alles door en terwijl dat ze bezig zijn. Het ziet er daarom ook soms heel vreemd uit. Maar goed, om weer even terug te komen op de babyvoeding. Het is dus heel goed dat hier zelf babyvoeding wordt gemaakt. Dit wordt gedaan van een beetje gewone melkpoeder en verder allerlei natuurlijke producten, gemalen pinda’s, gemalen couscous of rijst en weet ik veel wat er allemaal in gaat. Zelfs nog een middeltje van een plant wat helpt tegen malaria. Dit wordt gemengd en verkocht op de markt. Het mooie is dat als je geen geld hebt om de melkpoeder te kopen dat je dan altijd op afbetaling mag kopen. Op deze manier worden er toch weer heel veel baby’s van de hongersdood gered…………

Van de week ben ik met Marjella en dagje wezen shoppen. Nou ja, wat je hier shoppen kan noemen. Winkels zoals al wij die kennen hebben ze hier niet. Er zijn alleen maar markten en ook die zijn niet als bij ons. Het is een chaos en laat ik het netjes zeggen “ranzig” stoffig zooitje. Alles maar dan ook alle kleding en schoenen is tweedehands en komt uit de zaken die wij in de speciale kleding inzamel container bakken gooien. Er is nauwelijks import. Het eten/groente wat ze hier verkopen is allemaal zelf verbouwd. En alle anders spullen zijn handgemaakt, denk aan gereedschap,pannen en potten. Maar goed het is altijd een drukte van jewelste dus soms wel leuk om even te snuffelen. En als je heel erg je best doet vindt je er soms wel eens wat leuks tussen. We besloten om met de bustaxi te gaan. Ik heb jullie vast al eens verteld dat dit bestelbusjes zijn die bij ons niet eens meer op de sloop te krijgen zijn en die aan alle kanten aan elkaar gelast en geschroefd zitten. Het is altijd een hele happening om daar mee te gaan. Voor de korte stukjes heb je de wat kleinere busjes, waar ze alle moeite doen om daar minimaal 15 tot 17 mensen in te proppen. Voor de langere stukken heb je iets grotere busjes waar wel plaats is gemaakt voor 25 tot 30 personen. In een zo’n busje gingen wij op weg naar Brikama. Deze busjes vertrekken vanaf bepaalde punten en gaan pas rijden als ze vol zijn. Soms duurt dat 5 min. Soms sta je wel 20 tot 30 min. te wachten. Er zijn bankjes in de bus gemaakt waar 5 personen op moeten zitten. Als het allemaal maatjes 36 zijn gaat dat net, maar heb je de pech de bank te moeten delen met een aantal big mama’s dan zit je werkelijk tegen elkaar vast gekleefd en lukt het je alleen je hoofd een kwart slag naar links of naar rechts te draaien. In het midden van de bank is een soort gangpad gemaakt, door een zitting omhoog te klappen. Het is een hoop gedoe voordat zo’n busje vol zit. Passen en meten, een hoop gesteun en gekreun, en staan zitten, staan zitten om iedereen een plekje te geven. Er gaat van alles over je en onder je door. Iedereen helpt elkaar om zo comfortabel mogelijk te kunnen zitten. Zo ook deze keer. Marjella en ik zitten op dezelfde bank midden in de bus en tussen ons in op het opklap gedeelte zit een jongetje van een jaar of 12. Achter ons komt een mevrouw met twee baby’s , een tweeling. De tweeling wordt over ons heen doorgegeven, dit omdat de mevrouw ze niet zelf kon vast houden omdat zij helaas haar bankje moest delen met een aantal big mama’s. Geen probleem toch…..dan shuffelen die tweeling gewoon even een bankje naar voren. Voordat we het wisten zaten Marjella en ik beide met een baby op schoot. Ik schat in van nog geen 2 weken oud. Die van Marjella zag er redelijk goed gezond uit, maar die van mij was echt veel te klein. Wat een hoopje, van ik denk nog geen 2 kilo. Het bewoog amper en zat helemaal verpakt in doeken. Snel voelde ik of het wel leefde, gelukkig het voelde warm aan. Maar kwam dit door de warmte of zat er nog leven in! Ik wreef wat over het gezichtje en zag gelukkig een ademhaling. Okay dacht ik daar zit ik dan, waarschijnlijk met een kindje wat bij ons in de couveuse zou hebben gelegen. Maar goed hier in Afrika gaan de dingen wel iets anders. Terwijl de motor met wat draadjes en andere zeer bijzondere gebruiksaanwijzing gestart werd, reden we met een hoop gekraak weg. Even ging het door mij heen dat als er nu iets zou gebeuren dat ik het niet zou overleven. Maar soms moet je die risico’s nemen hier in Gambia want zo gaat het nou eenmaal. Terwijl we onderweg zijn wordt de geld wisseltruc uitgehaald Iedereen moet een paar dallasi betalen (we praten over 27 euro cent). Dit gebeurd tijdens het rijden. Er wordt van voor naar achter, van links naar rechts geld doorgegeven over alle hoofden. En als er gewisseld moet worden gaat het via dezelfde weg weer terug. Een chaos van handen, roepen en doorgeven. En naar een hoop gehobbeld en gezweet krijgen we als laatste nog de chaos van het uitstappen. Want helaas moet niet iedereen op hetzelfde punt eruit. Gelukkig moesten wij wel als eerste eruit, alleen de vrouw met de tweeling moest nog en stukje verder. Dus hup de baby’s moesten doorgegeven worden aan iemand anders. De moeder gaf aan dat ik het door kon geven aan het jongetje wat naast mij zat. Eerst trok hij een gezicht alsof die wilde zeggen”moet ik dat nu vast houden”maar toen hij het voorzichtig aanpakte en keek naar dat kleine hoopje zag ik hem helemaal stralen. Hij lachte naar me………Dit was even een geluk momentje waarin ik heel veel liefde en geluk voelde, wat ontroerend om te zien. Ik gaf hem een lach en een knipoog terug, dat zij genoeg………

