Blog

Fast in your seatbelts………..Daar gaan we weer op naar Nederland.

Ik moet zeggen nu ik in het vliegtuig zit voel ik mij erg moe, maar voldaan. Tot het laatste uur zijn we nog bezig geweest met laatste beeld en geluidsopnames.  We moeten het doen met wat we hebben. Ik hoop dat Nadine in Nederland niet iets gaat ontdekken wat we vergeten zijn op te nemen. Spannend…..

We kijken uit naar de film die Nadine in Nederland in elkaar gaat zetten. Ik ben heel benieuwd. Voor de mensen in Gambia kan het niet tegenvallen, want die waren al tevreden met het grof in elkaar editen van de film. “Dit wordt een van de beste films in Gambia” zeiden ze.  Er staat mij een hoop te doen als ik thuis kom. Nadine zal de film in elkaar zetten, maar met Laura en Cahit zullen wij kritische kijken en bepalen hoe die moet gaan worden. We zullen een première organiseren zodat de mensen in Nederland ook kunnen zien wat we hebben gedaan. Daarnaast zal ik mij gaan storten op de stichting. Graag wil ik de stichting versterken met een bestuur en kijken waar we verbeterpunten aan kunnen brengen om de stichting goed op de kaart te zetten. Ook zal ik weer een benefiet organiseren . Afgelopen jaar waren de huiskamerconcerten een groot succes, dus dit jaar zullen we dat weer gaan organiseren. Ik hoop dat we dit jaar wat geld kunnen sparen om de jongeren te helpen met een eigen theaterschool. Zodat ze de mogelijkheid hebben hun kennis over te brengen aan meerdere jongeren en deze ook kunnen opleiden. Maar ook inkomsten kunnen genereren met theatervoorstellingen. En daar hebben we wel een aardig bedrag voor nodig. Dus genoeg te doen aankomend jaar.

Afgelopen dagen hebben we naar de compounds waar we opnames hebben gemaakt voor de film een zak( 50 Kg.) rijst gebracht als bedankje. Hoe leuk is dat om families blij te maken wat voor ons een klein gebaar is. Bij elke zak die we afleverde kwam de compound oudste tevoorschijn. Deze ging ons bedanken in de vorm van een gebed. In de auto hadden ze mij al instructie gegeven dat ze dat gingen doen en dat ik dan met mijn hand op mijn voorhoofd moest tikken en amen moest zeggen. Ik had dit al eerder meegemaakt en het is altijd erg grappig hoe dat gaat. Tijdens het bidden tik je dus continue op je hoofd en zeg je wel 10 keer achter elkaar amen, amen, amen enz. het voelt altijd heel dankbaar om dit soort dingen te kunnen doen. Zeker als je ziet hoe goed ze het kunnen gebruiken en hoe blij ze ermee zijn.

Zondag zijn we nog even naar een christelijke kerk gegaan. Altijd leuk om dit in Afrika mee te maken. Er wordt altijd veel gospel gezongen en gedanst met djemebe’s, tamboerijnen enz. In het kleine dorps kerkje werden we naar voren geroepen. Vindt het altijd spannend want je weet nooit wat er gebeurd. Na ons voorgesteld te hebben en vertelt waar we vandaan kwamen werd er hevig voor ons gebeden. Altijd goed denk ik dan, maar het gaat er altijd wel heftig aan toe. Ik denk nu echt dat het goed moet komen in combinatie met onze geluk houtjes

De geluk houtjes hebben mij al een keer geluk gebracht toen ik alleen in een taxi zat op weg naar huis en een tegenligger even dacht in te halen, want niet snel genoeg ging en recht op ons af kwam. Ik zag snel genoeg dat we konden uitwijken naar de berm, maar daar liep net een meisje die niet moest schrikken en opzij springen. Gelukkig zag ze ons niet aankomen want anders hadden we haar vol geschept. Gelukkig liep alles goed af.

Ik denk dat ik hiermee wel weer aan het eind ben gekomen van mijn verhalen en belevenissen.
Ik zal met dit verslag wat meer foto’s mee sturen. Afgelopen keer kreeg ik niet zo goed de foto’s mee gestuurd dus heb ik het maar bij 3 gelaten.
Bij deze dus nog foto’s van het werken in Gambia en onze belevenissen.

Ik hoop dat ik jullie heb kunnen overtuigen met mijn verslagen hoe prachtig project dit is. En mocht je een sponsoring willen doen of je hebt andere ideeën. Misschien dat er binnen het bedrijf waar je werkt budget is voor goede doelen, of misschien wil het bedrijf waar je werkt of de school waar je kinderen op zitten een sponsoring organiseren. Alle ideeën en sponsoring zijn welkom.

Bedankt voor al jullie leuke reacties op mijn verhalen, het doet mij altijd goed reacties te lezen.

Abaraka ( bedankt)

Marlies

Pffffffffffffff de laatste start is gegeven…………alle scenes zijn opgenomen.

En wij zijn blij, want het was best pittig. Ondertussen is Nadine begonnen met het grof editen van de film. Er moet goed gekeken worden of we niks vergeten zijn en of alles goed in elkaar overloopt.
Want Gambia in Nederland opnemen is echt onmogelijk. Aankomende dagen gaan we nog wat beelden in het dorp opnemen. Dit is om beelden en geluid tussen de scenes door te plakken. Spelende kinderen, rond rennende geiten en kippen, geluiden van vogels en krekels enz. enz. dan gaat al het beeld en geluid materiaal mee naar Nederland en zal Nadine hier een mooie film van maken.

Het is een hele klus geweest, maar o wat zijn wij trots dat met enorm veel geduld het ons toch allemaal gelukt is. Als we deze film in Nederland hadden opgenomen hadden we ongeveer 20 uur nodig gehad. Met de manier van denken ( niet mee kunnen denken) en niet op tijd kunnen komen, zijn we meer dan 120 uur bezig geweest om alles op beeld te krijgen. De meeste tijd ging op aan wachten op de spelers en scenes over moeten doen vanwege de geluidsoverlast van kinderen, moskee en de wind. Maar we zijn blij en trots dat het ons gelukt is. En wat was het weer een mooie en bijzondere ervaring om met deze jongeren te werken. Ze hebben veel van ons geleerd en wij weer heel veel van hun.

Zondag hebben we het gevierd met een picknick op het strand met alle spelers. We hebben als dank voor iedereen een tasje gemaakt met tweedehands kleding en schoenen. Dit hebben we ingezameld in Nederland en afgelopen november met de container meegegeven naar Gambia. Er zit van alles en nog wat in wat ze uit kunnen delen op hun compound aan hun familie. En soms zit er ook iets leuks voor hun zelf in. Ze maken echt een dansje van blijdschap als ze zien wat er allemaal in zit. Daarbij krijgen ze ook van de Stichting een certificaat. Dit keer met “Film actor Basic”erop. Op deze middag betaald de stichting de hapjes en drankjes die door de spelers zelf worden bereid. Er wordt gezellig gedanst op djembe muziek en er wordt even ontspannen en gelachen.

Afgelopen maandag hadden we even wat tijd voor ons zelf ingepland. Nadine heeft heel Gambia alleen nog maar door de camera bekeken, dus we gingen er even op uit. Geen toeristische attracties, maar echt iets locaals. Het werd de locale kruiden dokter die ons bescherming/geluk zou kunnen geven. Dat zagen we wel zitten. Tenslotte moesten we nog terug met het vliegtuig, dus een beetje bescherming/geluk konden we wel gebruiken. Smorgens om 7 uur vertrokken we in een locaal rammel busje richting Busura. Een afgelegen dorpje ergens in het binnenland. Toen we daar na 1 ½ uur rammelend aankwamen en de kruidendokter hadden ontmoet, begonnen we als snel het geluk te geloven. Op deze compound woonde oa een vrouw met 5 kinderen. De eerste 3 was een drieling en daarna kreeg ze een tweeling( zie foto) hoeveel geluk heb je dan…………….

