Reiservaringen

Reisverslag van Stan Kinkel

November 2019 Cultuurreis

Mijn ervaring in Gambia is dat ik echt een top week heb gehad, ik heb heel veel gezien van Gambia en het was echt een geweldige reis. De 2 dingen die mij het meeste zijn bijgebleven zijn allereerst het bezoeken

van de 2 schooltjes, dit was erg bijzonder om te zien, al helemaal met het idee dat ik op een lerarenopleiding zit. Zo leuk om te zien hoe blij die kinderen allemaal zijn. Het tweede wat mij het meeste is bijgebleven is de reis naar het
binnenland, daar hebben we mooie beesten gezien, maar ook dat de inwoners in het binnenland een stuk armer zijn, heel leuk om daar allemaal spulletjes weg te geven. Daarna nog bij een ezel en paarde opvang plaats geweest, dit was ook echt zo indrukwekkend! Al met al zijn dit veelte weinig woorden om een reis zoals dit te beschrijven. Op Facebook heb ik per dag een reisverslag gemaakt, hierin vertel ik nog veel meer over deze geweldige reis.

 

 

 

 

 

Reisverslag van Miranda Polman

November  2018 Fotografiereis

In maart 2018 las ik de facebook pagina van Verbeek Fotografie, Nicolette hield een reisverslag van haar fotografiereis naar Gambia bij. Wat een prachtige verhalen en natuurlijk prachtige foto’s! Daar wil ik ook heen!

En in november was het zover, op naar Gambia! 

Bepakt en bezakt met uiteraard persoonlijke spullen én mijn fotocamera maar vooral ook met veel spullen voor de mensen daar. Naargerei voor de lokale tailors, bh’s voor de vrouwen, bellenblazen, gekleurde pennen en potloodjes met boekjes

, haarspeltjes etc… Nicolette had via een bekende 3000 condooms weten te bemachtigen, iets waar een groot gebrek aan is in Gambia en ook nog niet openbaar bespreekbaar is.

 Aangekomen in Tanji kwamen de eerste echte indrukken… Een dorpje met een moskee, wat winkeltjes, een school, compounds waar de mensen leven met hun familie en vooral veel mensen op straat. Vrouwen, mannen, kindertjes, honden, geiten: iedereen leeft buiten. De fietsers, brommers en auto’s rijden er tussen door. Je ziet niet wat de weg is: stoep en straat is allebei zand.

Wat enorm opvalt is dat de mensen zo vrolijk en zo vriendelijk zijn! Vanaf het eerste moment dat je in Tanji bent voel je de prettige sfeer! Kindertjes staan te zwaaien en komende naar je toe gerend, mensen groeten je vriendelijk. Wat een gastvrij volk!

Iedere dag van de reis stonden er één of meer activiteiten gepland en daarbij hadden we ook iedere dag 1 tot 2 foto opdrachten. De foto opdrachten waren onder andere scherpte/diepte opdrachten, onderwerp uit het midden, snelheid weergeven of juist bevriezen, moeder-kind liefde én een out-of-the-box foto! Voorafgaande aan de foto opdrachten gaf Nicolette theoretische lessen over het specifieke stukje fotografie en bediening van de camera.

De activiteiten bestonden oa uit een bezoek aan de visafslag geweest, zeer indrukwekkend ondanks de slechte visvangst die dag. Het consultatiebureau, waarbij er vele vrouwen bij elkaar komen en de kindertjes gecontroleerd worden. Heel bijzonder om zoveel vrouwen in hun mooiste kleurrijke jurken en kinderen 

bij elkaar te zien. De school waar inmiddels zoveel kinderen naar toe gaan dat er een ochtend en een middagshift is. Mijn mooiste dag was de dag op pad met een lokale inwoner. Voor Christel en mij was dat een dag met Sally, een lokale vrouw uit Tanji ons mee nam naar haar familie in Busura. Deze woonden 2 ½ uur reizen met lokaal transport het binnenland in. Voor Sally was het ook al maanden geleden dat zij haar familie gezien had. Het vervoer, de gastvrijheid van de familie en als extraatje ben ik deze dag ook nog vernoemd! Er leeft nu een klein meisje met mijn naam daar in het binnenland van Gambia!

Het leuke van deze reis is dat je veel op pad bent maar ook de hele dag van alles beleefd! Op het moment dat we van de visafslag terug liepen naar ons onderkomen was er een naamceremonie bezig in het dorp, een groot feest voor vrouwen en kindertjes waarbij de pasgeborene zijn/haar naam krijgt. Alle vrouwen en kinderen zagen er prachtig uit en er was live muziek. We staan daar een poosje te kijken en opeens worden we uitgenodigd om mee te dansen! Tja dat kan je toch niet weigeren? Het was wel een hilarisch moment voor 

de Gambiaanse dames: blanken vrouwen zonder gevoel voor ritme!

Ik vond het een onvergetelijke reis en een hele mooie en indrukwekkende herinnering, die vastgelegd is met alle prachtige foto’s die ik tijdens deze reis gemaakt hebt!

Bedankt Marlies, voor al je organisatie! Dankzij jou zijn we op vele mooie, indrukwekkende en unieke plekjes in Gambia geweest!

Bedankt Nicolette, voor al je tekst en uitleg over fotografie en de bediening van de camera! Uiteraard op handmatige instellingen! 😉 Door jouw uitleg heb ik prachtige foto’s gemaakt!

   

 

 

 Reisverslag van Henk Smit

November  2018 Cultuurreis

Samen met mijn jongste dochter ben ik eind november – begin december  2018 met Travel2Learn naar Gambia geweest. Wij hadden ons al eind 207 ingeschreven voor de reis in het voorjaar van 2018, maar die kon helaas niet doorgaan i.v.m. te weinig inschrijvingen. Maar nu was het toch gelukt! De informatie vooraf was duidelijk en ik ben zelf eerst nog naar een informatie avond geweest, wat ook heel nuttig was.

In eerste instantie hebben we ook nog gevraagd of we wat langer konden dan de geplande 7 dagen, bijv. 11 dagen,  maar Marlies Verdonk van de organisatie heeft dat ontraden. Zeker de eerste keer komt er veel op je af en is het zonde als daardoor een deel van de reis een teleurstelling wordt.

Het programma dat voor ons was uitgestippeld was heel leuk en afwisselend, zonder dat het een keurslijf was. Je kunt ook je eigen momenten of activiteiten kiezen.

Mijn dochter en ik waren de enige deelnemers aan de culuurreis, maar we waren deze week samengevoegd met de deelnemers aan de fotografiereis. Totaal een groep van 8 personen, precies goed wat mij betreft. Omdat iedereen met gelijkgestemde verwachtingen was afgereisd en ook wel een goed gemotiveerde keuze had gemaakt klikte het ook heel goed binnen de groep. Het kon ook heel goed samen, want alle uitstapjes waren gezamenlijk. De fotografie groep had daarnaast ook nog wat opdrachten die ze moesten doen en soms wat huiswerk, maar dat zat dus niet in de weg.

De uitstapjes en het contact met de Gambianen vond ik geweldig. Het was boven verwachting.

 Activiteiten binnen het dorp waren allemaal te lopen, zoals de bezoeken aan consultatiebureau, school en de vismarkt. Vervoer verder weg werd ook prima geregeld en was ook weer precies zoals de Gambianen het zelf ook moeten regelen. Erg leuk.

Hoogtepunt voor ons was de dag die we samen hebben doorgebracht met een “local”. Deze jongeman is nauw betrokken bij de Tarvel2Learn organisatie, maar woont in het dorp op zijn “familie-compound”. Je wordt helemaal opgenomen in de familie. Een warmer welkom kun je je niet voorstellen. Dus ook samen koken en samen eten met de familie. Ook de spullen die we meegenomen hadden uit Nederland kwamen daar erg van pas. Dat was trouwens de hele week zo. De tips over wat we mee konden nemen om uit te delen, hadden we ook gekregen op de informatie avond.  Voordat ik ging had ik daar eerst mijn bedenkingen tegen. Moet ik dat wel doen, de rijke blanke man die spullen gaat uitdelen? Komt dat niet erg superieur over? Gelukkig is dat helemaal niet zo. Gambianen zijn altijd blij en ook nog eens heel erg blij met alles. Wat ze zelf niet kunnen gebruiken van bijv. gebruikte kleding kunnen ze verkopen of laten verstellen tot nieuwe kleding stukken.

De foto’s die ik hierbij doe is er één van mezelf met een baby’tje op mijn arm in het consultatie bureau en een foto van het heerlijke strand met restaurantje op het strand waar we de laatste dag zijn geweest.

Ik ben heel blij dat we dit hebben meegemaakt. Het was boven verwachting.

