Blog

Hello, hello, hello what’s  your name, ik kan het niet meer horen…….

Normaal heb ik daar niet meer zo’n last van dat er om de twee meter wordt gevraagd hoe ik heet. Maar afgelopen week is er een groep van 16 mensen uit Nederland overgekomen aan familie, vrienden en sponsors van de stichting. Ja, en als je dan met zoveel blanken (toeristen) door het dorp loopt waar ik werk dan val je wel op en wilt iedereen je aanspreken.

Een hele organisatie maar erg leuk om aan zoveel mensen te laten zien wat wij als stichting hier doen. Doordat ik al zo vaak in Gambia ben geweest kan ik mij niet meer indenken dat als je hier voor het eerst bent hoe een enorme overvloed aan indrukken het is. Er zijn dan ook heel wat mensen die hun grenzen verleggen met kilometer lopen door het zand, hygiëne, uiterlijke verzorging en eten. Er wordt dan ook steeds gezegd “dit is niet uit te leggen thuis” en dat klopt daarom ga ik het jullie ook maar niet proberen uit te leggen hoe het leven in Gambia is. Misschien dat je ooit zelf eens moet gaan ervaren……

Afgelopen week zijn de dozen van de container aangekomen. Met de organisatie van de theatergroep hebben we voor alle jongeren die mee hebben gewerkt aan de film een doos gemaakt met gemengde kleren en spullen. Dat was een hele klus want er waren zoveel spullen ingezameld. Kleding, schoenen, tassen, tandpasta, zeep, scheerschuim, kettingen, sportkleding enz. enz. Deze spullen worden door de acteurs meegenomen naar hun compound en voor iedereen is er dan wat. Hoe blij kan je een mens maken, het is voor hun een soort sinterklaas avond.

Op de avond van de première hebben we de Nederlandse ambassade op bezoek gehad. Deze waren zo enthousiast over de film en het project dat ze hebben aangegeven dat wij in aanmerking komen om  een financiële aanvraag in te dienen bij de Nederlandse/Gambia ambassade voor kleine projecten. Wij hopen dat dit gaat lukken, want hiermee kan de groep dan het binnenland in trekken om aan zoveel mogelijk scholen de film te laten zien.

Afgelopen vrijdag moest ik even mee met een van mijn leerlingen naar de bank in de stad om een bedrag op de bank te zetten wat iemand uit Nederland voor hem had mee gegeven om zijn school te sponsoren. Het is nooit zo handig om de bevolking contant geld te geven. Vaak weten ze er niet mee om te gaan en komen snel in de verleiding om het geld te besteden aan minder belangrijke dingen dan voedsel, medicijnen of kleding. Je maakt altijd wel weer wat mee als je met de lokale bustaxi het land door trekt. Zo stond er bij de bank zo’n enorme rij dat ik besloot vast weg te gaan omdat ik nog meer dingen moest regelen. Mijn leerling heeft uiteindelijk 3 uur moeten wachten voor hij aan de beurt was. In de tussen tijd stond ik aan de weg te wachten op een bustaxi die mij weer thuis zou brengen. Op sommige drukke punten is dat altijd een hoop gedoe. Soms  moet je vechten voor je leven om een plekje te bemachtigen.  Altijd druk die lokale bustaxi’s. Uiteindelijk was het me gelukt me zelf in een busje te wurmen. Ik zat bij de deur en zag buiten nog  wat kinderen staan die uit school kwamen. Deze kinderen zitten vaak 4 dorpen verderop op school en moeten dus elke dag of ruim 2 a 3 uur lopen of hopen dat ze gratis mee mogen rijden bij iemand op schoot met het busje. Tussen de kinderen stond ook een meisje van een jaar of 7. Kan je je voorstellen dat je je kind van 7 ruim 2 a 3 uur moet laten lopen naar school en maar moet afwachten wanneer ze een keer thuis komt. Nou ik niet, daarom besloot ik het meisje bij mij op schoot te nemen zodat ze op mijn kosten mee kon liften naar haar eigen dorp. Naast haar stond haar broertje van niet ouder dan 8 jaar. Dat wist ik niet, totdat de vrouw naast mij met handgebaren zag vragen aan het zusje of ze bij elkaar hoorde. De mevrouw naast mij besloot net toen de auto ging rijden het jongetje op schoot te nemen. Het zou zomaar kunnen dat je kinderen naar school gaan en je geen idee hebt of ze voor het donker thuis zijn. Twee van die kleine kinderen die gedwongen zijn om op die leeftijd al  in een wereld los gelaten te worden vol met gevaren. Ik moest op dat moment weer even aan mijn eigen kinderen denken, wat hebben die het toch goed…….

