Daar zijn we weer met onze belevenissen uit Gambia.
Alles loopt nog steeds op rolletjes. Doordat de groep de afgelopen jaren veel geleerd heeft van organiseren en plannen en ze dus steeds zelfstandiger worden kunnen wij veel meer dingen los laten. Vaak moeten we sowieso de dingen meer los laten omdat hier de dingen nou eenmaal niet altijd kunnen gaan zoals wij gewent zijn. Bij ons moet alles perfect lopen en kloppen, hier is dat verre weg van dat. Altijd loopt alles chaotische en gebeuren er onverwachte dingen. Maar ze kijken nergens van op en voor hun is dat heel gewoon dus laten wij dit alles ook maar gebeuren.
Afgelopen zaterdag hebben we m
et alleen alle acteurs de film bekeken en gala kleding uitgezocht. Om vecht partijen te voorkomen om de kleding, hebben we met twee mensen van de organisatie de kleding van te voren verdeelt. Ook hadden we sieraden ingezameld en dit gesorteerd over de jurken. Maten is hier niet belangrijk ze dragen het gewoon veel te groot of te klein of ze laten het vermaken door een kledingmaker voor een paar euro cent. Het is niet mogelijk om ze zelf te laten kiezen. Ze leven hier nog met een oer gevoel van de sterkste zullen overleven. Dus is dit een hele goede oplossing die ze ook gewoon accepteren.
Wij zijn erg benieuwd welke jurken we allemaal terug gaan zien op de prem
ière. Hetzelfde hebben we met de mannen gedaan. Allemaal een pak, stropdas en wit overhemd gegeven. Trots waren ze want het heeft wel een bepaalde status als je hier een pak hebt.
Na h
et instaleren van de apparatuur hebben we met elkaar de film bekeken. Gelukkig viel maar 1 keer de elektra uit en konden we na een korte pauze rustig de film uit kijken. En wat waren ze trots!!!! Na nog wat doorgesproken te hebben voor de grote première zaterdag 23 januari ging iedereen vol trots met hun pakketje kleding weer op weg naar huis. Sommige moesten nog wel in het pikken donker een uur lopen naar hun compound. We gaan ons verder voorbereiden op de première meer hierover in mijn volgende bericht.
Afgelopen vrijdag hadden Laura en ik bedacht een gezellige avondje uit te gaan met wat Gambiaanse “vriendinnen” een soort women moment. Aangezien de meeste hier het dorp niet uit komen vonden we het een leuk idee om de vrouwen een keer mee te nemen naar het toeristische gebied om daar een hapje te gaan eten. Toen we de drie vrouwen uitnodigde waren ze helemaal opgewonden. Nog nooit waren ze daar geweest, laat staan uit eten. We moesten ze nog wel even uitleggen dat het wel de bedoeling was dat ze aan tafel op een stoel en met mes en vork moesten eten. De weg er naar toe met lokale bustaxi duurde nog langer dan het diner.
Aangekomen keken ze hun ogen uit naar de toeristen met hun dikke bierbuiken. Deze vrouw
en komen uit een generatie die niet naar school zijn geweest dus Laura en ik moesten de kaart voor hun voorlezen. Omdat ze geen voorstelling konden maken van wat ze gingen eten kozen ze alle drie maar voor hetzelfde, een halve kip met patat en sla. Laura en ik namen een heerlijk pizza even iets anders dan rijst en vis. Omdat in dat gebied alles blank is werden wij erg nagekeken. De borden kwamen op tafel en keurig begonnen ze met hun vork en mes aan hun eten te peuteren. Van te voren wisten we al dat niet alles opging en werden de restjes mee naar huis genomen voor de mensen die op de compound achter bleven. De verbazing was enorm toen wij het eten afrekende, wat een geld was dit in hun ogen. Het kosten ons totaal voor 5 personen incl. drankje 35 euro. Een bedrag waar wij om lachen.
Het was leuk om dit een keer te doen maar het voelde voor mij ook niet prettig. Ik schaamde mij een beetje voor ons eigen Europese volk. Wat een groot verschil van leven is het toch……..
Vorige week hadden laura en ik even een momentje vrij en bedachten ons maar eens even lekker te gaan bakken op het strand. Heerlijk in de volle zon een middag dutje gedaan. Maar o wat hadden we savond een spijt. Levend verbrandt waren we. Vreselijk ik leek wel een wortel…….stom stom stom.
Na twee slecht nachten en twee dagen uit de zon gebleven hadden we nog steeds overal pijn. Laura besloot over te gaan op plan B en dat was het lokale zalfje. Een soort zalfje gemaakt van geiten keutels en wat al niet meer. Vreselijk stinkend wat volgens de bevolking een wonder zalfje is. Op een ochtend kwam Laura geheel ingesmeerd met dit middel als een stinkdier der hutje uit. “ Ik ga er voor” zei ze, alles doet zeer misschien dat dit werkt. En omdat ik ook al niet 2 nachten had geslapen besloot ik mij ook maar in te smeren met dit middeltje. Vervolgens hebben we de hele dag stinkend bij ons hutje gezeten om het zo in te laten trekken. Einde van de dag voelde we ons inderdaad al iets beter en hebben toen een frisse douche genomen.
Tot zover weer even wat over project Learn2Learn en onze belevenissen in de rimboe.