 

 

 

Reisverslag van Astrid Blokzijl

Maart 2018 Fotografiereis

We vertrokken op vrijdagmiddag vanaf Schiphol. Omdat wij als een groep moesten inchecken maakten we op Schiphol al kennis met elkaar en dat was heel fijn. Het voelde direct vertrouwd en mijn zin in deze reis werd er alleen maar groter door!

Tegen middernacht kwamen we aan op het vliegveld van Banjul, waar we werden opgewacht door Nicolette en een chauffeur, die ons met een jeep naar de accommodatie brachten.

Het was de opmaat voor een heel goed georganiseerde reis. De fotografiereis was nieuw en dat was vond ik eigenlijk wel fijn. De groep was klein en daardoor was er veel aandacht voor ons en dat was ook wel nodig, want de camera was nieuw en alles wat we leerden was nieuw en zo had Nicolette de tijd om je goed te begeleiden.

Het verblijf midden in het dorp Tanji was heel goed.  Je stapte direct het leven in het dorp in zodra je de compound verliet en op straat is er op alle momenten van de dag veel te beleven. Alles speelt zich hier buiten af, dus er is genoeg te zien én te fotograferen!

De uitstapjes die bedacht waren, waren stuk voor stuk erg leuk. Ik vond zelf de visafslag in Tanji het meest fascinerend, de dag op pad met de “local” heel bijzonder en zelfs de toeristische plekken als de markt in Serakunda waren zeer de moeite waard. Dat we met het locale vervoer reden vond ik erg leuk, maar dat er soms een busje was geregeld voor ons was ook erg prettig. En natuurlijk gingen we heel veel lopen!

Hoewel we met een groep waren, was er ook veel ruimte voor individuele keuzes. Niets was verplicht en als je zelf een idee had om te gaan doen was daar begrip voor en werd er zelfs meegedacht over hoe je dat kon organiseren. Marlies hielp daarbij en dat was heel fijn (zoals die keer dat ik met Leny naar de markt ging voor houtsnijwerk en wij dit het liefst met een taxi wilden doen. Marlies belde en onderhandelde over de prijs).

Het eten in de compound was prima. Brood, thee/koffie in de ochtend en in de avond warm eten met een afwisseling van pasta/rijst/aardappels.

Ik zou deze reis echt aanraden aan iedereen die op een bijzondere manier kennis wil maken met Gambia en vooral voor degenen die houden van fotograferen zou ik adviseren om dit te doen. De kleuren, het licht, de mensen, het leven op straat: alles is mooi! Marlies en Nicolette zijn  hele fijne mensen met liefde voor Gambia en dat voel je de hele tijd. Ik ben ontzettend blij dat ik deze reis heb gemaakt!

 

 

 

 

 

 

 

Reisverslag van Sandra Jager

Maart 2018 Fotografiereis

De (h)eerlijke beleving van Gambia

Het is zover! Op naar schiphol, mijn medereisgenoten ontmoeten. Het is nu al leuk en de reis wordt gaande weg zoveel leuker, indrukwekkender en ontroerend op welke wijze dan ook. Mijn eerste keer in Gambia, het valt op dat de gastvrijheid en de vriendelijkheid van de locale bevolking ongekend is.

De kindertjes die spontaan naar je toekomen, je een handje geven en met je meelopen, graag voor je poseren om op de foto te gaan. Toubab, toubab, toubab (=blanke) voor hen zijn we eigenlijk ook een attractie maar met de blijheid hoe de locale kindertjes op je reageren ben je dat ‘attractie zijn’ zo vergeten.  Via ons verblijf in het dorpje Tanji en alle excursies heb een goed beeld gekregen van, en veel geleerd over de Gambiaanse cultuur en leefwijze.

 

De vissersvrouwen op het strand bij Tanji , het bezoek aan de compounds, de markt in Serrakunda, het bezoek aan een lokale school. Ook dat maakt indruk en is ontroerend, bij de school komen de kinderen je gedag zeggen, de schoolleiding vertelt uitgebreid over de leerlingen en de school en er wordt voor je gezongen.  Verder was het bezoek aan het consultatiebureau, womens garden (soort volkstuintje) en de Djembé sessie op het strand zeer de moeite waard. De moeders gaan in hun mooiste kleurrijke jurken met hun kleintjes (vaa

k op de rug gedragen) naar het consultatiebureau, prachtig om dat ter plaatse bijeen te zien. Samen met Marlies van Travel2learn en fotografe Nicolette hebben wij gedurende de gehele week van al het genoemde moois in Gambia mogen genieten en foto-opdrachten mogen doen waarbij we de verkregen theorie meteen in de praktijk konden brengen. Gambia is een fotogeniek land. De omstandigheden waarin wij dagelijks zijn meegenomen en/of zich spontaan aanboden geven veel inspiratie voor de fotografie maar daarnaast ook ruimte om kennis te maken met de vriendelijke bevolking met haar vele kleuren en niet te vergeten: de mangrove en de brutale aapjes bij Lamin Lodge en het leuke te kopen stofje op de markt in Serrakunda waarvan je bij de kleermaker in Tanji iets leuks kan laten maken.

Kortom op vakantie met Travel2learn en Verbeek fotografie is zoveel leuker en interessanter. Ontzettend leuke week gehad waarbij ook een steentje wordt bijgedragen aan de lokale werkgelegenheid. Diep respect voor alle medewerkers, de fotogenieke gastvrije locals én het leven binnen de Afrikaanse cultuur!

 

 

Reisverslag van Hennie Lutjeboer

Maart 2018 Cultuurreis

 

Bagage…

Thuis in Tanji – The Gambia *afscheid
Mijn rugzak staat ‘vertrek-klaar’ en mijn koffer is nagenoeg leeg. Er was geen wasmachine, wél een koude douche en warm bed. De gaven voor Gambia zijn gegeven, maar Gambia gaf mij meer mee. Dankbaarheid, nederigheid en weemoed. Ik tuimelde van de ene verbazing in de andere. Ik heb gelachen en gehuild. Gesproken en gezwegen. Genoten van de kleuren en geuren. Van de warme rode aarde aan mijn voeten. Van de hectiek en de stilte. Van mijn reisgenoten en vooral de ontmoetingen.

Dankjewel lieve Mohammed, klein jongetje bij het consultatiebureau. Ik mocht van jouw jonge moeder jou de kleertjes aandoen die ik gekregen had van een Pekelder moeder. Haar kindje had het óók gedragen. Zesendertig jaar geleden. Ik mocht je vasthouden en knuffelen. Ik legde je weer in je moeders’ armen en fluisterde ‘God bless you’. Je wangetjes waren nat van mijn tranen. Jouw oogjes glommen. Jouw moeder nog meer. Glimlach van liefde. Ik zag het.

Dankjewel lieve Ibrahim, mooi mannetje die je bent. Dat je in het volste vertrouwen in mijn armen in slaap viel. We gaven elkaar warmte. Ik voelde het.
Dankjewel lieve dorpskindjes die met ons meeliepen aan de hand en voor ons zongen. Ik hoorde het. Wij zongen voor jullie: ‘Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent’ ….
Dankjewel lief, stralend meisje. Met je stoffige en rafelige kleertjes aan ging je zitten in het kommetje van mijn schoot. Je noemde mij ’toebab’ ( = blanke) en voelde verlegen met je vingertje aan mijn huid of het wel echt was. We speelden met de gekleurde ballonnen. Jouw en mijn huidskleur speelden geen rol in ons spel. We lachten ongeremd.
Dankjewel Yahadi. Sterke vrouw. Krachtig, prachtig mens die je bent! Voor jouw ‘duizendmaal thank you’ en net zo veel ‘I’m happy, happy, happy’. Het was het enige dat je in het Engels kon spreken. Maar je lijf, liefde en glimlach spraken een verstaanbare taal. Je gaf mij het vertrouwen dat jij de kleertjes, klemmetjes en rijst zult delen met hen waarvoor ze gegeven zijn.
Dankjewel Gambia! Voor het gezicht achter de glimlach. Elke dag was een vandaag. Een ‘van-mij-dag’. Ik ga naar huis, maar kom terug.

Thuis in Nieuwe Pekela – Nederland
Mijn rugzak is leeg en de koffer uitgepakt.
De wasmachine draait, ik heb een warme douche genomen en mijn eigen bed ligt heerlijk.
Voor alles wat ik van jullie meekreeg en mocht delen zeg ik: duizendmaal dank. Het maakt mij onuitsprekelijk blij. Het lijkt een druppel op een gloeiende plaat, maar vele druppels maken een zee. Op de markt in Serrekunda heb ik arm/enkelbandjes gekocht om hier te verkopen. Om het bedrag vermenigvuldigt terug te geven aan Gambia. Voor rijst. Voor waar behoefte aan is. Om dát te geven wat nodig is. Voor de volgende reis naar Gambia!