Nog een paar dagen dan vlieg ik weer naar het koude Nederland. Heerlijk om iedereen weer te zien en te spreken.

Zo we zijn weer een week verder en hebben er nog 2 te gaan. Het vliegt voorbij. Afgelopen week hebben we 7 voorstellingen gegeven. Het liep gesmeerd. De uitdaging ligt voor ons niet zo zeer of de voorstelling goed loopt, want dat loopt prima, iedereen weet wat die moet doen. De grootste uitdaging voor ons is om alles volgens planning te laten verlopen. Ook nu verbaas ik mij steeds maar weer hoe laag het niveau is, of laat ik zo zeggen, het lijkt erop of er gewoon een stukje in de hersens nooit ontwikkeld is. Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige verslag, zijn wij vorige week diverse scholen af geweest om datum en tijden af te spreken dat wij onze voorstelling konden komen geven. Wij dachten om alles gestructureerd te laten verlopen, dit op papier te zetten. De dag, datum, tijd van voorstelling en tijd van vertrek naar de school. Heel duidelijk en overzichtelijk…..dachten wij……Voor iedereen een kopie gemaakt, hoeven het dus alleen maar uit te delen.

Maar toen wij iedereen en A4tje gaven met ons prachtige duidelijke schema erop, stonden ze er allemaal met een zuur gezicht naar te kijken, en vroegen zelfs verbaasd wat dit was. Marjella en ik keken elkaar verbaasd aan en al snel begrepen wij dat ze echt niet wisten wat ze moesten met dit schema. We legde uit dat het een heel handig schema was en dat zo iedereen kon lezen waarneer en hoe laat we ergens speelde. Het kwartje viel nog niet, ons geduld en energie werd nog iets meer en langer op de proef gesteld. Gezamenlijk met de hele groep hebben we dag voor dag, zinnetje voor zinnetje, woordje voor woordje door genomen. Ik denk dat ik niet overdrijf, maar een uur later begon iedereen het schema door te krijgen. Dit soort dingen zijn echt heel vermoeiend en kost enorm veel energie. En beetje logica, planning, organiseren is iets wat totaal niet is aangelegd in hun hersens. Ik moet zeggen dit vindt ik wel een van de uitdaging en heel bijzonder/interessant om steeds maar weer te ervaren.

