O nee, iets te hard geroepen…………Het ging zo lekker, maar de laatste dagen gaat het erg moeizaam.
Het eind is in zicht, althans dat hopen we. Tot a.s. zondag zijn we nog bezig met opnames.
De eerste week liep gesmeerd. Maar nu lopen we toch tegen wat obstakels op. De eerste dagen van de tweede week was het de wind. Het
waaide 3 dagen flink hard. Waardoor het geluid een drama werd. We moeten al tussen alle geluidsoverlast door heen werken, maar dit ging echt niet. Ook een hoop stof en zand wat tussen de dure apparatuur van Nadine kwam te zitten. We hebben dus een paar scenes uit moeten stellen en een aantal scenes die gedaan waren, waren zo slecht van geluid dat we die over moesten doen. Deze week stond dus in het teken van plannen en kijken waar we tijd konden inhalen. Een hoop gepuzzel, maar we hebben ondertussen weer wat scenes opnieuw gedaan en ingehaald. Daarbij hebben we onze 2 “vrije” dagen in moeten leveren. Ik zet “vrije” tussen aanhalingstekens omdat we 2 dagen in de week proberen een ochtendje of middagje even voor ons zelf te hebben om weer op te laden en de rest van de tijd te besteden aan scenes bespreken, plannen en editen.
Als het goed is zijn we zondag klaar en hebben we nog 4 dagen om al het beeld materiaal te checken en eventueel wat laatste opnames te maken. Ondanks wat tegenslagen ziet het er naar uit dat we het nog steeds alleemaal gaan redden. Zondag hebben we onze laatste dag en die eindigen we met en picknick op het strand en de certificaten uitreiking. In mijn volgende verslag hier meer over.
Als ik hier ben, ben ik een heel anders mens. Mijn make up laat ik thuis. Mijn haar laat ik iedere dag na het douchen gewoon opdrogen en mijn kleding is makkelijk en simpel. Het maakt hier toch allemaal niet zo uit hoe je erbij loopt. Kleren 
die ze hier dragen zijn vaak te groot, vies, kapot, of verwassen. Ze letten er niet op of je iets goed past, of je shirt binnenstebuiten zit, of dat er vlekken op je kleren zitten. Toch hebben ze hier ook modetrends. Zo is een bril ( zonder sterkte) of met een koptelefoon op je hoofd rond lopen op het moment heel hip. De meeste kunnen deze modetrends niet aanschaffen. Nadine heeft altijd een koptelefoon op, als ze aan het opnemen is. Ik moet er altijd erg om lachen want op de een of andere manier geeft het materiaal waarvan de koptelefoon gemaakt is af. Voor het gemak heeft ze de koptelefoon verpakt met plastic zakjes( zie foto). Als ze dat ding op der hoofd heeft ziet het er niet uit. Maar hier maakt dat niet uit tenslotte is het de mode om met een koptelefoon op je hoofd te lopen. Zodra Nadine haar koptelefoon af zet is ze hem kwijt. De spelers vinden het erg leuk om hiermee rond te lopen. Hoe dat eruit ziet, dat maakt niet uit! Het is een koptelefoon, helemaal hip!!
Afgelopen week hebben we ook op een school een opname moeten doen. We hadden daarvoor een klas met leerlingen nodig. De middelbare school van een dorpje verderop was bereid om mee te werken. Na en officieel gesprekje met de principale ( hoofd van de school) en de belofte dat we de DVD in oktober ook aan de school zouden overhandigen mochten we ons gang gaan met het opnemen van de school scenes. De eerste scenes gingen goed in de klas. Na uitleg te hebben gegeven wat er van hun verwacht werd, werkte de leerlingen goed mee. Tussen de pauzes door moesten we de scenes doen die zich af speelde rondom de school. Regelmatig moesten we de scene stoppen of opnieuw doen omdat er gepraat, gelachen, geschreeuwd, geslof van slippers of er iemand weer uitgebreid stond mee te kijken op de achtergrond van de scene. Ondanks we een hoop scenes hadden op te nemen en de hele dag zijn bezig geweest, hadden we het aan het einde van de dag het er allemaal op staan. Uitgeteld zitten Nadine en ik dan s’avonds bij ons hutje bij te komen van de intensieve dag.