Niet het vele is goed, maar het goede is veel.

 

Reisverslag van Barry van Dijk

Februari 2018 Cultuurreis

Het is 9 februari 2018 en ik ben op weg naar Schiphol. Daar heb ik afgesproken met Thomas, mijn reismaatje en collega. We gaan vandaag op reis naar The smiling coast of Gambia met Travel2Learn.
Heb er onwijs veel zin in om te gaan.

Op Schiphol vroeg ik mijzelf wel af wie er allemaal in de groep zitten. Via WhatsApp zie je wel dat ze één voor één reageren dat ze er zijn. Alleen ze zijn niet herkenbaar. Dus dat is dan maar afwachten wie het zijn. Denk dat we ze pas op de luchthaven in Gambia zullen zien.

Daar aangekomen zien we Marlies staan. En daar komen ook de andere leden van de groep. Even gauw een voorstel rondje, onze spullen op de auto’s laden en op weg naar ons verblijf voor de komende 15 dagen.

Na wat formele informatie te hebben gehad en wat gedronken te hebben ben ik mijn lodge op gaan zoeken. Deze is best goed te doen. Er staat een 2 persoonsbed en een 1 persoonsbed en er is een douche en wc. Meer heb je niet nodig vind ik.
Na de eerste nacht, die redelijk kort was, ben ik uit mijn lodge gegaan en onder de 2 mooie grote mango bomen gaan zitten. Hier zaten we elke ochtend wel met een groepje met een bakkie koffie of thee. Dus ff lekker wakker worden.

De groep is erg gemêleerd. Het is erg gezellig en er wordt veel gelachen met elkaar.

De eerste dagen in Tanji zijn erg indrukwekkend en interessant. Al die vrolijke mensen en kinderen die je iedere keer tegen komt als je Kairoh Garden uitgaat om iets te ondernemen. Wat zijn dit open mensen. De kids die roepen je: “Toubab, toubab, minty, minty (Blanke, blanke, snoepje, snoepje). En ze willen allemaal een hand of lopen met je mee. Als je een foto wilt maken dan willen de kids altijd erbij op de foto.

Halverwege de 2 weken zijn we met een groep van 13 kids naar de zee toegelopen en hebben we ze met elkaar zwemles gegeven. Best wel leuk om dit te doen. Sommigen kunnen al een beetje zwemmen en sommigen helemaal niet. Zij vonden het ook wel erg spannend. Wat een schattige kids zijn dit, ieder op hun eigen manier.

De volgende dag zijn we met een groep van 7 het binnenland ingegaan voor 5 dagen. Eerst Ensa ophalen en daaaag zeggen, zoals Thomas dat altijd doet, tegen een paar groepsgenoten want die gaan naar huis als wij in het binnenland zijn.
Onze chauffeur Salam en Ensa hebben het goed geregeld. Wat een top mensen zijn dit met een hart van goud. Ik heb ze in ieder geval in mijn hart gesloten.
In deze 5 dagen hebben we veel gezien en meegemaakt. We hebben onder andere nijlpaarden, apen, chimpansees en mooie vogels gezien. We hebben geslapen in mooie onderkomens, sommige erg basic met een hudo en weer andere wat mooier.
Sommigen van de groep maken van hun kanotocht een heel avontuur. En aan de groep ook nog een klein lesje aquafitness gegeven.

Tijdens deze 5 dagen veel gesproken met Ensa en Salam over hun leven en cultuur en met elkaar over van alles en nog wat.
Daarna hebben we nog anderhalve dag kunnen genieten voor we weer naar huis gaan.
De laatste dag heb ik nog een baal rijst van 50kilo gegeven aan een compound die het wel kon gebruiken. Dit is wel dankbaar om te doen.
De laatste avond nog even gegeten met iedereen. En dan spullen pakken en iedereen dag zeggen.
Zoals ze hier zeggen: “We don‘t say goodbye…we say: See you later”. Omdat ze afscheid nemen niet leuk vinden. Ik zelf kan het al helemaal niet dus ik zeg bedankt voor alles en tot de volgende keer.
Want ik ben zeker wel van plan om nog een keer terug te gaan.

Wat een top tijd heb ik gehad. Ik heb mooie mensen leren kennen en ontmoet en vrienden gemaakt.

Thanks Travel2Learn voor deze geweldige ervaring en mooie herinneringen. Dit ga ik nooit meer vergeten.

 

Reisverslag van Nicole Jacobs

Februari 2018 Cultuurreis

Op 9 Februari vertrokken wij naar het “bijzondere” Gambia.

Voor mij niet de eerste reis naar een derde wereldland, voor mijn moeder de 1e keer buiten Europa.

De temperatuur, grond en geur van het land was voor haar even wennen, voor mij voelde het direct goed. In gezelschap van 12 reisgenoten, hebben wij zeer veel beleefd en gezien. Een basisschool waarbij een hele klas voor ons ging zingen, een consultatie bureau waarbij 100e vrouwen( de 1 nog mooier gekleed als de ander) in de rij stonden om hun kleintje te laten onderzoeken, het binnenland van Gambia ( met zijn prachtige natuur- nijlpaarden/apen), de lokale markt. Maar voor mij het meest bijzonder, de compound van de lokale bevolking waarbij wij kennis maakte met de hele familie. Hoe bijzonder hoe men binnen een bepaalde familie in Gambia voor elkaar zorgt en elkaar lief heeft. De wil om naar school te kunnen en geld te verdienen voor een hele familie. Iets waar wij in Nederland veel van kunnen leren. Op 20 februari zijn wij weer thuis in Nederland aangekomen, met heel veel mooie herinneringen kijk ik terug naar deze reis. Een belevenis/ ervaring die ik nooit meer zal vergeten.

 

 

 

 

 

 

Reisverslag van Anja van den Berg

November 2017 Cultuurreis

Na wederom een heerlijk ontbijt met zelfgemaakte mangojam en pindakaas, blijkt dat  mijn Afrikaanse jurk al klaar is. Fatah, de kleermaker, heeft het echt helemaal gemaakt zoals ik het wilde en t past prima.

We hebben allemaal veel spullen uit Nederland meegenomen en gaan dit in tasjes verdelen. Met deze tasjes wandelen we door t dorp en verdelen de tasjes over de verschillende compounds. Een compound is een stukje grond in t dorp waar de hele familie met elkaar woont. Sommige compounds hebben elektriciteit en een eigen diepe waterput. Marcia heeft een polaroid camera bij zich en maakt foto’s van de verschillende families die ze meteen weg kan geven. Echt super leuk!

Om 12.30 vertrekken we met 17 personen in een busje, best krap en warm ( haha) richting Lamin lodge, een restaurant in mangroven gebied. Het laatste stuk er naar toe is bijna onbegaanbaar en lijkt wel een kermisattactie. Aangekomen blijkt het meer dan  de moeite waard! Een idyllisch plekje waar we heerlijk kunnen lunchen. Daarna vertrekken we met een bootje om over de rivier langs de mangrovebossen te varen. We stoppen bij een zandbak waar mensen kokkels zoeken en zwemmen. Het is een heerlijk ontspannen boottochtje en zo is de dag omgevlogen en hebben we genoten van prachtig Gambia.

Meer reiservaringen van Anja zijn te lezen op haar reisblog: http://anjavandenberggambia.reismee.nl/.

 

Reisverslag van Marcia de Groot 

November 2017 Cultuurreis

Travel2Learn, wat een geweldige reis! En zeker dat ik wat geleerd heb. De mensen in Gambia leven zo in het NU, zonder tijd, zonder stress. Mooi om dankzij Learn2learn zo dicht bij de lokale bevolking te komen. Een prachtige cultuurreis met bijzondere vrouwen. Het heeft mij bewuster gemaakt in welke wereld wij leven. Mooie dingen mogen beleven: zwemles met de kids uit de compound, te gast op een compound (met zijn allen eten uit een pan), bij verschillende scholen, op het consultatie bureau en kennisgemaakt met een passievolle verloskundige. Bedankt voor al deze ervaringen.

 

 

 

Film reisverslag van Michelle Zandee.

Februari 2017 Cultuurreis

Reisverslag van Nicolette Verbeek-Zandee.

Foto’s zijn gemaakt door “Verbeek fotografie”.