Na de eerste week loopt het op z’n ”Gambiaans” gesmeerd. Iedereen is redelik op tijd en ook het busje met chauffeur houdt zich keurig aan de tijden van het schema. Ik zeg“Gambiaans” omdat het allemaal op z’n relax, no problem, keep smiling gaat. En dat heeft ook wel weer wat. .Het loopt, maar alles is even primitief, chaotische en hectisch. Langzaam leer je daar ook mee omgaan en maak je je ook niet meer zo druk…….Af en toe krijg ik van die momenten dat ik even besef waar ben ik in godsnaam in terecht gekomen of waar ben ik aan begonnen……En dan moet ik eigenlijk wel lachen……….

In het toneelstuk gaat het om een arm boeren gezin die een tweeling krijgt. Tweelingen krijgen hier altijd de naam Hawa(meisje) en Adama(jongen). Vreemd dat alle tweelingen hier hetzelfde heten. Wij dachten met onze Europese gedachten om een baby in een rose doek te wikkelen en een baby in en blauwe doek. Ook daar snapte ze eerst niets van, maar we hadden hun uitgelegd dat rose meisje betekent en blauw jongen. Stom natuurlijk om zoiets europees toe te passen. Ook daar snappen ze de logica niet van na uitleg en wordt vervolgen het jongetje steeds in het rose verpakt en het meisje in het blauw. Soms moet je het ook maar gewoon los laten………..

Elke voorstellingen hebben we wel gemiddeld 200 kinderen die kijken. We bereiken dus heel veel kinderen met de boodschap en de les die in het verhaal verwerkt zit. En dat doet me goed. De leerkrachten en directeur van de scholen zijn na iedere voorstelling heel enthousiast en bedanken ons hartelijk voor de geweldige zeer leerzame voorstelling. Tot nu toe zijn we overal volgend jaar weer van harte welkom. De kinderen genieten ervan en het is grappig om te ervaren dat ze steeds om dezelfde dingen lachen.

Ja, de eerste Cup Cakes zijn gemaakt!!. Waar ik verblijf is een keuken met een oven. Er werken in de huishouding een aantal meisjes. Op mijn vrije ochtend heb ik hun het cup cake virus uitgelegd. Gelukkig had ik in een of ander blad een blz. gevonden waarop allemaal cup cakes afgebeeld stonden zodat ze een beetje idee kregen.

Ze vonden het erg spannend. Terwijl de cakejes in een oven zaten heb ik hun uitgelegd hoe het werkt. Ik had wat vormpjes meegenomen van bloemetjes, hartjes, sterretjes. Ik had nog niet alles uitgelegd of ze gingen als een gek aan het werk om binnen een no time wel 100 bloemetjes,hartjes en sterretjes uit het fondant te drukken. Toen we daar een hele stapel van hadden, heb ik ze uitgelegd dat als straks de cakejes klaar zouden zijn dat ze ook en beetje hun eigen fantasie moesten gebruiken om iets te kleien. Gelukkig hadden ze dit snel door en werd er een ochtend lang heerlijk gepeuterd en gekleid met fondant. Helemaal leuk vonden ze het. Ze konden niet wachten om er ook een op te eten en dat gebeurde vrij snel nadat alle cakejes versierd waren. Op de foto kan je het resultaat zien…….. Volgende week gaan we dit met een groepje jongeren doen.