Ensa is een van de leerlingen van de theatergroep en daarnaast ook een van de organisatoren waarmee 
ik elk jaar intensief werk om het project weer voor elkaar te krijgen. Ensa is een zeer talentvolle voetballer die een carrière had kunnen hebben als prof voetballer. De uitnodiging en papieren waren rond om in het nationaal team in zuid-Afrika te komen spelen toen hij net daarvoor tijdens een wedstrijd een enorme schop tegen zijn knie heeft gekregen waarbij hij waarschijnlijk zijn kniebanden heeft af gescheurd. Zijn toekomst naar de maan………………. Kan je je voorstellen hoeveel hij had kunnen verdienen als prof voetballer. Daarnaast had hij een enorme blessure aan zijn knie wat in Nederland een eitje is om te opereren, maar in Gambia geen mogelijkheden/kans heeft. Ten eerste hebben ze hebben hier geen geld om naar een dokter of ziekenhuis te gaan. En ten tweede is er geen mogelijkheid om dit soort dingen in Gambia te laten opereren. Er zit dus niks anders op dan accepteren en met een kapotte knie rond blijven lopen. Ik weet als geen ander (moeder van een kind die ook aan topsport doet) hoe hard je moet werken om de top te kunnen bereiken.
Ensa heeft geknokt als een topsporter om te accepteren dat zijn toekomst in een keer van hem is weggerukt. Is in een enorm gat terecht gekomen en heeft zich daar zelf weer weten uit te trekken. Respect voor zijn situatie zeker als ik zie hoe hard hij bezig is om voor zich zelf een toekomst op te bouwen in iets wat hij leuk vindt om te doen. Je kan zien dat hij een bepaalde mentaliteit heeft ontwikkeld om iets te bereiken, iets wat vele andere hier niet hebben. Op dit moment is hij bezig met het opbouwen van een jeugd voetbal talenten school. Door zijn knie is hij beperkt. Hij kan zijn been niet meer buigen. Zijn hele verhaal ontroerd mij omdat hij een enorme mooie toekomst had kunnen hebben, en dat hij in een land als dit woont en geen keus heeft. Ik heb besloten om uit te gaan zoeken wat de mogelijkheden voor hem zijn in Nederland om te kijken of ze hem daar misschien kunnen helpen met zijn knie. Misschien naïef………………….maar we zullen zien.
Samen met Ensa ben ik zo veel mogelijk materiaal en info gaan verzamelen om mee te nemen naar Nederland met de hoop dat ik in contact kan komen met artsen, instanties, mensen die hem misschien kunnen en willen hel
pen.
We beginnen in het ziekenhuis van Banjul. Samen met hem ben ik afgereisd naar het ziekenhuis om foto’s te laten maken van zijn knie. Een belevenis op zich. Ik was er ( gelukkig) zelf nog nooit geweest, maar had wel een beetje idee. Het is het grootste ziekenhuis van heel Gambia, maar voor ons nog maar de helft van een ziekenhuis bij ons in de buurt. Net als het hele land was ook het ziekenhuis even chaotische en smerig. Hygiëne kennen ze niet en overal liggen en zitten mensen te wachten. “Privacy” dat woord kennen ze ook niet. Terwijl je met je broek op je knieën zit bij een arts komen er steeds mensen in en uit lopen. De deur van de spreekkamer staat gewoon open. En regels wie er het eerste aan de beurt is bestaan niet. Als je bijdehand genoeg bent en vooral als je mensen kent die in het ziekenhuis werken krijg je alles voor elkaar en hoef je nergens te wachten.
Alles gaat nog via papier werk. Bali’s om afspraken te maken zijn er niet. Soms denk je dat het een patiënt is die lang uit op een bankje ligt, schijnt het de mevrouw ( de baliemedewerkster)te zijn waarmee je een afspraak kan maken voor de arts. De foto’s die gemaakt worden van longen, breuken enz. hangen gewoon buiten te drogen aan een waslijntje (zie foto). Het is een drukte van mensen die soms uren/dagdelen aan het wachten zijn. De foto is gelukt en koste mij maar liefst 175 dal. ( €3,50). Ook de afspraak met de arts staat. Dit alles koste ons een hele dag. Wel een dag waarin we veel gezien en beleeft hebben…………………………wordt vervolgd.
Nog 1 week te gaan…………………….
Inketalie (doei, dag)
Marlies
