Blog

We gaan lekker…………….. De eerste week van de opnames zit er al weer op.

Het is echt hard werken,  er worden lange dagen gemaakt  want het kost toch nog wel heel wat tijd om zo’n scene op film te krijgen. Tot nu toe lopen we nog op schema maar we hebben nog 8 opname dagen te gaan. Ben benieuwd of we zo mooi op schema blijven.

Afgelopen week hebben we de Voice-over opgenomen en de muziek die we in de film  willen verwerken. We hebben gekozen voor echte lokale djembe muziek. Dit hebben we laten spelen door een djembe groep uit het dorpje. Zo voegt langzaam het hele dorp zijn steentje bij aan de film.

Een aantal scenes spelen zich af op diverse compounds. Families hebben hun compound beschikbaar gesteld. Het is heel leuk om op verschillende compounds te komen. Voor degene die niet weten wat een compound is; dat zijn stukjes grond waar een hutje/huisje op staat en waar hele families bij elkaar wonen. Hier heeft niet net als bij ons iedere familie een eigen huis, maar je woont  met je hele familie, vader, moeder, kinderen, nichtjes  en neefjes, ooms en tantes op 1 compound. Vaak is het er erg druk met kinderen en vrouwen. Er wordt druk gewassen en gekookt. Ze kijken hun ogen uit als we de film aan het opnemen zijn en even ligt al het dagelijkse werk stil. Als dank willen we deze compounds aan het einde van de opnames een grote zak met rijst geven. Dit van het sponsorgeld wat is gedoneerd aan de stichting. Zo hebben de families de komende maand weer wat te eten en zo kunnen wij daar een prachtige scene opnemen. Hoe mooi is dat…………….

Het blijft lastig om een scene op te nemen. Er zijn altijd te veel omgevingsgeluiden. De mensen snappen ook gewoon niet dat ze stil moeten zijn. Of dat ze soms gewoon in een scene staan. Zo ook een scene op een plein in het dorp. We wilde dit vroeg doen met het idee dat het dan nog rustig is. Aangezien we altijd moeten wachten op de spelers die te laat komen, was het een uur later voordat we konden beginnen. Te laat dus…… Binnen enkele minuten verzamelde er een enorme hoeveelheid volwassenen en kinderen om ons heen. Nadine en ik keken elkaar al aan en dachten “dit gaat hem niet worden”. Het was wel een beetje komische want we werden letterlijk omsingelt door wel 80 kinderen. Op dat moment dacht Nadine even haar camera te voorschijn halen om een foto te maken van deze chaos. Had ze het maar nooit gedaan………terwijl een van de spelers tegen Nadine riep ”Nadine doe je camera weg”, ontstond er een en al dringen en vechten om in beeld te komen. Hysterische begonnen er kinderen te roepen en te huilen. Nadine deed snel haar camera weer in haar tas en de spelers probeerde de kinderen tot orde te roepen.  Na dit besloten we deze scene maar te verplaatsen naar een andere dag…………

Ook hadden we een scene die zich afspeelt tijdens een lunch. Zoals ik al eerder vertelt heb is de lunch hier erg belangrijk. Ze hebben hier ook altijd honger want regelmatig schiet het ontbijt er bij in. Zo ook met de scene met de lunch. De 2 spelers keken al helemaal naar deze scene uit. Vandaag een extra lunch! De spelers die moesten toe kijken, keken uit naar wat er over bleef. Helaas want de scene moest wel 5 keer opnieuw gedaan worden. Hongerig bleven ze kijken naar de schaal die steeds leger en leger werd. Ondertussen genoten de twee spelers van het spelen van de scene. Soms namen ze tijdens het spelen extra grote happen of maakte bewust een fout dat de scene weer over moest. Dan kregen ze een hoop commentaar van de andere spelers. Toen ze klaar waren vloog iedereen op het restje lunch af, van wat er nog over was!

Ook thuis in ons hutje maken wij nog wel eens wat mee. Nadine vraagt mij regelmatig of hier geen slangen, apen of vogelspinnen zijn. Overtuigd zeg ik dan “nee die komen op deze plek niet voor”. Op een avond dat we net in diepe slaap waren ging mijn moeder instinct opspelen. Ik hoorde Nadine uit bed komen en het licht aan doen. Vervolgens kwam ze uit haar hutje. Ik vroeg in het donker of alles okay met haar ging. “Nou, nee niet zo” zei ze met een zorgelijk stemmetje. Ze had het idee dat er een beest in haar kamer zat en het was waarschijnlijk een slang of een rat, of ik even wilde komen kijken. Uhuuuu dacht ik, dat kan toch niet………….Ik moest mij natuurlijk van mijn moederlijke heldhaftige kant laten zien dus kwam heel stoer met mijn lantaarn mijn hutje uit.” Ik zal wel even kijken” zei ik. Nou zat ik ook niet op een slang of een rat te wachten, maar goed kon toch ook niet zeggen dat ze het zelf maar moest oplossen. Tenslotte was ik degene die heel hard riep dat hier geen slangen zijn. Langzaam liep ik haar hutje binnen en als snel hoorde ik vanuit de badkamer een heftig geknaag komen. O my God, nu ging ik het ook geloven dat het een slang of rat is……………………Als snel dacht ik dat een slang niet kon knagen dus het moest wel iets van een rat zijn, tenminste daar had Nadine mij in haar angst van overtuigd. Ik besloot Bamadi te bellen de bewaker. Hij sliep al maar was natuurlijk bereid om ons te komen redden van een enorme  monsterlijk beest. Toen Bamadi heel stoer de badkamer in liep zag hij alleen maar een papiertje met een stukje chocola wat Nadine zuinig bewaard had. Hij zij dat het een muis was, waarop Nadine alleen maar kon antwoorden “die muis heeft mijn laatste lekkere stukje chocola gepikt”.………………………

Tot zover onze belevenissen!!!!

Groetjes Marlies

Ennnnnn start !!!!……………….Dat is wat we nu de hele dag roepen.

Alle dagen zijn de komende 3 weken gevuld met het opnemen van de film.

En ik kan jullie vertellen dat is nog een aardige klus.

Ook voor de komende 3 weken hebben we weer een schema gemaakt.

Dit werkt heel goed. In het schema staat de locatie waar de opname is, de scenes die opgenomen gaan worden, de tijd van aanwezigheid en de spelers die nodig zijn om de scenes te spelen.

Ook dit hebben we weer weten te printen en uitgedeeld aan iedereen. Afgelopen week heb ik gemerkt dat het heel anders werkt dan het maken van een toneelvoorstelling.  Een scene van nog geen minuut, wordt 2 uur over gepraat hoe die opgenomen moet worden. Je moet aan zoveel dingen denken. En soms moet 1 zin of 1 loopje 5 x herhaald worden om het van alle kanten opgenomen te hebben. Ook een begin en een eind van een scene moet je goed over nadenken want alles moet uiteindelijk in elkaar over kunnen lopen. Ook het met elkaar werken op deze manier is iets minder gezellig. Soms werken we maar met 3  of 4 mensen van de groep. Er moet hard gewerkt worden om alles op te nemen wat er voor die dag gepland is. Er blijft dus maar weinig tijd over voor een beetje lachen en plezier.

We verliezen veel tijd aan wachten. Wat een drama om hier op tijd te komen. Met het schema werkt het redelijk omdat iedereen weet wanneer die aanwezig moet zijn. Maar nooit kunnen we op de afgesproken tijd beginnen. Alles moeten we aangeven. Het lijkt of ze het hele woord  “meedenken” niet kennen.

Ik hou mij bezig met het inplannen van alles en de begeleiding op de set. Bespreek steeds de volgende shoot met de spelers en wat er van hun verwacht wordt. Zorg dat ze de goede kleding aan doen en dat de spullen er zijn waarmee gespeeld moet worden. Nadine is dan bezig met het instellen van haar camera wat ook veel werk en tijd vergt. Ze doet het heel goed en doet echt haar best om er een geslaagde film van te maken. Alle opnames zijn buiten dus we worden lekker bruin door de hele dag in de volle zon te staan.

Het is een hele taak om de omgeving stil te krijgen. Soms hebben we echt grappige momenten. Dan komt er iemand voorbij lopen en blijft dan uitgebreid staan kijken, ze hebben dan geen idee dat ze op dat moment de achtergrond van de scene zijn. We moeten dan alles weer stil leggen. Ook gebeurd het regelmatig dat we de scene moeten stoppen vanwege een haan die ineens begint te kraaien, kinderen die beginnen te huilen en als we dan denken alles onder controle te hebben, is het ineens de moskee die begint te zingen. Maar we houden moed en bewaren al onze geduld om het uiteindelijk toch tot een goed einde te brengen. De chaos en ongeorganiseerde situaties maken het juist soms wel grappig en tot een uitdaging.

Het verhaal gaat over Illegaal naar Europa vluchten. Een groot probleem hier. Ze hebben geen idee hoe het gaat, leven in Europa. Ze denken werkelijk dat er in Europa  geldbomen groeien, dat je zo geld uit de muur kan trekken. Ze beseffen niet dat je hier heel hard moet werken, geldige papieren moet hebben, er heel veel regels zijn en je alleen kan overleven als je op zijn minst kan lezen en schrijven. En het alle belangrijkste, de kans dat je het overleeft de zee over te gaan in een houten roeibootje is heel klein. Vandaar dat wij dit thema verwerkt hebben in de film. Wij hopen hiermee een hoop jongeren te kunnen bereiken. En mee te geven dat ze in hun eigen land moeten kijken wat er mogelijk is. Zoals in het script staat “You can’t buy respect and reliability or real friends. But if you lose those, you lose everything……………….”

Volgende keer meer over onze ervaringen en de filmopnamen.

Groetjes Marlies

Jeeehhhh het is geluk……. De planning ( timetable) werkt.

Afgelopen dinsdag is Cahit aan het werk gegaan met de groep. De eerste dagen hield iedereen zich keurig aan het schema en konden we veel doen. Elke ochtend en middag hebben we aan het film script gewerkt. En tussen door puzzelde Nadine en ik verder wat we allemaal moeten regelen om uiteindelijk een film te kunnen Maken. Er komt nog veel bij kijken, achtergrond muziek, kleding, speel benodigdheden (rekwisieten), schema’s om de scene’s op te nemen, locaties voorbereiden, aftiteling, enz enz. Een dan heb ik het nog niet eens over de technische kant van het filmen die Nadine geheel op zich neemt.

Cahit heeft veel kunnen doen aan het verbeteren van de speel kwaliteit. Hoe het werkt om te acteren voor een camera en wat je daar alleemaal voor moet voorbereiden. Ze smulde van alle informatie en stelde zich voorledig open om zoveel mogelijk te leren. Het zal de eerste echte Gambiaaanse film worden in Gambia. Er is volgens de jongeren nog nooit een film gemaakt in Gambia met Gambiaanse acteurs, hoe leuk is dat……..

Afgelopen zondag, de laatste dag dat Cahit hier was hebben we een training van een dag gehouden. Van de donaties aan St. L2L  hebben we voor iedereen een lunch geregeld. Want  eten is hier het belangrijkste onderdeel van de dag. En die willen ze niet snel hun neus voorbij laten gaan. Ook had ik voor tussendoor iets te drinken geregeld. Het was een lange, intensieve dag, maar hebben die dag nog heel veel geleerd.

Cahit je bent een topper mijn dank is groot………Thanks, thanks, thanks.

Zoals ik hier boven schreef is er maar een maaltijd op een dag die voor iedereen het belangrijkste onderdeel van de dag is. Ik moet zelfs met mijn planning rekening houden met de “lunch” zoals ze dat hier noemen. Rond een uur of 3 gaan ze warm eten. Vaak rijst met wat vis en wat groentes ( aubergine, wortel, kool, casava). Dit is eigenlijk een lunch en avond eten in een. Je kan je voorstellen als je maar 1 x op een dag echt iets te eten hebt dat je dit absoluut niet over wilt slaan. Er is dan ook niks wat hun tegen houdt om te kunnen lunchen.  Een van mijn leerlingen Seenie woont twee dorpen verderop en zit in de ochtend op school. Na school kan hij dan vaak zo aansluiten bij de lunch. Omdat hij niet in het dorp woont waar ik les geef, heeft hij dus zijn lunch tijd nodig om vanuit school op tijd op de training te komen. De meeste komen daarom dus vaak een uur later, maar Seenie niet. Met een stukje droog brood wat hij van een paar laatste centen had gekocht, trof ik hem aan op de trainingsplek. Ik vroeg hem of hij nog niet gegeten had en kreeg een verlegen lachje terug. Vervolgens vroeg ik hem of ze thuis dan wat zouden bewaren voor hem. Weer kreeg ik een zelfde lachje terug dat mij zei “dit is alles voor vandaag”.  Ik vertelde hem hoe het bij ons gaat, dat als mijn kinderen bijvoorbeeld  moesten sporten dat ik dan een bordje apart  hou en dat ze dan na hun training konden eten. Hier in Gambia werkt dat niet zo. Rond 3 uur is er een lunch en dan kan je aanschuiven. Ben je er niet, pech voor jou. Iedereen heeft honger, er wordt dus gegeten tot iedereen genoeg heeft om de rest van de dag door te komen. Seennie moest het die dag doen met een stukje droog brood……….

Volgende verslag zal ik jullie vertellen hoe de eerste opnamen ( shoots) zijn verlopen.

Groetjes Marlies

Kasumai, kasumaicap, kokobo (hallo, hoe gaat het, goed)

Op het moment dat ik de trap van het vliegtuig afliep en de hitte mij weer overviel dacht ik “ daar zijn we weer en daar gaan we weer”.  Dit keer voelde het alsof ik niet weg was geweest. Nog maar 6 weken geleden was ik hier ook. Mijn koffer gevuld met 30 kilo waarvan  1 kilo van mijzelf en de ander 29 kilo spullen die ik heb meegebracht voor de lokale bevolking. Kleding, voetbal sokken, DVD’s, bh’s, schoenen, allemaal spullen die wij niet meer willen dragen maar waar ik hier heel veel mensen blij mee ga maken.

Dit keer vloog ik samen met Monique  (vrijwilliger van L2L), die voor een weekje komt kijken naar het project en met Nadine(camera vrouw), die samen met mij voor 5 weken blijft en de film gaat opnemen.

Er staat ons een enorme drukte en organisatie te wachten. De grootste uitdaging ligt bij het voor elkaar krijgen om de juiste mensen op het juiste tijdstip en op de juiste locatie te krijgen. Dit is hier in Afrika  zoals jullie uit eerder verhalen van mij hebben begrepen nogal een uitdaging. Want tijd, plannen, vooruit denken is hier niet echt aangelegd in de hersens. Afgelopen dagen zijn Nadine en ik dus ook alleen maar bezig geweest met het maken van planningen en schema’s om alles zo gestructureerd mogelijk te kunnen laten verlopen. Het kosten wat moeite om de schema’s ergens te printen. Toen we een printer hadden gevonden was er weer geen elektra, maar met wat geduld hadden we dan eindelijk 20 A4tjes met een” timetable” zoals we dat hier noemen. Nu nog uitdelen en zien uit te leggen hoe dit werkt. Grappig om te zien hoe iedereen naar zo’n papiertje aan het kijken is en zijn naam ziet staan, maar zich af vraagt wat het is en hoe het werkt. Sommige denken het door te hebben en gaan gelijk schrijven en krassen en sommige vouwen het A4tje in vieren. Zo bijzonder om te ervaren dat dit iets is wat ze hier helemaal niet kennen. Op het moment dat ik het hun probeer uit te leggen zie je de mensen die het begrijpen stralen en denken “sheee dat is handig”.

Zo heb ik ook aan iemand ( Sulayman) van de organisatie uitgelegd wat een kalender is. En dat we dit alleen voor elkaar krijgen als we de dagen goed inplannen. Ik vertelde hem dat wij altijd leven met maand, datum ,dag en tijd in ons hoofd. De dag kon hij mij nog wel vertellen, maar wat voor maand, en toen ik hem vroeg om de datum moest hij verlegen lachen. Nadat ik voor hem in eerste instantie een kalender had getekend en laten zien hoe het werkt, kon hij mij trots vertellen dat de maand altijd 30 of 31 dagen heeft. Alleen wist hij niet dat de maand februari nou toevallig 28 dagen heeft. Een openbaring en geweldig gevoel  gaf het hem toen ik hem een kalender gaf die ik had gemaakt in mijn laptop. “Geweldig, prachtig, nou snap ik hoe het zit en ook hoe we alles kunnen plannen”. Hij zij tegen me “Marlies, ik denk als we dit allemaal nooit gedaan hadden had er niks van de film terecht gekomen”……….heerlijk, bijzonder en ongelofelijk om dit soort dingen mee te mogen maken. En wat hebben ze weer veel geleerd voor hun eigen toekomst.

Laura heeft in de periode dat ze hier alleen was heel veel gedaan en de groep heel veel geleerd, dat kunnen we goed zien. Super Lau……!!!!

Afgelopen maandag zijn we op een van de locaties wezen kijken waar we wat scenes op willen gaan nemen. Het was een heel groot stuk grond waar allemaal vrouwen heel hard werken om wat te verbouwen. Prachtig om te zien, met wat voor eenvoudige middelen ze zich door de kleigrond heen werken. Hoeveel emmers water er uit de waterputten worden gehaald om met al die droogte de plantjes toch een beetje vochtig te houden. De vrouwen waren zeer trots om hun grond te laten zien. Ze wilde graag meewerken om de scene daar op te kunnen nemen en vroegen of we er over na wilden denken om daarvoor een kleine bijdrage te doneren, om daarmee hun omheining dicht te kunnen maken tegen de koeien, geiten en schapen. Als er gaten in het hek zijn eten de beesten al hun groenten op. Vanuit de donaties die afgelopen jaar aan de stichting zijn gedaan willen we hier een kleine bijdrage aanleveren. Zo helpen we de hard werkende vrouwen met het verbouwen van hun grond wat dan weer wat oplevert voor hun familie en zo kunnen wij daar een prachtige scene opnemen.

Aankomende week komt geheel vrijwillig professioneel acteur Cahit Olmez (bekend van oa de film “Kom niet aan mijn kinderen”) over om een week met de jongere te werken. Super leuk en heel leerzaam. Ben benieuwd hoe ze dit gaan ervaren.

Groetjes Marlies