Sorry, sorry dat ik al zolang niks meer van mij heb laten horen. We hebben erg drukke dagen achter de rug. De première en een groep van 16 personen aan vrienden en familie die zijn gekomen naar Gambia, dus druk druk druk.

Laat ik jullie eerste vertellen hoe de première was. Zaterdag 23 januari was de dag aangebroken. Laura en ik hadden al veel met de groep voorbereid wat er allemaal geregeld moet worden. De uitnodigingen waren al de hele week aan iedereen rond gebracht, wat mail en/of een postbode hebben ze hier niet. De verwachting was dat er wel 300 mensen zouden komen. Er moest hard gewerkt worden om alles piek fijn in orde te krijgen. Nou ja piek fijn op zijn Gambiaans dan. We hadden slingers e ballonnen mee genomen uit Nederland.

Om 9 uur had de theatergroep zich verzameld om de slingers op te hangen het beamerscherm ( een stuk grondzeil) tegen de muur te timmeren. Zodat we de film daarop konden presenteren. Er waren 300 plastic stoelen gehuurd en wat drankjes ( flesjes lokale limonade voor de belangrijke gasten).

Laura en ik hadden alles een beetje los gelaten zodat de groep zoveel mogelijk zelfstandig zou gaan werken. Om 17.00 uur begon het programma maar omdat wij de Gambiaanse cultuur zo langzamerhand kennen besloten wij om 18.30 er naar toe te gaan. En ja hoor ander half uur laten waren we nog keurig op tijd.

Wij troffen alle mannen keurig in de pakken aan die we hadden ingezameld. Dank aan iedereen die zijn pak heeft afgestaan. Alle meiden waren in de prachtige jurken met pruiken onherkenbaar.

Uitbundig en zenuwachtig waren ze allemaal. Er warren ook wat belangrijke mensen zoals de Alkalo ( opperhoofd van het dorp soort burgermeester) de counselor, Mama Afrika (ook een belangrijk persoon in Gambia), De Nederlandse ambassade , Gambiaanse televisie enz. na heel veel gepraat van belangrijke mensen. eigenlijk te veel gepraat konden we dan eindelijk 2 uur later beginnen met de film. Alles stond goed geïnstalleerd en de film was zonder elektra uitval in 1 keer hellemaal te zien.

Vincent Venloo de speakers waren geweldig een beter sponsoring kon je ons niet geven. De mensen zaten boeiend te luisteren en te kijken. Soms wat gelach om herkenning. Ze vonden het allemaal prachtig en aan het eind was iedereen vol lof en zeer verbaasd over de goede kwaliteit en het boeiende verhaal. Er werd nog wat na gefeest en om half 12 liepen Laura en ik ( en ik weet zeker als Nadine erbij was geweest ook) weer voldaan en trots naar ons hutje. Ik vond het heel leuk dat we de film hebben mogen delen met heel veel vrienden uit Nederland.

De jongeren zullen komende maanden met de film en de spullen het land intrekken om aan zoveel mogelijk mensen de film te kunnen laten zien. Nadine je mag heel trots op jezelf zijn!!!!!! ( Nadine kuyper is degene die de film gefilmd en in elkaar ge’edit heeft)

Afgelopen dagen nog even een bezoekje gebracht aan de lokale verloskundigen praktijk. Een grote oude dame die vrouwen helpt met bevalling, die een ziekenhuis niet kunnen betalen. Ik had van mijn vriendin Astrid die verloskundigen is in Haarlem een apparaatje mee gekregen waar je het hartje van de baby mee kan luisteren. Hoe blij hebben wij haar hiermee gemaakt, haar dag kon niet meer stuk en hoe bijzonder toen wij haar uitlegde hoe het werkte. Snel hadden ze ergens een heel jong hoog zwanger meisje vandaan gehaald om het uit te proberen. Een heel bijzonder moment om een hartje te horen. Assie namens deze bijzondere verloskundigen heel erg bedankt.

Ik laat het even hierbij want de met zoveel mensen om mij heen heb ik niet echt de rust om een goed verslag te schrijven. Einde van de week probeer ik weer iets te laten horen.

Daar zijn we weer met onze belevenissen uit Gambia.

Alles loopt nog steeds op rolletjes. Doordat de groep de afgelopen jaren veel geleerd heeft van organiseren en plannen en ze dus steeds zelfstandiger worden kunnen wij veel meer dingen los laten. Vaak moeten we sowieso de dingen meer los laten omdat hier de dingen nou eenmaal niet altijd kunnen gaan zoals wij gewent zijn. Bij ons moet alles perfect lopen en kloppen, hier is dat verre weg van dat. Altijd loopt alles chaotische en gebeuren er onverwachte dingen. Maar ze kijken nergens van op en voor hun is dat heel gewoon dus laten wij dit alles ook maar gebeuren.

Afgelopen zaterdag hebben we met alleen alle acteurs de film bekeken en gala kleding uitgezocht. Om vecht partijen te voorkomen om de kleding, hebben we met twee mensen van de organisatie de kleding van te voren verdeelt. Ook hadden we sieraden ingezameld en dit gesorteerd over de jurken. Maten is hier niet belangrijk ze dragen het gewoon veel te groot of te klein of ze laten het vermaken door een kledingmaker voor een paar euro cent. Het is niet mogelijk om ze zelf te laten kiezen. Ze leven hier nog met een oer gevoel van de sterkste zullen overleven. Dus is dit een hele goede oplossing die ze ook gewoon accepteren.

Wij zijn erg benieuwd welke jurken we allemaal terug gaan zien op de première. Hetzelfde hebben we met de mannen gedaan. Allemaal een pak, stropdas en wit overhemd gegeven.  Trots waren ze want het heeft wel een bepaalde status als je hier een pak hebt.

Na het instaleren van de apparatuur hebben we met elkaar de film bekeken. Gelukkig viel maar 1 keer de elektra uit en konden we na een korte pauze rustig de film uit kijken.  En wat waren ze trots!!!!  Na nog wat doorgesproken te hebben voor de grote première zaterdag 23 januari ging iedereen vol trots met hun pakketje kleding weer op weg naar huis. Sommige moesten nog wel in het pikken donker een uur lopen naar hun compound. We gaan ons verder voorbereiden op de première meer hierover in mijn volgende bericht.

Afgelopen vrijdag hadden Laura en ik bedacht een gezellige avondje uit te gaan met wat Gambiaanse “vriendinnen” een soort women moment. Aangezien de meeste hier het dorp niet uit komen vonden we het een leuk idee om de vrouwen een keer mee te nemen naar het toeristische gebied om daar een hapje te gaan eten. Toen we de drie vrouwen uitnodigde waren ze helemaal opgewonden. Nog nooit waren ze daar geweest, laat staan uit eten. We moesten ze nog wel even uitleggen dat het wel de bedoeling was dat ze aan tafel op een stoel  en met mes en vork moesten eten. De weg er naar toe met lokale bustaxi duurde nog langer dan het diner.

Aangekomen keken ze hun ogen uit naar de toeristen met hun dikke bierbuiken. Deze vrouwen komen uit een generatie die niet naar school zijn geweest dus Laura en ik moesten de kaart voor hun voorlezen. Omdat ze geen voorstelling konden maken van wat ze gingen eten kozen ze alle drie maar voor hetzelfde, een halve kip met patat en sla. Laura en ik namen een heerlijk pizza even iets anders dan rijst en vis. Omdat in dat gebied alles blank is werden wij erg nagekeken. De borden kwamen op tafel en keurig begonnen ze met hun vork en mes aan hun eten te peuteren. Van te voren wisten we al dat niet alles opging en werden de restjes mee naar huis genomen voor de mensen die op de compound achter bleven. De verbazing was enorm toen wij het eten afrekende, wat een geld was dit in hun ogen. Het kosten ons totaal voor 5 personen incl. drankje 35 euro. Een bedrag waar wij om lachen.