Februari 2017 Cultuurreis

Mijn laatste nu algemene verslag, met een paar favoriete foto’s die ik heb gemaakt. (ik zal jullie niet vermoeien met mijn andere 300 uitgezochte foto’s…)

We hadden totaal geen verwachtingen, maar dat dit een reis is die we nog eens zullen maken dat is zeker! Het heeft een diepe indruk gemaakt op ons.
Je ziet dat deze mensen blij zijn met helemaal niets! En ondanks dat ze niets hebben zijn ze 24/7 vrolijk. Ze hebben nooit haast en helpen elkaar allemaal. Zo geeft de taxichauffeur geld aan zwervers onderweg. Geef je de bevolking een kledingstuk, dan krijg je te horen ” you make our family really happy” ze dragen hun kleding tot de laatste draad. Ze kijken niet naar maten, ze lopen gerust op schoenen die 2 maten te groot of te klein zijn. Ze hebben toch schoenen! Daar zijn ze heel blij mee. 
Iedereen wil vrienden met je worden, en je bent altijd welkom om met de mensen mee te eten. De mensen verbouwen hun eigen groenten en fruit. Kippen en geiten lopen overal los en lopen niet weg van de compound waar ze horen. De mannen vangen iedere dag vis voor de enige maaltijd die ze nuttigen op een dag. Dan zit iedereen bijeen, en eten ze allemaal uit dezelfde pan.
Honden en katten hebben het slecht, daar wordt geen enkele waarde aan gehecht, ze kosten alleen maar geld. Niemand geeft ze eten. De één is daarom nog zieker dan de ander.
Hygiëne kennen ze niet. Vlees en vis liggen soms uren in de zon, vol met vliegen. Kinderen stoppen alles in hun mond met handen die gitzwart van het vuil zijn.
Het is de gewoonte dat bij babies het haar wordt afgeschoren bij de geboorte, ook hun wenkbrauwen. Vervolgens worden de wenkbrauwen getekend met een potlood.
De medische zorg is minimaal. Het kan zomaar zijn dat de medicijnen op zijn. Als je ziek bent en je moet naar de dokter, dan kost dat 50 delasi. Dit is 1 euro, daarvoor heb je een consult inclusief je medicijnen. Opgehaald worden door een ambulance kost je 200 delasi, dit is 4 euro. Voor ons een lachertje, voor hun vaak een bedrag wat zo hoog is dat ze besluiten om dan maar niet naar het ziekenhuis te gaan.
Er is geen vuilnisbelt, iedereen gooit alles op straat. Zo zonde van het straatbeeld. En zo slecht voor hun gezondheid. Kinderen spelen vaak met afval, je ziet geen enkel stuk speelgoed.
Als mensen op hun stuk grond van hun onkruid af willen steken ze gewoon de boel in brand. Het verbaasd mij iedere keer weer dat dat zeer gecontroleerd gebeurt zonder kostbare bezittingen te laten verbranden.
Er is maar één geasfalteerde weg in Gambia, die loopt van de kust naar het binnenland, zodra je van deze weg af gaat kom je in het zand. Bijna niemand heeft een auto, iedereen pakt de taxi, de ezel of loopt.
Een dorp bestaat uit diverse compounds. Een compound is een stuk grond waar wat hutjes op staan, soms van leem en soms van steen, het is maar net hoe rijk iemand is. Op een compound woont een complete familie, opa, oma, broers, zussen, neefjes en nichtjes, kinderen en kleinkinderen. Ze leven hoofdzakelijk buiten. Binnen zijn kamertjes met een bed, de douches zijn buiten (vaak niet meer dan een emmer koud water met een bekertje erin om het water over je heen te gieten.) Binnen is een toilet om in de plassen, buiten een gat in de grond om te poepen.
Kinderen zorgen voor elkaar, en leven allemaal buiten op de compound of op straat. Het maakt niet uit hoe oud je bent. Huilen of jengelen doen ze nooit! De kinderen hebben allemaal ontzag voor hun ouders of grootouders. Daar kunnen de nederlandse kinderen en ouders nog veel van leren.
Criminaliteit is er (bijna) niet, je haalt het niet in je hoofd om daar iets te stelen van een ander. Sterker nog, je helpt elkaar alleen maar. Je kan gerust je hut open laten, zelfs wij als toeristen. Nou moet ik zeggen dat ik dat toch niet durfde…
De maximale leeftijd ligt rond de 65 jaar, en de gemiddelde leeftijd van de bevolking is 19 jaar! (kan je nagaan hoeveel kleine kinderen er zijn) onze generatie (en ouder) zijn bijn
a allemaal analfabeet. Maar de kinderen gaan (zodra de ouders daar geld voor hebben) wel naar school en krijgen in het Engels les, de meeste kinderen kunnen vloeiend Engels praten.
Ik wil nog even Marlies in het zonnetje zetten van de stichting Travel2Learn. Zij heeft er voor gezorgd dat wij zo’n onvergetelijke reis hebben kunnen maken, en door haar hebben wij zo ontzettend veel gezien, dingen die je niet zou zien als je alleen gaat, gewoon omdat je de connecties daar niet hebt. Deze reis is een aanrader voor iedereen!

 

Reisverslag van Evi van der Peet

Februari 2017 Cultuurreis

Hoi iedereen,

Begin februari 2017 ben ik voor 7 dagen mee naar Gambia geweest. Ik had eerlijk gezegd geen enkele verwachting van de reis, ‘’let’s go with the flow’’ dacht ik! Samen met Marlies en de andere reizigers hebben we heel veel dingen gezien en gedaan. Het ontmoeten van de locals en het leren kennen van de Gambiaanse cultuur vond ik denk ik wel het leukste van de reis. Het is zo’n andere wereld en het is bijzonder om te zien dat werkelijk iedereen zo blij is met wat ze hebben. Tijdens de reis hebben we onder andere de markt van Serekunda bezocht, hebben we een kijkje genomen bij de visafslag en het consultatiebureau en hebben we een mooie strandwandeling gemaakt. Het is zéker aan te raden om zelf eens mee te gaan met deze bijzondere reis en de pracht van Gambia zelf te ontdekken!

 

 

 

Reisverslag van Jamie van Zanten en Marly Voulgaris

November 2016  Stage

Ennn we zijn weer in Nederland.. het is koud, nattig, moeten weer naar school en alles gaat weer snel snel snel. Heel anders dan wij in Gambia hebben meegemaakt! Daar is het lekker warm en gaat alles op zijn tijd.

In november zijn wij , Marly en Jamie, naar Gambia gegaan samen met stichting Learn 2 Learn. Wij gingen hier met niet perse een doel heen, maar we wilde zeker kijken wat we daar allemaal konden doen. Ook gingen wij mee voor stage uren voor school, wij doen de opleiding toerisme, frontoffice manager, en wij moesten ongeveer 100 stage uren extern maken. Dit konden wij natuurlijk ook gewoon als receptioniste in een hotel doen, maar wij hadden een veel beter idee. Mee naar Gambia om daar onze uren te halen!

Om 5 uur stonden wij op het vliegveld, en om rond 7 uur gingen we boarden. Na ongeveer 6 uurtjes vliegen landen wij op het vliegveld van Banjul. We stapten het vliegtuig uit en kregen wij meteen een klap in onze gezicht van de hitte, jeetje wat was het warm. Marlies en Fleur stonden ons op te wachten en we reden met de Jeep naar Kairoh Garden, waar wij zouden verblijven de komende 12 dagen. Na ongeveer 3 kwartier gehobbeld te hebben kwamen wij aan bij onze huisjes. Wij vonden dit in het begin wel wennen, het licht viel wel eens uit, we hadden wel eens geen water meer, en er waren natuurlijk ook wat leuke spinnenvriendjes die ons kwamen vergezellen. Maar al met al ging het allemaal goed en hebben we prima geslapen! Voor onze huisjes hadden wij een tafel staan met daar omheen hangmatten en stoelen wij waar met ze alle konden zitten hier aten wij vaak noodles tussen de middag, en gingen we gezellig kletsen. Je leeft tenslotte buiten met het heerlijke weer.

De eerste paar dagen hebben wij vooral veel gezien. We zijn naar een school, een consultatie bureau, een hondenopvangcentrum, de markt en het strand geweest. Wij hebben onze ogen uitgekeken!

Maar omdat wij hier ook voor school kwamen wilde wij wel ook wat doen voor de mensen daar. Wij hadden daarom besloten dat wij kinderen op school les wilde gaan geven. We hebben eerst goed nagedacht wat wij de kinderen wilde gaan leren, en als snel kwamen wij uit op aardrijkskunde. We zijn toen naar de school gegaan en hebben gevraagd of wij daar de volgende dag les konden gaan geven, dat vonden ze helemaal fantastisch en  wij kregen ook wat materialen mee. Ze hadden alleen geen grote landkaart dus die hebben we dezelfde middag nog helemaal getekend. Na alles goed voorbereid te hebben werden wij de volgende ochtend toch een beetje zenuwachtig wakker, het was tenslotte de eerste keer dat wij überhaupt voor een klas zouden staan. We begonnen onze les met verschillen tussen Nederland en Gambia, hiervoor hadden wij een groot blad vol geplakt met typische Nederlandse dingen. Daarna gingen wij met behulp van onze zelfgemaakte landkaart vertellen over de verschillende continenten die de wereld heeft en of ze wat landen in de contineten wisten. Als laatste hadden wij een spel bedacht met ballonnen, we hadden 5 witte ballonnen waar de contineten op stonden, we haalde daarom 5 kinderen uit de klas die dan voorin moesten staan met de ballonnen. Op de rest van de ballonnen hadden wij allemaal landen opgeschreven , en we kozen een voor een, een kind uit die zijn ballon naar het juiste continent moest brengen. We hebben uiteindelijk aan 2 klassen lesgegeven en wij vonden het ontzettend leuk om te doen! 

Daarnaast hebben wij nog op een kleine school waar veel jongere kinderen zaten, les gegeven over kleuren, ook met behulp van de ballonnen.

En we hebben samen met Fleur en de andere reisgenoten zwemles gegeven aan een paar lokale kinderen uit het dorp.

Natuurlijk hebben wij ook heerlijk van het warme weer genoten en zijn wij nog een paar middagjes naar het strand geweest, als wij namelijk niet met een iets van bruine kleur thuiskwamen zouden ze  zich thuis afvragen of we wel echt geweest waren.

Al met al hebben wij ontzettend genoten van deze bijzondere reis, we hebben veel gezien gedaan en geroken. Ook zijn wij erg blij dat we de kans hebben gekregen om de kinderen op de scholen wat bij te leren, dit ook met dank aan de ontzettend vriendelijke Gambianen. Ook willen wij graag iedereen bedanken voor de leuke tijd, en wat hebben we gelachen met ze allen! Zeker de moeite waard en wij willen graag nog een keer terug.

 

 

Reisverslag van Jacqueline Jongepier

November 2016  Stage

In januari 2016 was ik met Travel2Learn in Gambia. Ik was zeer onder de indruk van alles wat ik zag. Ik wilde graag nog eens terug maar nu met een missie. Sinds september volg ik samen met mijn zus Lidy de Doula (bevallings-coach) opleiding. Ik wilde graag zien hoe vrouwen in Gambia natuurlijk bevallen. In November j.l. ben ik wederom met Travel2Learn mee naar Gambia gegaan. Mijn 3 zussen waren zo enthousiast geworden van al mijn verhalen, dat ze besloten mee te komen naar Gambia. Samen met Marlies van Learn2Travel hebben we contacten gelegd en zijn we in de gelegenheid geweest om in een kraamkamer mee te draaien en bij een bevalling te mogen zijn. Wat een ervaring. Zo anders, zo bijzonder. En hoe bijzonder is het om zo’n reis samen met mijn zussen te beleven. Ik heb genoten. Dank je wel Marlies voor deze fantastische belevenis. Volgend jaar ben ik er weer bij. Maar dan als een gecertificeerd Doula.

 

 

 

 

 

Reisverslag van Anne Verdonk

November 2016 Cultuurreis

Home sweet home! Terug uit Gambia. Bah wat is het hier nat, koud en donker. Oh ja, het is november… Sinterklaas is in het land, Kerst lijkt alweer dichtbij… In Gambia merk je daar helemaal niks van. Je bent je daar totaal niet bewust van het seizoen of gebeurtenissen in de wereld. Heerlijk rustig. De dagen van de week krijg je enigszins mee omdat het misschien gebedsdag of schoonmaakdag is, maar verder is tijd niet belangrijk. Heb je een afspraak met iemand? ’s Morgens, ’s middags of ’s avonds. Voor de lunch, of na de lunch. Voor of na het middaggebed. Aan tijden lijken ze niet te doen. Best even wennen, maar ook heerlijk. Zit je nog aan je ontbijt terwijl je gast er al is? Geen probleem, hij of zij wacht wel even.

Gambia. Wat een land, wat een cultuur. Bij aankomst op de luchthaven van Banjul worden we opgewacht door Marlies, Lidy en Jacqueline. Door een onverwachte tussenlanding in Marrakech zijn we anderhalf uur later dan verwacht. Maar we zijn er. Dat was nog maar even afwachten voor ons ontvangstcomité, want op de luchthaven vertelde het personeel dat er geen vlucht meer verwacht werd die dag. Hier houden we internet in de gaten, daar is het maar afwachten wat er komt.

Koffers naar de auto slepen, hulpvaardige Gambianen van ons afslaan die de koffers voor ons willen dragen (tegen betaling natuurlijk) en op naar Kairoh Garden, Tanji. Niet naar een mooi hotel aan zee, maar naar ons (bijna) privé rustoord midden in het dorp, met hangmatten onder de mangobomen, alle kamers gezellig op een rijtje en lokale vrienden die af en toe langs komen lopen voor een praatje. ’s Ochtends en ’s avonds werd het eten voor ons verzorgd, ’s middags leefden we vooral op zelf meegebrachte sultana’s, cup-a-soup en noedels.

Oké, het water is koud en valt wel eens weg, het elektra springt er wel eens uit en de wc heeft zo z’n gebruiksaanwijzing, maar hé, het is er wel allemaal en we zitten wel in Afrika! Dat water is zo weer terug, de schakelaar voor de stroom zo weer omgezet en een koude douche is best fijn als het elke dag boven de 30 graden is. Als we op bezoek gaan bij andere compounds in de buurt, zijn al die voorzieningen er nog niet dus we hebben het nog relatief luxe.

Zodra je uit je kamer stapt loop je in het zand. Overal. Altijd. Gambia lijkt één grote zandbak. Slippers aan en gaan dus en eind van de middag alles weer van je afspoelen. Grenzen moet je soms verleggen, drempeltjes verlagen…  De vis op je bord heeft een kop, een staart en al z’n graten, maar smaakt heerlijk. Je eet kip of vis, met rijst of aardappel en groente. Veel keus heb je niet, maar het smaakt echt prima.

– whaaaa mega spin!

– hmm  grote spin…

– oh een spin…

– goedemorgen spin… blijf jij aan jouw kant? Blijf ik aan mijn kant.

Er komt wel eens een gekko bij je op bezoek, en er tikt wel eens een vogel tegen je raam… want dat is Afrika. Onder mijn klamboe lag ik heerlijk veilig. We hebben de plaatselijke school bezocht en ik heb er een ochtend geobserveerd in een thirst grade, terwijl twee reisgenootjes een aardrijkskundeles gaven in twee van de hogere groepen. Leeftijden lopen er allemaal door elkaar, omdat iedereen op een andere leeftijd met school kan beginnen. De materialen zijn schaars en de lessen weinig effectief omdat de kinderen het grootste deel van de les besteden aan wachten tot de leerkracht de les uit het boek op het bord heeft overgeschreven of getekend. En dan zijn de groepen soms ook nog eens ontzettend groot, oplopend richting de 45 kinderen die soms samen op een stoel zitten.

Een ander schooltje, van Paul en Monica, bestaat nog maar uit 30 leerlingen, is net verhuisd en heeft geen deuren of ramen. De meubels worden iedere dag versleept naar een schuur in de buurt, zodat alles achter slot en grendel kan. Anders wordt het hout waarschijnlijk gestolen. We willen graag investeren in het gebouwtje, maar over een paar jaar moeten ze waarschijnlijk alweer verhuizen omdat de eigenaar van de grond dan misschien zelf iets met het terrein wil gaan doen. Lastig om dan te beslissen waar je geld in steekt en wat prioriteit heeft.

De 2 leerkrachten zijn echter zeer gedreven en doen er alles aan om hun schooltje steeds verder uit te bereiden en te professionaliseren.  We hebben veel schrijf- en tekenmaterialen meegenomen voor ze en in groepjes met de kinderen getekend, gekleurd, memory gespeeld en gezongen. We zijn ook een ochtend terug gegaan om met de kinderen te elastieken en kleuren te oefenen met behulp van grote ballonnen. Iedere keer werden we ontvangen met luid gezang. We waren zo welkom en ze waren dankbaar voor alle materialen en ideeën die we meebrachten. Het gelukkigst waren ze toch wel met de ouderwetse schoolbel die we mee hadden genomen. Nu kunnen ze iedere ochtend de bel luiden en dan komen de kinderen uit de omgeving naar school gerend. Dit stimuleert ook andere gezinnen om hun kind naar school te sturen.

We zijn langs geweest bij het consultatiebureau in het dorp, waar alle zwangere vrouwen en vrouwen met baby’s 2x in de maand langs kunnen komen.

We zijn naar Lamin Lodge geweest, bij de mangrovebossen, waar een eigenwijze aap het eten van ons bord probeerde te pikken en er uiteindelijk met een ketchupfles vandoor ging.

We zijn op bezoek geweest op een compound waar Afrikaans voor ons gekookt is en waar we met z’n allen uit grote pannen hebben gegeten, waarna we met een aantal kinderen van die compound naar het strand zijn gegaan om te zwemmen. De meeste kinderen daar kunnen niet zwemmen en komen dus nooit op het strand. Het was een groot feest om met deze kinderen het water in te gaan. In januari hadden een aantal van deze kinderen al zwemles gehad van Fleur en studenten die toen mee waren. Alle materialen konden dus weer tevoorschijn gehaald worden.

We zijn naar de markt geweest in Serrekunda, waar ik het gevoel had dat ik mee deed aan Wie is de Mol. Wat een drukte, wat een chaos, maar wel echt het gevoel dat je in een andere wereld loopt. Voor 250 dalasi koop je er een grote lap stof en voor nog eens 200 dalasi maakt de kleermaker in het dorp er een rok van. Dat is in totaal zo’n 9 euro. Maar wel eerst afdingen natuurlijk!

Marlies heeft de stichting Learn2Learn opgericht. Hiermee organiseert ze theaterproducties met de locale bevolking in Gambia om zo moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken. Afgelopen jaar hebben ze een film gemaakt over het vluchtelingenprobleem. Met deze film gaan ze komend jaar langs verschillende scholen in Gambia.

De jongeren van de theatergroep hebben voor ons een djembéavond georganiseerd. Rond het kampvuur werd muziek gemaakt, gezongen en gedanst. En natuurlijk moesten we meedoen! Dit was toch wel een hoogtepuntje. Wat voelde dat Afrikaans!

Natuurlijk zijn we ook regelmatig naar het strand geweest. De zee is altijd lekker warm. Het strand van Batakunku is prachtig wit, maar bij Keep Smiling in Tanji lagen we heerlijk op onze matrasjes en was het altijd leuk om terug te komen. Als er eten werd gekookt voor andere mensen, bleef er altijd wel iets over waar je van mee kon eten en op bestelling worden er armbandjes en kettinkjes voor je gemaakt van schelpen.

Zelf waren we ook een bezienswaardigheid. Waar je ook heen gaat, overal word je nageroepen. “Tubab! (blanke) Minty? (snoepje) What’s your name? How are you? I love you!” Soms voelden we ons een soort Zwarte Piet. Een enkele peuter begint van schrik te huilen als hij je ziet, de rest rent achter je aan. Je zou bijna met snoepjes willen gaan strooien, maar dan kom je echt niet meer van ze af. Als de rattenvanger van Hamelen liepen we soms met een stoet kinderen achter ons aan door het dorp. Allemaal willen ze je hand vast houden of even aanraken en natuurlijk hopen ze dat je iets geeft. Ik heb me echter geen moment onveilig gevoeld. Iedereen (groot of klein) spreekt je aan, en soms word je iets te lang achtervolgd omdat ze van alles van je willen weten, maar ze blijven beleefd en als je duidelijk bent kom je ook altijd wel weer van ze af.

We hebben veel gelopen, maar er rijden ook overal bustaxi’s over de rechte wegen, waar je voor een paar dalasi mee kan rijden (8 dalasi gedeeld door 50 is in euro’s dus echt bijna niks!) Die busjes zijn een belevenis op zich, omdat ze compleet volgestopt worden en al het geld door de bus doorgegeven wordt naar de bijrijder (die vaak niet kan rekenen en ook nog in de gaten moet houden of de deur van de bus wel dicht blijft zitten). Wil je iets rustiger reizen en van deur tot deur, dan kan je voor iets meer geld ook een taxi nemen.

Toeristen hebben we tijdens ons verblijf bijna niet gezien. Die lijken toch vooral te verblijven in de luxe hotels langs de kust. Op onze laatste dag zijn we bij een hotel langs gegaan om één dagje lekker aan het zwembad door te brengen. Opeens was iedereen om ons heen weer blank en waren de prijzen weer hoger. Prima voor een dagje, maar ik denk dat we lang niet zoveel gezien en beleefd zouden hebben als we daar de hele vakantie gezeten hadden. Ik voelde me bijna schuldig toen we er met de bustaxi heen gingen en de weg moesten vragen naar het hotel. Pure luxe tegenover het leven van de locals.

Ik zou dan ook iedereen die naar Gambia gaat aanraden om voor de locale beleving te gaan. Dan pas zie je het echte Gambia en reis je om te leren en grenzen te verleggen!

 

Reisverslag van Astrid Warmerdam

Januari 2016 Cultuurreis

Betekenis ‘beleving’: elke persoonlijk ervaren bewustzijnsinhoud.

Gambia was een beleving voor mij! Een gevoel van bewustwording en bewustzijn. Wat zijn wij rijk! Je moet beleven, ruiken, zien, horen en voelen om te weten en te begrijpen. De gezichtjes van de kinderen bij het uitdelen van ringetjes, bellenblazen en ballonnen. Wat kun je de kinderen hier nog gelukkig maken met deze kleinoden uit onze materialistische maatschappij. Ik heb mijn medelanders nooit zo zien genieten van hun nieuw aangeschafte outfits als dat ik de mensen in Gambia zag genieten van onze afgedankte kleding. Afgedankt omdat het niet meer aan het modebeeld voldoet.  Bij het uitdelen spraken zij steeds de woorden uit: ‘God bless you’! No, people of Gambia…God bless you! Because….i’m speechless…

Bedankt lieve Marlies, dat jij dit met ons hebt willen delen. Dat wij tien dagen lang mochten zien wat jij in Gambia hebt bewerkstelligd. Ik heb bewondering voor jouw ongelofelijke inzet en vertrouwen in en voor jouw toneelgroep en de toekomst van Gambia. Jij staat voor inspiratie, donatie, educatie en organisatie. Dit alles ontstaan uit liefde voor Gambia. Inmiddels omringd door velen die jou hierin steunen en begeleiden.  Marlies, God bless you! Because…you’re a mother of the people in Gambia beside your own family and your work here! And once again….people of Gambia…God bless you!

 

Reisverslag van Denise Janse

Januari 2016 Cultuurreis

Hallo allemaal,

Dit jaar ben ik samen met stichting Learn2Learn naar Gambia geweest.  Het was super leuk! Ik heb zo ontzettend veel dingen gedaan en gezien. Pff, ik weet niet waar ik moet beginnen met vertellen… Sowieso was de Gambiaanse première van de film Sworn not to eat fish (2015) fantastisch om mee te maken. ’s Middags hebben we nog wat
geholpen met de voorbereidingen. ’s Avonds hebben we mogen genieten van alle gezelligheid die bij een Afrikaanse première komt kijken en… met zijn allen gedanst op Gambiaanse muziek!

’s Ochtends werd ik wakker door een toekan die op mijn ramen tikte, dat was wel grappig. Daarnaast heb ik nog geholpen met baby’tjes wegen op een consultatiebureau, de lokale visafslag bekeken, de markt in Serekunda bezocht, door een rijstveld gelopen en krokodillen geaaid in Bakau. Ook heb ik een school bezocht in Tanji, over de Gambiaanse rivier langs de mangrove gevaren, meegedanst op een djembefeest rond het kampvuur en nog veel meer.

Het is zeker een aanrader om een keer mee te gaan met de stichting. Marlies heeft lokaal veel contacten, dus je ontmoet veel mensen. Dit is zeker heel leuk, omdat je veel leert over de lokale cultur. De volgende keer ben ik er ook weer bij!

 

 

 

Reisverslag van Romy Rutten

Januari 2016 Cultuurreis

Marlies vroeg mij een verslagje te schrijven over ons avontuur in Gambia. Te gek, dacht ik. Daar ga ik even voor zitten als ik tijd heb, want dat vind ik nou écht leuk. Kennelijk heb ik eerder geen momentje kunnen vinden als ik eerlijk ben, vind ik dat best wel een beetje triest. Het betekent namelijk dat wij (of ik in dit geval) hier in Nederland zo op gaan in alle drukte, dat we vergeten om momentjes voor ons zelf te pakken.

Dit brengt me gelijk op het punt waarvan ik in Gambia zo intens heb genoten. Hoe bijzonder is het om weinig tot niets te hebben, maar zó enorm tevreden te zijn met dat wat je wel bezit? Geen drukke agenda’s, maar leven in het hier en nu en genieten van  het moment, leven in het moment. Hele families op één compound die voor elkaar zorgen en er voor elkaar zijn.

Ik heb mezelf daar in Gambia de belofte gemaakt om dat ’tevreden’ gevoel van geluk mee naar huis te nemen en thuis nog meer te genieten van het hier en nu. En ook al doe ik eenmaal thuis mijn best, vergeet ik dus nogal eens om écht even stil te staan.

 Gambia. Wat een andere wereld, wat een cultuurverschillen, wat een verschillen in kansen als je deze vergelijkt met de kansen in ons land en wat vreselijk dat er zo’n groot verschil is tussen arm en rijk. Oprecht werelden van verschil en dat op maar zes uurtjes vliegen, bizar.

 Marlies heeft met haar Stichting Learn2Learn een mega succes geboekt en dit vind ik een enorme prestatie. Zoals eerder geschreven, gaat het daar in Gambia niet zo snel als hier bij ons. Wij schakelen veel sneller en werken graag uiterst efficiënt, terwijl zij wel zien hoe de dag loopt. Mooi, maar als er werk verzet moet worden, dan is dat knap lastig.

 Zij heeft, samen met Laura (en waarschijnlijk nog meer fijne mensen), een groep jongeren bij elkaar gekregen en met hen een prachtige film gemaakt. ‘Sworn not to eat fish’ vertelt het verhaal over de Afrikaanse bootvluchteling en hun beweegredenen om de overtocht te maken. De film maakt pijnlijk duidelijk dat de gelukszoeker het er slechter vanaf brengt, dan de jongeren die hun kansen aangrijpen in eigen land.

 Ik geloof dat zij dit voor elkaar hebben gekregen door niet op te geven, maar vooral door in het talent van de jongeren uit de groep te geloven en hen door middel van deze film een enorm belangrijk verhaal te laten vertellen.

 Voor alle mensen in Gambia, maar in het bijzonder voor de jeugd, hoop ik dat zij de talenten in elkaar en zichzelf blijven ontdekken en stimuleren en dat zij de kansen in hun eigen land aangrijpen wanneer deze zich aandienen om zo te bouwen aan een mooier, welvarender land.

 Marlies, bedankt voor deze geweldige ervaring. Geen toeristische attracties, maar jij hebt ons Afrika leren kennen in haar puurste vorm. Ik heb genoten en vind het te gek dat ik dit met jullie en vooral samen met mijn lieve moes heb mogen delen.

 

Reisverslag van Wim en Jolanda Spreeuw

januari 2016 Cultuurreis

Wat een geweldige tijd hebben we gehad in Gambia met dank aan Marlies en Laura en alle reisgenoten.Op het vliegveld in Gambia aangekomen ben je meteen in een heel andere wereld; één landingsbaan en je koffer kan je niet missen want er is ook maar één lopende band.En daar stond onze dochter Laura al op ons te wachten met chauffeur, heerlijk welkom. We hadden al vele verhalen en foto’s  van vorig jaar gehoord en gezien, maar nu mee maken was echt heel mooi.Op de compound van Sally hebben we alle vertrekken gezien, er zijn bedden maar er slapen ook vele op de grond op een matras. Toilet en douche is er niet, maar een afgeschermd plekje buiten waar een bak met water staat om je mee te douchen en een gat in de grond voor een plas. Dit gat wordt wat nagespoeld met water, en het ruikt er niet na urine ect. Wassen doe je met een emmer water en kleding wordt met de hand gewassen, wat werken deze vrouwen.  Deze compound heeft een waterput en anders is er in het dorp een kraan waar water gehaald kan worden. Koken wordt gedaan in een aparte ruimte op de compound wat grenst aan de verblijfplaats van de geiten. De eerste twee avonden is er op de compound voor ons gekookt; vis, rijst en wat groente, het was heerlijk!

De tweede dag hebben we een school bezocht. Zoveel kinderen op 1 school en allemaal  schoolkleding aan, en sommige zitten samen op 1 stoel , ze zingen voor je, een bijzondere ervaring en zo anders dan in Nederland. Ook is er een klas voor gehandicapte kinderen (geestelijke beperking, maar ook als je doof bent kom je hier terecht. Deze klas is mogelijk geworden door sponsering vanuit Nederland.

De visafslag is ook een belevenis met kleine bootjes komt er heel veel vis aan. Deze bootjes blijven een stukje voor de kust liggen en mannen tillen vanuit de boot in een schaal op hun hoofd de vis naar het strand, er loopt een jongetje achter aan om de gevallen vis op te rapen en heeft soms 5 vissen aan zijn vingers. Al die mensen, mooie gekleurde kleding en drukte een fantastische  bezienswaardigheid. Een gedeelte van de gevangen vis gaat naar het binnenland en andere worden bereid, o.a.  gemalen  en gedroogd op het strand. 

 Marlies en Laura waren een aantal dagen eerder gegaan om project van Learn2Learn voor te bereiden. Vorig jaar hebben ze met de Gambiaanse jongeren de  film (Sworn not eat fish) gemaakt. De film gaat over illegaal vluchten naar Europa en geeft de boodschap mee dat het de overtocht zeer gevaarlijk is en als je het al overleeft het leven in Europa niet gemakkelijk is. Daarnaast wordt ook benadrukt dat men moet kijken naar de mogelijkheden in eigen land en de waarde van vrienden en familie niet moet onderschatten. Geld alleen maakt je niet gelukkig…

De jongeren gaan de komende tijd  de film in vele dorpen/scholen  laten zien.

 We hebben nog veel meer gezien en meegemaakt het was een hele belevenis en ben dankbaar en blij dat we er een aantal dagen bij konden zijn.

 Wij zijn  super trots op Learn2Learn wat een goed en mooi werk doen jullie, dank je wel  !!!!!

 

Reisverslag van Ruud en Marianne Verdonk

Januari 2016 Cultuurreis

Naar Gambia!

Marlies zet zich al jarenlang in met haar stichting Learn2Learn (www.learn2learn.nl) voor de mensen van Gambia…en wij helpen een beetje in de vorm van sponsoring ….

Eind 2015 vertelt Marlies aan haar sponsoren dat de première van de film “Sworn not to eat fish”  in Tanji beslist de aandacht verdient… en dan besluiten we mee op reis te gaan!

We schrijven ons in bij Marlies en Edwine en vertrekken  in de laatste week van januari met familie en vrienden (18) naar The Gambia, Tanji, om de plek te bezoeken van waaruit Marlies haar Stichting aanstuurt. Met verblijf in  Kairoh Garden! Een kleine oase te midden van de diverse compounds in het dorp.

Na ruim 6 uur vliegen stap je vanuit het vliegtuig in een wereld die je wellicht vanuit documentaires op televisie herkent, maar waar je dan ineens zelf deel van uitmaakt…  terug in de tijd.

We worden opgewacht door onze nichtjes die gedecideerd de touwtjes in handen nemen; wil de kruier geen Dalasis aanpakken…nou, dan krijgt hij niets!

De warmte is overweldigend; 35 graden. Maar daar waren we op voorbereid. En wat is dat  een lekkere afsluiting  van een natte, kille en sombere maand januari!

De rit van een half uur naar ons verblijf is verbijsterend; al het volk verzamelt zich langs de enige asfaltweg dwars door Gambia om te handelen en enige vorm van inkomen te vergaren. De chauffeur toetert de enkele trucks,bewoners, geiten, kippen en  runderen opzij. En de enkele waaghals die op een gammele fiets rijdt is zijn leven niet zeker! Er is alleen ontzag voor de gezagsdragers in uniform die zich midden op de weg opstellen en elk vervoermiddel dwingen te stoppen. Een blik naar binnen en vervolgens een knikje; we mogen door.. Doordat Gambia een gering wagenpark bezit leidt dit echter nooit tot file; een woord dat in Gambia niet eens bestaat. Net als ‘belasting’ niet.

Kairoh Garden is een verademing; de ommuurde compound heeft een koele uitstraling door de enorme bomen met dichte bladeren. We worden verwelkomd door de rest van de groep  en drinken een koud biertje!! Rondom de ontmoetingsruimte met terras liggen de gastenverblijven met bed en klamboe en een kleine badkamer met toilet en koud stromend water. En water is van onschatbare waarde na al het stof van de rit in de bus waar de bijrijder zijn dienst heeft bewezen. Niemand is er uit gevallen!  We sluiten ons aan bij de rest van de groep die al enkele dagen eerder arriveerde. Twee grote tafels buiten onder de grote bomen, samen met diverse stoelen en hangmatten vormen onze huiskamer buiten. De ketel op kampeergas levert op alle wenselijke momenten van de dag koffie, thee en cup a soup; het ontbijt wordt verzorgd door de crew van Barbara, de eigenares van Kairoh Garden, net als het avondeten. En we hebben heerlijk gegeten!

En dan rijgen zich de dagen aaneen.

We bezoeken een school, 1550 leerlingen in twee shifts; de jongeren in de ochtend van 7.30- 12.30 uur en de ouderen van 12.30-17.30 uur. De kinderen zitten dicht opeen met 45 in een lokaal. We zijn getuige van de gymlessen die verzorgd worden door 4 studenten uit onze groep die stageopdrachten  voor de A.L.O. op meesterlijke wijze combineren met educatie en plezier. De school heeft zich de laatste jaren enorm uitgebreid, mede dankzij Learn2Learn. Er zijn kinderen in uniform die vanuit thuis schoolgeld betalen, maar ook kinderen zonder uniform, die vaak ook met een lege maag naar school komen. De regering heeft tot vorig jaar nog één maaltijd per dag per kind kunnen sponsoren, maar die ondersteuning is gestopt vanwege het geld dat besteed wordt om illegaal vluchten te voorkomen.  De vrouwelijke directeur rekent me voor dat de hele school, van één maaltijd voorzien per dag, een schooljaar lang,  ca. € 6000,- bedraagt. Dat ga ik de eerstvolgende ontmoeting met Marijke en Ad bespreken; misschien een idee voor de Rotary?

Later die dag bezoeken we een consultatiebureau waar vrouwen de hele dag met baby in de rij staan om controles en prikken te laten uitvoeren. Het kan je overkomen dat een vrouw een kind in je armen stopt en zegt: “ neem maar mee..”  Wat is het moeilijk om niet emotioneel betrokken te raken bij dit land! We wandelen later op de dag naar het strand, luieren, drinken en zwemmen wat en lopen naar de drukte van de  visafslag. Voor je het weet ben je uitgehuwelijkt aan een lange, knappe Gambiaan; want blanke mensen komen hier nauwelijks en krijgen de volle aandacht. Traag wandelen we in Gambiaans tempo terug naar Kairoh Garden via Sally’s  compound.  We maken kennis met alle aanwezige familieleden van de  vriendin van Marlies en natuurlijk ook met de vele kleintjes die rondlopen. Ik bedenk dat van nu af aan alle kinderkleding die in Nederland opgeruimd wordt voortaan naar Gambia gaat. Met extra aandacht voor sandaaltjes, slippers en schoentjes.

Woensdag 27 januari  maken we met de groep een tocht naar Lamin Lodge, een uitkijkpunt op houten palen aan een zijarm van de Gambia River. De bus kantelt gevaarlijk als we van de enige asfaltweg afdraaien en hobbelend een smalle zandweg kiezen. Maar we arriveren heelhuids en ontdekken dat je in de verlatenheid zelfs een hapje kunt eten en natuurlijk is er altijd frisdrank en bier te koop. Andere vormen van alcohol worden niet( of nauwelijks) genuttigd. Het is duidelijk een toeristische attractie, want tijdens een boottocht over een zijarm van de rivier The Gambia horen we dat de bootsmannen liedjes kennen van vader Abraham, zoals met stip op 1: Het kleine café aan de haven! Terugpeddelend zien we de vele oesters die vastzitten aan de wortels van de bomen en zichtbaar worden bij eb. Het uitzicht vanuit het hoogste punt van Lamin Lodge over de mangrovebossen en het olifantengras is adembenemend…Afrika! Op de terugweg rijden we voorbij Tanji naar het dorp waar Marlies een stuk grond met gedeeltelijk huis heeft gekocht. Rob en Ruud opteren voor de uitvoering en zien zichzelf wel aan de slag gaan. Vanaf deze  rustige compound is het 5 minuten lopen naar het verlaten strand. De plek schept vele mogelijkheden voor de toekomst! 

Inmiddels is de container die in november uit Rotterdam vertrok gearriveerd en de vele dozen met kleding en overige attributen zijn met hulp van Ensa  in Tanji aangekomen. De inhoud van de vele dozen wordt door de vertegenwoordigers van de theatergroep en met onze hulp gesorteerd en over 30 dozen verdeeld. De inhoud gaat naar alle acteurs van de theatergroep als dank voor hun inzet. Een soort van Sinterklaasavond dus, voor de diverse compounds! 

De ALO-studenten gaan ’s middags onder het kritisch oog van Fleur (stagebegeleider) de kinderen van Sally’s compound zwemles geven. Ze mogen gebruik maken van het zwembad van een villa van een buitenlander. De kinderen zijn uitgelaten en genieten uitbundig, gehuld in achtergelaten zwemkleding uit het zwembad van Nieuw Vennep en  Hoofddorp. De volgende dag nogmaals een les en de dag daarop zwemmen in zee! Opgetogen en trots tonen ze na afloop hun verkregen diploma; opgesteld in kleur, geplastificeerd en van hun naam voorzien.  Nieuwe versiering voor hun schamele onderkomen.

De avonden vallen snel in Afrika en er is geen elektriciteit. We hebben onze waxinelichtjes en opdraaibare zaklantaarns om toch spelletjes te kunnen doen met enkele leden van de theatergroep. Kaarten en rummycup zijn favoriet! En natuurlijk wordt er een kampvuur gemaakt (terwijl het nog minstens 25 graden is in de avond) en komen de djembé’s  voor de dag! Ritme en opzwepende muziek; leren draaien met die achterwerken, alhoewel onze inspanning het niet haalt bij de lenigheid van de plaatselijke bevolking… “Lekker kontje”…

Jarig zijn in
Afrika! Hoe leuk is dat? Bo en Marianne zijn bevoorrecht en krijgen taart aangeboden, gemaakt door de brigade van Barbara. Nooit eerder heb ik zo’n warme 29ste januari beleefd. Helaas vertrekken Ubavka, Margreet en Denise vandaag. En toen waren er nog 13…

In de middag loopt broeder Paul onze compound op..zoekend naar Marlies…met de vraag om naar zijn christelijke school-in-oprichting te komen kijken. Rob,Ruud,Marlies en Marianne wandelen er naar toe en worden ontvangen door alle opgetrommelde leerlingen van 2-15 jaar. Met hartverwarmende zang,  een presentatie van de tafels van 1-3 en een gezongen lichaamsschema in het Engels! Dat laat je niet onberoerd. Paul en Monica zijn jaren geleden naar Gambia gekomen vanuit Siërra Leone en proberen voor de christelijke kinderen een school op te zetten. Ze werken ’s morgens om geld te verdienen en geven ‘s middags vrijwillig les aan de kinderen in een verkregen ruimte op een compound. De kinderen werken met enkele schriftjes, een klein schoolbord en twee affiches waarop cijfers en letters staan afgedrukt, zittend op de grond. We lopen terug en denken na over de hulp die we op de meest aannemelijke manier kunnen bieden. We informeren bij familie van Sally naar de prijs van een schoolbank, maar komen tot de slotsom dat Paul dit beter zelf kan organiseren. We bieden we de volgende dag een tas vol schriften, pennen, (kleur)potloden, speelelastiek en andere kleine verassingen aan en vragen Paul bij de plaatselijke timmerlieden te informeren naar de prijs van tafels, banken en een schoolbord. Daar is Paul, samen met Monica, een middag mee zoet. Hij noteert  een aannemelijk bedrag  en we besluiten met hulp van Ensa een iets kleiner geldbedrag te reserveren dat gebruikt kan gaan worden.  Rustig aan beginnen, waarschuwt Marlies. Terug in Nederland krijgen we al na een week foto’s toegestuurd van het geweldige resultaat. Zo wil je het liefst in Gambia helpen.

We gaan ook kijken bij de plaatselijke voetbalcompetitie. Betalen 10 dalasi (20 eurocent) aan een door het afschermplastic gestoken hand.  Zeer fanatiek en op hoog tactisch niveau wordt een wedstrijd gespeeld op een grasloze zandvlakte. De supporters vliegen gezamenlijk het veld op als er een doelpunt wordt gescoord. Spelers worden vervangen nadat secuur hun rugnummer en (bonds?)nummer met pasfoto is gecontroleerd en genoteerd aan het kleine tafeltje naast het speelveld. Wat een feest is dit! Met een hoofdrol voor Ensa, die als trainer zijn elftal naar de overwinning coacht.

De dag voor vertrek worden we getrakteerd op een maaltijd aan het strand, door de theatergroep (de vrouwen) ter plekke op het strand bereid. We eten met 5 personen uit diepe borden rijst met heerlijk gestoomde kruidige groente en kip. En voor ons zijn lepels beschikbaar..dat wel! De Gambianen eten zoals altijd met de hand. We zwemmen, drinken bier en sap…en willen eigenlijk nooit meer weg. Als de dag eindigt slepen de vrouwen alle spullen terug naar de compound, maar krijgen daarbij, op nadrukkelijk aandringen van Fleur, voor het eerst ook hulp van d e mannen.

De laatste dag worden alle spullen verzameld die nuttig zijn voor de achterblijvende nieuwe vrienden en we verlaten met in ieder geval enkele koffers minder het indrukwekkende Gambia. Om vast en zeker terug te keren!!