Dat zag er dus best serieus voor ons uit. We werden meegenomen naar een hutje, gingenop de grond zitten en hij haalde uit een pannetje wat houtjes. Dit waren ze, de “gelukshoutjes”.Nadine en ik keken elkaar wat vaag aan, maar gingen beide voor 3 houtjes. Daarbij kregen we gratis een wat groter houtje die ook geluk bracht en eventueel aan iemand konden uitlenen die dezelfde bloedband heeft. Kom maar op dacht ik, mijn kinderen kunnen ook wel wat bescherming en geluk gebruiken. Nadat we de man alleen hadden gelaten en hij de houtjes had ingestraald en in de holte een briefje had gedaan met wat Arabische teksten en ze daarna met naaigaren had ingewikkeld. Kregen we beide 4 houtjes mee naar huis. In een bepaalde volgorde moesten we dit op de markt laten verpakken in een stukje rode stof en daar overheen geitenhuid en werden 3 pakjes aan een koortje genaaid, die we dan om onze heup moeten dragen. Helemaal spannend……Nadine is al begonnen met het dragen van de bescherming/geluk. Ik denk dat ik hem om ga doen als we weer terug vliegen. Ben benieuwd of we veilig landen vrijdag avond………………………

Omdat het nogal afgelegen is, was het weer een tijdje wachten voordat er weer een rammel busje voorbij kwam. Zittend op een boomstronk wat ontspannend kijkend naar wat mieren hoopjes en mensen die voorbij liepen wachten we in het zonnetje af wat er komen ging. Toen er een busje kwam stapte we in. Zoals ik al eerder heb beschreven is dat ook altijd een belevenis. Plakkie, plakkie tegen elkaar zit je op een bankje waar je net met een maatje 38 op past. Heb je dus de pech een big mama naast je te treffen dan kan je best een beroerde reis hebben. Maar gelukkig trof ik het en zat ik naast een vriendelijke dame. Schuin achter mij stapte er een vrouw met een kindje in. Toen we nog geen 10 min. zaten werd mij aandacht getrokken door de vrouw die naast mij zat en wat zat te maaien met haar armen. Toen ik naast mij keek zag ik op de vrouw een enorme mieren nest zitten. Ik schrok mij rot, niet dat ik zo bang ben voor mieren, maar dit was gewoon een complete kolonie die zich hadden verzameld. Ze kwamen uit de handtas van de dame schuin achter mij. Deze waren uit de tas geklommen en hadden zich met zijn alle binnen enkele secondes weten te verzamelen op de hoofddoek van de dame naast mij en waren op weg naar mij toe. Ik begon haastig al die kleine beestje van mij af te slaan en hielp de vrouw naast mij ook. Het ging maar door en er leken er steeds meer bij te komen. De vrouw met de tas schuin achter mij besefte ineens dat het uit haar tas kwam. De bus moest stoppen om de tas met mieren te legen. Een hoop hilariteit en geschreeuw in de bus. Nadine hoorde ik ineens roepen vanuit ergens achterin het busje “Marlies wat is er aan de hand?” Ik had geen tijd om uit te leggen maar riep alleen maar terug “allemaal mieren hier , niet normaal” waarop ik vervolgens Nadine hoorde roepen “ik heb nergens last van”………………………… De hele weg ben ik nog bezig geweest om mieren van mij en mijn buurvrouw af te slaan. Totdat ik thuis onder de douche stond heb ik jeuk gehad…………………..

De afgelopen dagen is het echt bloed heet. Daardoor voel je je de hele dag plakkerig en door al het zand erg stoffig. Vind het dus wel weer even lekker om weer naar ons koude kikkerlandje te komen. Weer een lekker wijntje drinken, chocola eten, bruine boterham met oude kaas, gewoon aardappelen met groenten, mijn familie en vrienden weer om me heen.

Gelukkig kan ik met een voldaan, vol met energie gevoel thuis komen.

Marlies

O nee, iets te hard geroepen…………Het ging zo lekker, maar de laatste dagen gaat het erg moeizaam.
Het eind is in zicht, althans dat hopen we. Tot a.s. zondag zijn we nog bezig met opnames.

