Hello, hello, hello what’s your name, ik kan het niet meer horen…….
Normaal heb ik daar niet meer zo’n last van dat er om de twee meter wordt gevraagd hoe ik heet. Maar afgelopen week is er een groep van 16 mensen uit Nederland overgekomen aan familie, vrienden en sponsors van de stichting. Ja, en als je dan met zoveel blanken (toeristen) door het dorp loopt waar ik werk dan val je wel op en wilt iedereen je aanspreken.
Een hele organisatie maar erg leuk om aan zoveel mensen te laten zi
en wat wij als stichting hier doen. Doordat ik al zo vaak in Gambia ben geweest kan ik mij niet meer indenken dat als je hier voor het eerst bent hoe een enorme overvloed aan indrukken het is. Er zijn dan ook heel wat mensen die hun grenzen verleggen met kilometer lopen door het zand, hygiëne, uiterlijke verzorging en eten. Er wordt dan ook steeds gezegd “dit is niet uit te leggen thuis” en dat klopt daarom ga ik het jullie ook maar niet proberen uit te leggen hoe het leven in Gambia is. Misschien dat je ooit zelf eens moet gaan ervaren……
Afgelopen week zijn de dozen van de container aangekomen. Met de organisatie van de theatergroep hebben we voor alle jongeren die mee hebben gewerkt aan de film een doos gemaakt met gemen
gde kleren en spullen. Dat was een hele klus want er waren zoveel spullen ingezameld. Kleding, schoenen, tassen, tandpasta, zeep, scheerschuim, kettingen, sportkleding enz. enz. Deze spullen worden door de acteurs meegenomen naar hun compound en voor iedereen is er dan wat. Hoe blij kan je een mens maken, het is voor hun een soort sinterklaas avond.
Op de avond van de première hebben we de Nederlandse ambassade op bezoek gehad. Deze waren zo enthousiast over de film en het project dat ze hebben aangegeven dat wij in aanmerking komen om een financiële aanvraag in te dienen bij de Nederlandse/Gambia ambassade voor kleine projecten. Wij hopen dat dit gaat lukken, want hiermee kan de groep dan het binnenland in trekken om aan zoveel mogelijk scholen de film te laten zien.
Afgelopen vrijdag moest ik even mee met een van mijn leerlingen naar de bank in de stad om een bedrag op de bank te zetten wat iemand uit Nederland voor hem had mee gegeven om zijn school te sponsoren. Het is nooit zo handig om de bevolking contant geld te geven. Vaak weten ze er niet mee om te gaan en komen snel in de verleiding om het geld te besteden aan minder belangrijke dingen dan voedsel, medicijnen of kleding. Je maakt altijd wel weer wat mee als je met de lokale bustaxi het land door trekt. Zo stond er bij de bank zo’n enorme rij dat ik besloot vast weg te gaan omdat ik nog meer dingen moest regelen. Mijn leerling heeft uiteindelijk 3 uur moeten wachten voor hij aan de beurt was. In de tussen tijd stond ik aan de weg te wachten op een bustaxi die mij weer thuis zou brengen. Op sommige drukke punten is dat altijd een hoop gedoe. Soms moet je vechten voor je leven om een plekje te bemachtigen. Altijd druk die lokale bustaxi’s. Uiteindelijk was het me gelukt me zelf in een busje te wurmen. Ik zat bij de deur en zag buiten nog wat kinderen staan die uit school kwamen. Deze kinderen zitten vaak 4 dorpen verderop op school en moeten dus elke dag of ruim 2 a 3 uur lopen of hopen dat ze gratis mee mogen rijden bij iemand op schoot met het busje. Tussen de kinderen stond ook een meisje van een jaar of 7. Kan je je voorstellen dat je je kind van 7 ruim 2 a 3 uur moet laten lopen naar school en maar moet afwachten wanneer ze een keer thuis komt. Nou ik niet, daarom besloot ik het meisje bij mij op schoot te nemen zodat ze op mijn kosten mee kon liften naar haar eigen dorp. Naast haar stond haar broertje van niet ouder dan 8 jaar. Dat wist ik niet, totdat de vrouw naast mij met handgebaren zag vragen aan het zusje of ze bij elkaar hoorde. De mevrouw naast mij besloot net toen de auto ging rijden het jongetje op schoot te nemen. Het zou zomaar kunnen dat je kinderen naar school gaan en je geen idee hebt of ze voor het donker thuis zijn. Twee van die kleine kinderen die gedwongen zijn om op die leeftijd al in een wereld los gelaten te worden vol met gevaren. Ik moest op dat moment weer even aan mijn eigen kinderen denken, wat hebben die het toch goed…….