Ik heb een hele luxe Afrikaanse hut waar ik in verblijf. Dit keer zit ik echt midden in de natuur. Regelmatig eet ik mijn ontbijtje buiten voor mijn huisje en geniet ik van de meest prachtige vogels(papagaai achtige), hagedissen, of een apen familie die tussen de palm bomen en het bamboe struint. Echt super zo’n uitzicht en wat is dat genieten met het warme ochtend zonnetje. Iets minder is dat sommige van deze lieve beestjes ook nog wel eens bij mij in mijn hutje vertoeven. Omdat het huisje maar eenvoudig is met golfplaten dak en vol met gaten en kieren, hebben de wat” kleinere” dieren alle kans om mijn huisje binnen te sluipen. En soms ben ik daar niet echt blij mee. Zo lag ik van de week een keer op mijn bed en kroop er van mijn hand over mijn arm tot aan mijn schouderblad een hagedis. Met een soort koprolduik dook ik mijn bed af, terwijl de hagedis verbaasd nog op mijn bed zat. Met de kriebels in mijn lijf shuffelde ik dit lieve diertje mijn bed af weer naar buiten toe. En dan hebben w e de spinnen nog. Het zijn geen vogelspinnen maar ze hebben zeker wel die grote. Ook die zit regelmatig tegen mijn muur. Daar wordt ik ook niet echt vrolijk van. Met de bezem wijs ik ze weer de weg naar de uitgang. Het idee dat er s’nachts misschien wel zo iets onder mijn klamboetje kruimt en bij me komt liggen………..Daar moet ik maar niet te veel over nadenken………Beestjes, beestjes, beestjes je komt ze overal tegen. Zo eet ik iedere ochtend een tapalata ( of zoiets) dat is een lokaal broodje. Ziet er uit als een lange pistolet. Elke ochtend snij ik weer zo broodje open, smeer op de ene helft jam en op de andere helft smeerkaas. Van de week deed ik dat ook en zie ik ineens iets bewegen in mijn broodje….kijk even goed en zie allemaal soort baby rode miertjes lopen. Okay dacht ik……terug naar de keuken van mijn verblijf en vraag om een nieuw broodje, de Gambiaan kijkt in mijn broodje en zegt “sorry dat is niet de bedoeling maar het gebeurd wel vaker”………….huuu okay, ik heb nog nooit mijn broodje gecontroleerd is dat misschien de reden dat ik al een week aan de diaree ben????……….Sinds die tijd ontbijt ik niet meer zo lekker als daarvoor…………

Afgelopen zaterdag hadden we weer lekker een dagje vrij. Marjella en ik hadden plannen om fietsen te huren en dan over het stand naar Sanyang te fietsen. Maar hoe komen we aan fietsen?? Je schijnt ze ergens in de stad te kunnen huren, maar dat is niet echt bij ons in de buurt. Hier en daar even om ons heen gevraagd maar niemand wist waar je in de buurt een fiets kon huren. Omdat er genoeg mensen zijn die hier op “mountainbikes” rond rijden, besloten wij naar de visafslag te lopen en daar aan een wild vreemde te vragen of we zijn fiets voor en dagje mochten lenen. Zo gezegd zo gedaan………

Als je als toerist tussen de bevolking rond loopt heb je al snel de aandacht en vragen ze je of je iets zoekt. Toen wij lieten weten dat we een fiets zochten, kwamen er diverse modellen en kleuren fietsen te voorschijn. Aangezien de fietsen hier net zo slecht zijn als de auto’s ( zo slecht dat je die nog niet eens bij ons op de sloop kan kopen) moesten we kritische kijken welke fiets voor ons het meest geschikt is. Marjella had er al snel een gevonden en voor mij stond er ook een klaar Hoewel die er iets beroerder uit zag dan die van Marjella had ik het idee, daat gaat wel lukken……..

Nu nog even de prijs overeenkomen, want uiteraard willen ze hun fiets best uitlenen maar willen ze er ook wel wat aan verdienen. We kwamen op een bedrag van 150 dal. voor de hele dag ( omgerekend €3,40). Nog even de bandjes op laten pompen en hup daar gingen we……

Marjella der fiets deed het, naar zoals hij er uit zag. Alles deed het een beetje als je maar niet te hard moest remmen, te veel moest schakelen en rustig bleef trappen. Vol energie stapte ik op mijn fiets en dacht hup gas……. en gaan, maar dat pakte iets anders uit. De tandwielen waren zo versleten dat ik met een beetje kracht doorschoot en met mijn neus op mijn stuur lag. Okay….. rustig aan dus. Schakelen moest ik maar niet aan beginnen en de remmen! Ja, die zaten er wel op geloof ik, maar hoe hard ik ook kneep en gebeurde niks. Ik had dus een fiets maar moest met veel dingen rekening houden……

Uiteindelijk kwamen we met de fiets op het strand aan en was het vloed, dus was de ondergrond om op te fietsen te zacht, zeker met de kwaliteit fietsen die wij hadden. Dus hup maar weer naar de weg toe gelopen en via de autoweg naar Sanyang gefietst. Dat was nog een aardig eindje fietsen ( ruim 1 ½ uur) Maar heerlijk in de zon met af en toe een hindernis van overstekende geiten, ezels of koeien. En geen bord te bekennen met “Pas op voor overstekend wild”………….Het was weer een hele belevenis………

Hallo allemaal

Het valt niet mee de afgelopen weken om een berichtje te maken. We hebben het vreselijk druk met het organiseren van het theatertour. Afgelopen week zijn we scholen langs geweest om te vragen of we op hun school onze theatervoorstelling mogen laten zien. De scholen hebben erg enthousiast gereageerd en zo hebben we de aankomende twee weken 10 tot 12 voorstellingen gepland staan op scholen maar ook in dorpen. Ondertussen is onze eerste voorstelling geweest op de Tanji secundairy school. De theatergroep was erg zenuwachtig en vonden het heel spannend. Wij ook, want je moet hier altijd maar afwachten hoe allemaal gaat lopen. Voor ons was het meest spannende of iedereen op kwam dagen en of we dus wel een complete groep hadden om te spelen. Gelukkig had Marjella een dubbele cast gemaakt. Op de afgesproken tijd was iedereen er nog niet, maar net voordat we moesten beginnen hadden we in ieder geval een complete groep. Er was een grote opkomst aan kinderen om naar het stuk te komen kijken. Wel 200 kinderen probeerde het beste plekje voor aan het stenen podium te vinden. Het was een drukte en chaos van kinderen. Toen uiteindelijk iedereen een plekje had gevonden en de voorstelling begon was iedereen stil en bekeken ze alles met veel aandacht. Het grappige is, dat toneel voor hun iets heel nieuws en bijzonder iets is, dus zodra er iemand maar een beetje over de top speelde werd er hard en hilarische gelachen. Op zich leuk maar ook bij het serieuze gedeelte wat gespeeld werd (dat er iemand dood gaat) lagen ze werkelijk in een deuk om de spelers die moesten huilen. En dat was nou net niet de bedoeling. We hadden zelfs om deze sketch mooi en serieus over te laten komen gezorgd voor wat muziek voor op de achtergrond, maar dat had niet het effect wat we gehoopt hadden. Nou ja, het was een succes en iedereen vond het leuk en zeker leerzaam en daar ging het om.

Deze week heeft Leendert van Unity TV meegelopen. Ook dat was voor ons en voor hun heel leuk. Leendert heeft heel veel gefilmd en de afgelopen week heeft hij vanuit Gambia 2x een nieuws item/uitzending door gestuurd naar Unity TV van het project. Dit is uitgezonden op de lokale tv zender omgeving Leiden en Bollenstreek. Het is ook nog te zien via www.unitytv.nl. Leendert zal voor het project ook een promotie film maken als hij weer in Nederland is.

Tussen alle drukte door is het mij gelukt om een dagje mee te gaan met Monique en Leendert naar James Eiland. Om daar te komen moesten we de Gambiaanse rivier over. Het hele James eiland verhaal zal ik jullie besparen maar de bootreis was toch wel hilarische. We wilde met de locale boot, dit om te ervaren, maar ook omdat het goedkoop was. Ongeveer 75 eurocent voor 45 minuten varen. Maar dat was dan ook niet al te lux. Hoe gaat het in ze werk; je komt het strand oplopen waar allemaal grote houten boten liggen. Vervolgens komen er wel 20 jonge jongens om je heen lopen en die beginnen tegen elkaar vreselijk te schreeuwen. Ik dacht, ze vechten met elkaar omdat ze willen dat ik in hun boot kom. Een toerist betaald namelijk altijd wat meer dan de Gambianen en ze weten dat er meestal wel een fooitje inzit. En voor geld doen ze alles. Vol verbazing probeerde ik te ontdekken wat ze nou van mij wilde tot ik ineens een hoofd tussen mijn bennen door voelde komen, vervolgen hoor ik Monique achter mij gillen no, no, stop’it, i d’ont want this. En zie ik Leendert mij voorbij komen op de nek van een Gambiaan. Ik denk, krijg nou t..ten!!, wat gebeurd hier!!

Ondertussen duw ik de jongen tussen mijn benen weg en probeer controle te krijgen over de situatie. Monique hoor ik op de achtergrond nog steeds heel hard gillen no, no, no en lachen en ondertussen zie ik Leendert in het bootje zitten. Ik besef mij ineens dat hier niet gevochten wordt om bij wie ik in de boot moet, maar welke jonge Gambiaan mij op zijn nek mag nemen om mij vervolgens droog het bootje in te tillen. Snel denk ik bij mijzelf, “zie ik dit zitten”……ondertussen zie ik Monique ook al voorbij komen gedragen door twee mannen. O god, denk ik, hoe ga ik dit doen. Maar er was geen tijd meer om daar nog over na te denken. Ondertussen heb ik met gevecht voor eigen leven al een stuk of 10 jongens tussen mijn benen weg moeten slaan. Ik kan maar een ding bedenken, en dat is mijzelf overgeven aan de situatie en hup op de schouders van zo’n Gambiaan. Terwijl ik dat eigenlijk niet wil, maar……..hup en daar ging ik…

Zegt die eikel ook nog dat ik heavy ben……Terwijl er voor mij uit een big mama op een schouder zat die zo’n grote kont had dat ik die hele jongen eronder niet meer zag, hij probeerde vast een extra fooi los te krijgen……

Veilig in het bootje aangekomen moesten we ons nog een plekje naar achter worstelen. Ook dat viel niet mee want het bootje ging alle kanten op. Terwijl Leendert al comfortabel zat, hoorde en zag ik Monique op handen en knieën met een hoop oeee en wahhh!!!! zich over de plank heen worstelen naar de achterkant van de boot en ik volgende. We moesten allemaal strak aan een gesloten zitten zodat er zoveel mogelijk mensen in de boot konden. De boot werd gevuld met wel 100 mensen, bankstellen, kippen, en allerlei andere goederen je kan het zo gek niet bedenken. Ik voelde me net een vluchteling. Er werden wat zwemvesten uitgedeeld ( als je het zwemvesten kan noemen) want niemand hier in Gambia kan zwemmen. En hup daar gingen we, op naar James eiland. En uiteraard met uitstappen begon het hele ritueel weer opnieuw. Het was werkelijk hilarische……..
Afgelopen donderdag hebben we een culturele avond gehad. Dat was ook heel gezellig. Een Jambe groep die ons de hele avond vermaakte met muziek. Ondanks ze steeds weer een nieuw nummer trommelde heb ik de hele avond geen verschil gehoord, het klonk allemaal hetzelfde.

Ja, en dan het dansen, dat is een kwestie van zwaaien met je heupen, en snel bewegen met je voeten en alles gewoon even los laten. Best lekker, maar na 30 seconden ben je bek af. Het was leuk om dit samen met de bevolking mee te maken.
Vandaag zijn Monique en Leendert weer terug gegaan naar het koude Nederland. Ze hebben het project en Gambia als heel bijzonder ervaren. En ik vond het leuk om te kunnen laten zien wat ik hier doe. Ik merk dat het soms lastig uit te leggen is als ik in Nederland ben of jullie een mail stuur hoe de dingen hier zijn en gaan. Soms moet je het ook voelen en ruiken. Voor mij is het dus heel leuk als er mensen vanuit Nederland hier zijn om hun dus mee te laten maken hoe het leven tussen de locale bevolking hier is. Compleet anders dan als je hier als toerist bent en in een hotel verblijft.

Tot zover weer even mijn belevenissen. Nog 3 weken te gaan jullie horen komende weken natuurlijk nog veel meer van mij.