Het kost wat moeite maar dan eindelijk en berichtje van mij. Ik heb en goede reis gehad met een tussen stop in Marokko (Marrakech).

Het was al wat schemerig toen ik in Gambia aan kwam. Net als alle andere keren kwam de warmte mijn tegemoet. Maar met het multifunctionele truitje van mijn zus was dat geen probleem

Vanaf het vliegveld reden wij direct door naar het dorpje waar ik verblijf en waar ook het jongere centrum is. Daar werd ik als en soort koningin verwelkomt met veel muziek (djembe) dans en gegil. Wat hartverwarmend was het, ik werd er een beetje verlegen van. Ze hadden een groot spandoek voor mij gemaakt. Ze waren al helemaal op de hoogte van mijn project en mijn naam en als snel kreeg ik het gevoel dat er heel veel van mij verwacht werd. Hoewel ik mij daar niet zo veel zorgen om hoef te maken, want het niveau en tempo ligt zo veel en veel lager dan bij ons, maar toch werd ik wel een beetje zenuwachtig. De eerste nacht ( en de volgende dagen daarop ook) is het zo warm dat ik zonder dekens in slaap val.

De volgende dag was lastig. Ik kende niemand op Alahgie na(hij is van de stichting en ik heb hem van de zomer al in Nederland ontmoet) Ik begon gelijk te piekeren over van alles en nog wat. Hoe ga ik het hier 6 weken vol houden en hoe krijg ik hier het project van de grond. Nu ik hier weer was besefte ik ineens wat en enorm groot verschil het met Europa is. Dit is niet te beschrijven of uit te leggen, maar moet je echt zelf meemaken. Ik moest handelen niet blijven piekeren maar stappen gaan ondernemen, contacten maken, durven te begeven onder de bevolking die zoveel anders leven als wij in Europa. Als eerste moest ik weer erg wennen aan de temperatuur, het tempo (de mensen doen hier niet veel zeker de mannen, omdat ze niets hebben en niet veel kunnen, dus hangen ze veel), de geur en het stoffige plakkerige leven (overal is zand,zand,zand). Je moet je dus aanpassen om je thuis te voelen. De hele dag plakkerig en zweterig voelen. Altijd vieze voeten, geen make-up, mijn haar en mijn kleren zoals ik er nooit thuis uit zal zien, maar hier kan het allemaal. Het kan ook niet anders omdat het niet past bij hoe je hier moet leven, en daarnaast er is niemand die zich met uiterlijk of iets bezig houdt hier. Ik voelde mij de eerste dag erg alleen en eenzaam en piekerde vreselijk over van alles en nog wat. Ja, en dan kan je blijven piekeren maar dat schiet niet op, dus hup….

De volgende dag had ik mij voorgenomen iedere ochtend te gaan hardlopen door het dorpje. Nou dat was grappig, want iedereen weet wie ik ben dus overal waar ik rende was het “Hello Marlies”. En zo voelde het al snel vertrouwd.
D1e tweede dag had ik voor de theatergroep een maaltijd georganiseerd bij mij op de compound. Ik verwachten zo 10 personen, maar er kwamen er wel 30. Heel leuk en gezellig. We hebben gesproken over hoe we het project gaan aanpakken, en Alhagie die al veel in Europa is geweest heeft hun uitgelegd wat op tijd komen en afspraken maken is, hoe dat werkt in Europa. Dit is iets wat ze totaal niet kennen hier in Afrika. Maar ze namen het allemaal heel serieus. We hadden afgesproken dat ik iedere maandag,woensdag,vrijdag om 5 uur open toneellessen kom geven. Iedereen die het leuk vindt in het dorp kan komen. Op zaterdag en zondag ochtend en einde van de dag ga ik met twee vaste groepen aan het werk. Ik start met lessen en over een week of twee gaan we een plan maken voor het theaterproject waarin een educatief boodschap verwerkt moet worden. We zullen dan ook 1 groep selecteren die dit project gaat doen. Ze zijn super enthousiast en zien mij als een super women, met alle kennis van de wereld
Zondag 11 november hebben ze mij laten zien wat ze kunnen. Ze hadden wat dingen ingestudeerd en ook dit ging weer met en hoop dans, muziek en gegil echt super leuk.

Ik heb met een hoop jongeren maar ook volwassen veel gesprekken gehad over het verschil tussen Gamba en Europa. En je verbaast je, want ze hebben werkelijk geen idee hoe het leven in Europa is. En hoe onbeschrijfelijk groot het verschil in leven is van Europa en Gambia. Ik geniet van de gesprekken. En met de jongeren van de theatergroep hebben we afgesproken om eens per week bij elkaar te komen en te praten over cultuur verschillen enz.

Elke dag merk ik dat mijn Engels beter wordt en dat ik mij steeds beter kan verwoorden.
Maandag heb ik de eerste toneelles gegeven. Ik vond het super spannend, zeker met de taal, maar ook omdat het voor ons allemaal zo anders is met tv en internet. Hier hebben ze geen tv de meeste in het dorp hebben niet eens elektra en water. Bij ons in de compound ook niet, alleen ’s avonds gaat de generator aan voor wat licht. Het grappige is dat je het ook niet mist en niet nodig hebt. Je leeft de hele dag buiten, het is net als kamperen J

De toneelles liep super goed. Ik merkte als snel dat ze aan mijn lippen hingen en we hebben veel gelachen. Er waren 15 jongeren die spontaan kwamen en na een half uur had ik wel 50 kijkers erbij  Alleen met de jongeren, ik vond het heerlijk. Maar al di namen dat is nog wel en probleem. Toen ik weer naar huis ging was het al wat schemerig en werd ik door twee jongens naar de compound gebracht. Wat ongeveer en 15 minuten lopen is van het jongeren centrum. De hele weg hebben we aan een stuk door gepraat. Het eerst moment dat ik mij super voelde!!!!! Wat is dit bijzonder om mee te maken………..