De eerste week liep gesmeerd. Maar nu lopen we toch tegen wat obstakels op. De eerste dagen van de tweede week was het de wind. Het waaide 3 dagen flink hard. Waardoor het geluid een drama werd. We moeten al tussen alle geluidsoverlast door heen werken, maar dit ging echt niet. Ook een hoop stof en zand wat tussen de dure apparatuur van Nadine kwam te zitten. We hebben dus een paar scenes uit moeten stellen en een aantal scenes die gedaan waren, waren zo slecht van geluid dat we die over moesten doen. Deze week stond dus in het teken van plannen en kijken waar we tijd konden inhalen. Een hoop gepuzzel, maar we hebben ondertussen weer wat scenes opnieuw gedaan en ingehaald. Daarbij hebben we onze 2 “vrije” dagen in moeten leveren. Ik zet “vrije” tussen aanhalingstekens omdat we 2 dagen in de week proberen een ochtendje of middagje even voor ons zelf te hebben om weer op te laden en de rest van de tijd te besteden aan scenes bespreken, plannen en editen.

Als het goed is zijn we zondag klaar en hebben we nog 4 dagen om al het beeld materiaal te checken en eventueel wat laatste opnames te maken. Ondanks wat tegenslagen ziet het er naar uit dat we het nog steeds alleemaal gaan redden. Zondag hebben we onze laatste dag en die eindigen we met en picknick op het strand en de certificaten uitreiking. In mijn volgende verslag hier meer over.

Als ik hier ben, ben ik een heel anders mens. Mijn make up laat ik thuis. Mijn haar laat ik iedere dag na het douchen gewoon opdrogen en mijn kleding is makkelijk en simpel. Het maakt hier toch allemaal niet zo uit hoe je erbij loopt. Kleren die ze hier dragen zijn vaak te groot, vies, kapot, of verwassen. Ze letten er niet op of je iets goed past, of je shirt binnenstebuiten zit, of dat er vlekken op je kleren zitten. Toch hebben ze hier ook modetrends. Zo is een bril ( zonder sterkte) of met een koptelefoon op je hoofd rond lopen op het moment heel hip. De meeste kunnen deze modetrends niet aanschaffen. Nadine heeft altijd een koptelefoon op, als ze aan het opnemen is. Ik moet er altijd erg om lachen want op de een of andere manier geeft het materiaal waarvan de koptelefoon gemaakt is af. Voor het gemak heeft ze de koptelefoon verpakt met plastic zakjes( zie foto). Als ze dat ding op der hoofd heeft ziet het er niet uit. Maar hier maakt dat niet uit tenslotte is het de mode om met een koptelefoon op je hoofd te lopen. Zodra Nadine haar koptelefoon af zet is ze hem kwijt. De spelers vinden het erg leuk om hiermee rond te lopen. Hoe dat eruit ziet, dat maakt niet uit! Het is een koptelefoon, helemaal hip!!

Afgelopen week hebben we ook op een school een opname moeten doen. We hadden daarvoor een klas met leerlingen nodig. De middelbare school van een dorpje verderop was bereid om mee te werken. Na en officieel gesprekje met de principale ( hoofd van de school) en de belofte dat we de DVD in oktober ook aan de school zouden overhandigen mochten we ons gang gaan met het opnemen van de school scenes. De eerste scenes gingen goed in de klas. Na uitleg te hebben gegeven wat er van hun verwacht werd, werkte de leerlingen goed mee. Tussen de pauzes door moesten we de scenes doen die zich af speelde rondom de school. Regelmatig moesten we de scene stoppen of opnieuw doen omdat er gepraat, gelachen, geschreeuwd, geslof van slippers of er iemand weer uitgebreid stond mee te kijken op de achtergrond van de scene. Ondanks we een hoop scenes hadden op te nemen en de hele dag zijn bezig geweest, hadden we het aan het einde van de dag het er allemaal op staan. Uitgeteld zitten Nadine en ik dan s’avonds bij ons hutje bij te komen van de intensieve dag.

