Lieve allemaal,
Het zit er op, ik zit weer in het vliegtuig op weg naar huis. Trots en tevreden…….. Conclusie onze doelen zijn gehaald en project is geslaagd.
Doel:
- Educatieve theater geven in Gambia met en door lokale jongeren.
- Een theatervoorstelling maken waarin educatie voor jongeren is verwerkt en dit wordt overgebracht naar de jongeren op diverse scholen in Gambia.
- Jongeren plezier en een doel in hun leven bieden door samen met hun theater te maken.
Afgelopen week veel gesprekken gehad over de toekomst en terug kijkend op het project. Alles is gegaan zoals ik had gepland. Hier en daar wat kleine dingen die wat aanpassingen nodig hebben om het voor een volgende keer beter te laten verlopen. De theatergroep was ook heel tevreden en hoopt alleen maar dat we volgend jaar weer verder kunnen gaan. Omdat Learn2Learn voor een aantal maanden niet meer in Gambia is, hebben we de jongeren de opdracht gegeven om voor volgend seizoen zelf over een onderwerp na te gaan denken. Ze moeten ook een eigen script gaan schrijven. Daarnaast hebben ze een aanbod gekregen om elke vrijdag op te treden op een culturele avond bij hun in het dorp. Ook hiervoor hebben we ze de handvatten gegeven om hiervoor de verantwoording te dragen. Dat betekend dat ze met een taak en een doel de komende maanden aan het werk gaan. En nu maar eens kijken of ze dit kunnen. De enthousiasme vanuit de groep is er……
Over de toekomst kan ik nog niet iets concreets zeggen, alleen dat de groep heel graag verder wilt. Aankomende periode zal ik met Monique in overleg gaan hoe wij in de toekomst staan. Uiteraard horen jullie daar in de 2de nieuwsbriefmeer van.
Afgelopen periode was voor mij weer heel speciaal. Het vertoeven zo tussen de lokale bevolking. Het wordt steeds meer vertrouwd en ik kan je haast zeggen dat ik mij er al echt thuis voel. