Blog

Vandaag is de eerste week voorbij. Alles gaat goed hier. Ik begin al een beetje een afrikaan te wordenJ
De theatergroep gaat heel goed. En ik vindt het super leuk om te doen. Mijn hoofd loopt soms over omdat ik zie dat wij als Europeanen hier nog zoveel kunnen betekenen. Aan de ene kant geeft het heel veel energie aan de andere kant lijkt het een verloren zaak. Ik denk dan maar, als we niks doen is die zeker verloren…….

Het is soms nog een beetje zoeken, want vaak terwijl ik bezig ben besef ik mij dat de dingen die voor ons zo heel gewoon zijn, voor hun totaal vreemd zijn.

Zo hadden ze geen idee wat een theater is. En dat dat iets is waar wij misschien gemiddeld 2 maandelijks naar toe gaan. Hoe leg je aan iemand uit wat het is, die daar totaal geen beeld bij heeft. Dit maakt het soms lastig maar ook wel weer een uitdaging. Want de jongeren waar ik mee werk zijn super leergierig. Zo ook met personages. Wij hebben zoveel beroepen waar een personages uit ontstaat, hier hebben ze niks, geen fabrieken, geen winkels (althans niet zoals bij ons) geen stratenmakers, bouwvakkers, barkeepers, clowns, deftige dames, en ga zo maar door…..De personages zijn dus heel beperkt.

Zo is het ook de bedoeling dat er in de theater voorstelling thema verwerkt wordt wat informatie geeft over een bepaalt onderwerp. Via de stichting is mij gevraagd om een bepaalt thema te behandelen, maar eerst heb ik ook aan de jongeren zelf gevraagd wat ze graag besproken willen hebben. Al vrij snel waren ze van mening dat “het naar school gaan”een belangrijk thema was. Ik zij okay, als jullie dat eerst over willen brengen dan gaan we daar mee aan de slag. Ik ben daar over na gaan denken en stelde mij als eerste de vraag “waarom is naar school gaan hier zo belangrijk?” Als snel kwam ik tot de conclusie dat ik iedereen wel kon wijs maken dat het belangrijk is om naar school te gaan, maar wat dan….???? Wat als ze hebben geleerd ( en dan praat ik alleen over en lagere school opleiding en voor misschien een enkele een mavo of havo opleiding) Wat kunnen ze hiermee?? Er is niks en ze hebben niks…..Er zijn geen winkels, geen fabrieken en het leven is in een hutje met een bed(matje) en een pan om wat rijst mee te koken. ( zelfs als wij primitief gaan kamperen hebben wij nog 10x zoveel meer als wat hun hebben) Het leven is hier zo arm dat je hier heel goed kan leven zonder te kunnen lezen of schrijven. Voor ons onvoorstelbaar…………..Ik heb dus nog wel wat om over na te denken. En wat betreft dit soort dingen mis ik soms wel iemand met wie ik dat kan bespreken, want mijn inspiratie komt hier moeilijk op gang…….

Nu even wat over hoe mijn dagen eruit zien. Met alle respect voor de cultuur!
Ik woon in een Compound zoals ze dat noemen. Een stuk grond wat een omheining heeft van en hoge stenen muur. In mijn geval is de compound erg lux ( zelfs en beetje Europees) Dit komt door Alhagie die vaak in Nederland is geweest. Hij heeft op de compound een groot huis laten bouwen waar diverse kamers zijn. Van een van die kamers maak ik gebruik. Er staat een 2 pers. bed met en kastje. Op de gang is een douche en toilet. Het functioneert prima maar als wij het als europese zouden zien lijkt het op en badkamer van een jaar of 50 oud. Als ik in de douchebak stap ben ik steeds bang dat ik er doorheen zak, want er zit nogal wat speling in. De douche heeft alleen koud water, maar ik kan jullie niet vertellen hoe blij ik ben met een koude douche. Het water wordt elke dag met een generator uit de grond gepompt. Dit wordt verzameld in een bak.
Ik slaap onder een klamboe de hele nacht zonder dekens met alleen een hempje en een onderbroek aan. Ik denk dat het snachts nog zo 25 graden is. Over het algemeen slaap ik goed. Ik moet het raam dicht houden voor de veiligheid, de geluiden en voor de beesten. Elke ochtend gaat om 5 uur de moskee zingen. Jullie weten vast allemaal hoe dat klinkt. Gelukkig is deze wat verder van mij vandaan dus lag ik hier alleen de eerste nacht wakker van. Zodra het donker is wordt in de compound een generator aangezet wat vreselijk veel herrie maakt. Maar dan hebben we wel wat licht en elektra. Als het donker is ontstaat er een explosie aan kikkers in de compound. Het is echt grappig, overal zie je kikkers springen. En voor je het weet stap je er op een. En overdag is er geen kikker meer te bekennen.

Elke ochtend wordt ik gewekt door allerlei dieren geluiden en gillende kinderen uit andere compounds. Het went……
Er is hier altijd druk met mensen. Er lopen heel veel mensen in en uit de compound. En zodra je buiten de compound komt is het hellemaal druk. Want de mensen hier werken nauwelijks maar leven de hele dag in en om hun compound. Ik heb twee vriendinnen Adema en Sally. Zij werken hier op de compound, maken schoon en koken,wassen enz. Super schatjes zijn het en ik heb veel lol met ze. Ze doen alles voor me en ik heb hele leuke bespreken met ze over van alles en nog wat. Samen delen ze een kamertje buiten het huis. Zie het als en soort schuurtje. Dat is alles wat ze hebben. De hele dag ben ik bezig met slippers aan, slippers uit. Buiten kan ik gewoon op mijn slippers lopen maar zodra ik het huis in ga “moeten” mijn slippers uit. De ruimte waar we eten dat is altijd buiten “moeten” ook de slippers uit. Het is heel grappig, maar nu ben ik zover dat mijn voeten toch altijd vies zijn dus vaak loop ik op mijn bloten voeten rond. Het ontbijt is prima. Een kop thee met locale brood ( tapalata) en wat jam of smeerkaas. Dit halen ze uit de stad waar een winkel is met wat Europese etenswaren. Soms bakken of koken ze een eitje voor me. Smorgens ga ik vaak eerste hardlopen. Dit doe ik samen met Gerge en broer van Alahgie. Hij is heel sportief en loopt met blote voeten op een paar afgetrapte gewone schoenen of op en paar oude voetbal schoenen. Het is best zwaar omdat je alleen maar door het zand rent. Elke dag probeer ik wel wat te doen. Ik heb een auto tot mijn beschikking gekregen en dat is heel prettig. De autoś hier, zijn bij ons nog niet eens op de sloop te koop zou verrot en gammel zijn ze. Gelukkig heb ik een redelijke bak. Soms ga ik naar het strand of soms het dorpje in. Ik haat het alleen, zodra ik een voet buiten de compound zet dat ik mij gelijk zo smerig voel, maar ook dat begint langzaam te wennen. Ik heb mijn haar maar opgegeven, dat zit weer als een Gambiaan ingevlochten, want daar is echt niks meer van te maken ( sorry kids jullie moeder heeft weer van die stomme vlechtjes :-))

Er is een belangrijke regel “ga nooit zonder water de deur uit” voordat je weet zit je te happen naar een slokje vocht. Van de week ben ik wat sponsorgeld op de bank gaan zetten. Nou dat is een uitje opzich. Het grappige was dat we eerst het geld op straat ergens hebben omgewisseld in dallasie. Ik had 2500 euro meegenomen. Nou moet je je voorstellen dat het hoogste briefpapier hier een waarde heeft van 2,50 euro. Kan je er iets bij voorstellen hoeveel papier geld ik mee kreeg. Dit werd in een plastic zakje gestopt en zo brachten we het naar de bank.

Op de compound voelt het heel vertrouwd, ik vind het daarom ook niet fijn om als toerist behandeld te worden. Ik wordt dus regelmatig gevraagd om mee te eten met de lunch. Dat is een bak rijs in een grote kom met wat saus en een stuk vis. Het gaat als volgt; er wordt een kleed op de grond gelegd. In het midden de bak met rijst en hup met z’n allen er omheen om te eten uit de bak. Dit doe je met je rechterhand, maar vaak gebruiken ze een lepel. Ook dat went, en na een paar keer op deze manier te hebben meegegeten wordt het ook heel gewoon. Ik vraag mij wel steeds af wat ik in godsnaam zit te eten 😉 Maar zolang mijn maag en darmen het nog goed houd…………

Ik geniet van veel dingen zoals vanmiddag toen ik een paar flairs en Linda’s op de tafel had gelegd, en iedereen hier nieuwsgierig aan in het neuzen was om te zien hoe het er allemaal eruit ziet. Zelfs de mannen waren nieuwsgierig 😉
En gister kwam er een doos met keuken spullen te voorschijn die Alhagie ooit in Nederland had gekocht op een rommelmarkt. Ik moest ze uitleggen waar bepaalde dingen voor waren, zoals een dunschiller een potten opener enz. echt grappig……..

Tot zover weer even mijn leventje in Gambia. Ik ben er een week maar kan er nu al een boek over schrijven. Een enorme ervaring.

Het kost wat moeite maar dan eindelijk en berichtje van mij. Ik heb en goede reis gehad met een tussen stop in Marokko (Marrakech).

Het was al wat schemerig toen ik in Gambia aan kwam. Net als alle andere keren kwam de warmte mijn tegemoet. Maar met het multifunctionele truitje van mijn zus was dat geen probleem

Vanaf het vliegveld reden wij direct door naar het dorpje waar ik verblijf en waar ook het jongere centrum is. Daar werd ik als en soort koningin verwelkomt met veel muziek (djembe) dans en gegil. Wat hartverwarmend was het, ik werd er een beetje verlegen van. Ze hadden een groot spandoek voor mij gemaakt. Ze waren al helemaal op de hoogte van mijn project en mijn naam en als snel kreeg ik het gevoel dat er heel veel van mij verwacht werd. Hoewel ik mij daar niet zo veel zorgen om hoef te maken, want het niveau en tempo ligt zo veel en veel lager dan bij ons, maar toch werd ik wel een beetje zenuwachtig. De eerste nacht ( en de volgende dagen daarop ook) is het zo warm dat ik zonder dekens in slaap val.

De volgende dag was lastig. Ik kende niemand op Alahgie na(hij is van de stichting en ik heb hem van de zomer al in Nederland ontmoet) Ik begon gelijk te piekeren over van alles en nog wat. Hoe ga ik het hier 6 weken vol houden en hoe krijg ik hier het project van de grond. Nu ik hier weer was besefte ik ineens wat en enorm groot verschil het met Europa is. Dit is niet te beschrijven of uit te leggen, maar moet je echt zelf meemaken. Ik moest handelen niet blijven piekeren maar stappen gaan ondernemen, contacten maken, durven te begeven onder de bevolking die zoveel anders leven als wij in Europa. Als eerste moest ik weer erg wennen aan de temperatuur, het tempo (de mensen doen hier niet veel zeker de mannen, omdat ze niets hebben en niet veel kunnen, dus hangen ze veel), de geur en het stoffige plakkerige leven (overal is zand,zand,zand). Je moet je dus aanpassen om je thuis te voelen. De hele dag plakkerig en zweterig voelen. Altijd vieze voeten, geen make-up, mijn haar en mijn kleren zoals ik er nooit thuis uit zal zien, maar hier kan het allemaal. Het kan ook niet anders omdat het niet past bij hoe je hier moet leven, en daarnaast er is niemand die zich met uiterlijk of iets bezig houdt hier. Ik voelde mij de eerste dag erg alleen en eenzaam en piekerde vreselijk over van alles en nog wat. Ja, en dan kan je blijven piekeren maar dat schiet niet op, dus hup….

De volgende dag had ik mij voorgenomen iedere ochtend te gaan hardlopen door het dorpje. Nou dat was grappig, want iedereen weet wie ik ben dus overal waar ik rende was het “Hello Marlies”. En zo voelde het al snel vertrouwd.
De tweede dag had ik voor de theatergroep een maaltijd georganiseerd bij mij op de compound. Ik verwachten zo 10 personen, maar er kwamen er wel 30. Heel leuk en gezellig. We hebben gesproken over hoe we het project gaan aanpakken, en Alhagie die al veel in Europa is geweest heeft hun uitgelegd wat op tijd komen en afspraken maken is, hoe dat werkt in Europa. Dit is iets wat ze totaal niet kennen hier in Afrika. Maar ze namen het allemaal heel serieus. We hadden afgesproken dat ik iedere maandag,woensdag,vrijdag om 5 uur open toneellessen kom geven. Iedereen die het leuk vindt in het dorp kan komen. Op zaterdag en zondag ochtend en einde van de dag ga ik met twee vaste groepen aan het werk. Ik start met lessen en over een week of twee gaan we een plan maken voor het theaterproject waarin een educatief boodschap verwerkt moet worden. We zullen dan ook 1 groep selecteren die dit project gaat doen. Ze zijn super enthousiast en zien mij als een super women, met alle kennis van de wereld
Zondag 11 november hebben ze mij laten zien wat ze kunnen. Ze hadden wat dingen ingestudeerd en ook dit ging weer met en hoop dans, muziek en gegil echt super leuk.

Ik heb met een hoop jongeren maar ook volwassen veel gesprekken gehad over het verschil tussen Gamba en Europa. En je verbaast je, want ze hebben werkelijk geen idee hoe het leven in Europa is. En hoe onbeschrijfelijk groot het verschil in leven is van Europa en Gambia. Ik geniet van de gesprekken. En met de jongeren van de theatergroep hebben we afgesproken om eens per week bij elkaar te komen en te praten over cultuur verschillen enz.

Elke dag merk ik dat mijn Engels beter wordt en dat ik mij steeds beter kan verwoorden.
Maandag heb ik de eerste toneelles gegeven. Ik vond het super spannend, zeker met de taal, maar ook omdat het voor ons allemaal zo anders is met tv en internet. Hier hebben ze geen tv de meeste in het dorp hebben niet eens elektra en water. Bij ons in de compound ook niet, alleen ’s avonds gaat de generator aan voor wat licht. Het grappige is dat je het ook niet mist en niet nodig hebt. Je leeft de hele dag buiten, het is net als kamperen J

De toneelles liep super goed. Ik merkte als snel dat ze aan mijn lippen hingen en we hebben veel gelachen. Er waren 15 jongeren die spontaan kwamen en na een half uur had ik wel 50 kijkers erbij  Alleen met de jongeren, ik vond het heerlijk. Maar al di namen dat is nog wel en probleem. Toen ik weer naar huis ging was het al wat schemerig en werd ik door twee jongens naar de compound gebracht. Wat ongeveer en 15 minuten lopen is van het jongeren centrum. De hele weg hebben we aan een stuk door gepraat. Het eerst moment dat ik mij super voelde!!!!! Wat is dit bijzonder om mee te maken………..

Ik heb er heel veel zin in. Ik heb de afgelopen maanden heel wat geld binnen kunnen halen waar ik heel veel mee kan doen, en zeker ook heel veel kan betekenen daar. En daar ben ik super blij mee.

Ik wil ook iedereen super bedanken, die zijn sponsoring op wat voor manier dan ook heeft bijgedragen aan dit project.

Ik heb regelmatig contact via email met  de theatergroep. Ze kijken er erg naar uit dat ik kom, net als ik.  Ik heb met ze afgesproken dat ik zaterdag voor een maaltijd zal zorgen en dat iedereen uitgenodigd is zodat we elkaar kunnen leren kenen en het een en ander kunnen bespreken.

Ondertussen ben ik druk bezig met pakken, veel heb ik niet nodig. Veel muggen spul om te voorkomen dat ik malaria krijg. Nog even lenzen aangeschaft, leek mij daar wat handiger ipv dat mijn bril steeds van mij neus afglijd door de warmte. Mijn rijbewijs nog even om laten zetten bij de ANWB voor een internationaal rijbewijs. Verder alleen maar slippers en zo koel mogelijke kleren want het is er tussen de 30 en de 40 graden.

Ik zal hard aan het werk moeten om het doel te bereiken en daar heb ik heel veel zin in. Wat een uitdaging!!  Ik zal jullie de komende weken proberen ( ja, want je weet het nooit in Gambia met de elektra ☺) zoveel mogelijk op de hoogte te  houden. Ik probeer om de paar dagen een verslag op deze BLOG te zetten, zodat jullie kunnen volgen wat ik doe en hoe het gaat. Het volgende verslag komt vanuit Gambia…………….