Ensa is een van de leerlingen van de theatergroep en daarnaast ook een van de organisatoren waarmee ik elk jaar intensief werk om het project weer voor elkaar te krijgen. Ensa is een zeer talentvolle voetballer die een carrière had kunnen hebben als prof voetballer. De uitnodiging en papieren waren rond om in het nationaal team in zuid-Afrika te komen spelen toen hij net daarvoor tijdens een wedstrijd een enorme schop tegen zijn knie heeft gekregen waarbij hij waarschijnlijk zijn kniebanden heeft af gescheurd. Zijn toekomst naar de maan………………. Kan je je voorstellen hoeveel hij had kunnen verdienen als prof voetballer. Daarnaast had hij een enorme blessure aan zijn knie wat in Nederland een eitje is om te opereren, maar in Gambia geen mogelijkheden/kans heeft. Ten eerste hebben ze hebben hier geen geld om naar een dokter of ziekenhuis te gaan. En ten tweede is er geen mogelijkheid om dit soort dingen in Gambia te laten opereren. Er zit dus niks anders op dan accepteren en met een kapotte knie rond blijven lopen. Ik weet als geen ander (moeder van een kind die ook aan topsport doet) hoe hard je moet werken om de top te kunnen bereiken.

Ensa heeft geknokt als een topsporter om te accepteren dat zijn toekomst in een keer van hem is weggerukt. Is in een enorm gat terecht gekomen en heeft zich daar zelf weer weten uit te trekken. Respect voor zijn situatie zeker als ik zie hoe hard hij bezig is om voor zich zelf een toekomst op te bouwen in iets wat hij leuk vindt om te doen. Je kan zien dat hij een bepaalde mentaliteit heeft ontwikkeld om iets te bereiken, iets wat vele andere hier niet hebben. Op dit moment is hij bezig met het opbouwen van een jeugd voetbal talenten school. Door zijn knie is hij beperkt. Hij kan zijn been niet meer buigen. Zijn hele verhaal ontroerd mij omdat hij een enorme mooie toekomst had kunnen hebben, en dat hij in een land als dit woont en geen keus heeft. Ik heb besloten om uit te gaan zoeken wat de mogelijkheden voor hem zijn in Nederland om te kijken of ze hem daar misschien kunnen helpen met zijn knie. Misschien naïef………………….maar we zullen zien.

Samen met Ensa ben ik zo veel mogelijk materiaal en info gaan verzamelen om mee te nemen naar Nederland met de hoop dat ik in contact kan komen met artsen, instanties, mensen die hem misschien kunnen en willen helpen.
We beginnen in het ziekenhuis van Banjul. Samen met hem ben ik afgereisd naar het ziekenhuis om foto’s te laten maken van zijn knie. Een belevenis op zich. Ik was er ( gelukkig) zelf nog nooit geweest, maar had wel een beetje idee. Het is het grootste ziekenhuis van heel Gambia, maar voor ons nog maar de helft van een ziekenhuis bij ons in de buurt. Net als het hele land was ook het ziekenhuis even chaotische en smerig. Hygiëne kennen ze niet en overal liggen en zitten mensen te wachten. “Privacy” dat woord kennen ze ook niet. Terwijl je met je broek op je knieën zit bij een arts komen er steeds mensen in en uit lopen. De deur van de spreekkamer staat gewoon open. En regels wie er het eerste aan de beurt is bestaan niet. Als je bijdehand genoeg bent en vooral als je mensen kent die in het ziekenhuis werken krijg je alles voor elkaar en hoef je nergens te wachten.

Alles gaat nog via papier werk. Bali’s om afspraken te maken zijn er niet. Soms denk je dat het een patiënt is die lang uit op een bankje ligt, schijnt het de mevrouw ( de baliemedewerkster)te zijn waarmee je een afspraak kan maken voor de arts. De foto’s die gemaakt worden van longen, breuken enz. hangen gewoon buiten te drogen aan een waslijntje (zie foto). Het is een drukte van mensen die soms uren/dagdelen aan het wachten zijn. De foto is gelukt en koste mij maar liefst 175 dal. ( €3,50). Ook de afspraak met de arts staat. Dit alles koste ons een hele dag. Wel een dag waarin we veel gezien en beleeft hebben…………………………wordt vervolgd.

Nog 1 week te gaan…………………….

Inketalie (doei, dag)

Marlies