Het was leuk om dit een keer te doen maar het voelde voor mij ook niet prettig. Ik schaamde mij een beetje voor ons eigen Europese volk. Wat een groot verschil van leven is het toch……..

Vorige week hadden laura en ik even een momentje vrij en bedachten ons maar eens even lekker te gaan bakken op het strand. Heerlijk in de volle zon een middag dutje gedaan. Maar o wat hadden we savond een spijt. Levend verbrandt waren we. Vreselijk ik leek wel een wortel…….stom stom stom.

Na twee slecht nachten en twee dagen uit de zon gebleven hadden we nog steeds overal pijn. Laura besloot over te gaan op plan B en dat was het lokale zalfje. Een soort zalfje gemaakt van geiten keutels en wat al niet meer. Vreselijk stinkend wat volgens de bevolking een wonder zalfje is. Op een ochtend kwam Laura geheel ingesmeerd met dit middel als een stinkdier der hutje uit. “ Ik ga er voor” zei ze, alles doet zeer misschien dat dit werkt. En omdat ik ook al niet 2 nachten had geslapen besloot ik mij ook maar in te smeren met dit middeltje. Vervolgens hebben we de hele dag stinkend bij ons hutje gezeten om het zo in te laten trekken. Einde van de dag voelde we ons inderdaad al iets beter en hebben toen een frisse douche genomen.

Tot zover weer even wat over project Learn2Learn en onze belevenissen in de rimboe.

Hier live vanuit Gambia, we zijn weer geland in het heerlijke tropische klimaat tussen het stof en het zand. Met 100 kilo bagage. Vreemd maar ik merk dat ik steeds sneller mij thuis voel. Normaal had het ik een paar dagen nodig te acclimatiseren nu voelde het binnen een uur weer vertrouwd alsof ik niet weg ben geweest.

Alles loopt volgen schema, ja jullie lezen het goed Ja…

Je merkt dat de theatergroep de afgelopen jaren veel geleerd heeft wat betreft regelen en plannen. Ze zijn hard aan het werk om de première voor te bereiden. Zaterdag 23 januari zal hier de grote première zijn. Ze zijn heel nieuwsgierig naar de film en vinden het erg spannend. A.s zondag zullen wij met de acteurs eerst de film gaan bekijken. Ook zullen wij met hun de gala kleding vedelen en passen, die we allemaal van vele mensen gesponsord hebben gekregen. In mijn volgende verslag al ik daar nog wat over mailen en foto’s toevoegen.

Aankomende week zal nog in het teken staan van voorbereiden van de première. Er worden ook veel belangrijke mensen uitgenodigd.  Om de film te kunnen bekijken hebben we apparatuur gesponsord gekregen. De beamer van de Rabobank, de speakers van Sportfondsen Hillegom, dvd-speler van Hans van Kesteren en Michael Ladru niet vergeten die heeft gezorgd dat alles goed werkte. Het enige wat we niet hadden was een scherm. Op de gok zijn we richting Gambia vertrokken met het idee onze creativiteit uit de kast te halen voor het creëren van een beamerscherm. Ik kan jullie vertellen dat is gelukt. Uiteraard hebben ze hier geen kant en klare schermen. Iedereen leeft hier buiten en kan je niet verwachten dat er ergens in de klei hutje een witte muur is. Dus hadden we echt iets nodig om op te projecteren. Omdat materialen hier nogal bepekt te krijgen zijn, was het best een uitdaging om te bedenken waar we op konden projecteren. Op de markt liepen we tegen een stuk vloerzeil aan waarvan de achterkant wit was. Al snel lieten de marktverkopers ons allerlei prachtige motieven zien. De verbazing was dan ook groot toen wij vertelde dat het om de achter/onderkant ging. Na het afdingen hadden we een prachtig scherm voor uiteindelijk 27 euro.

Tot het volgende verslag.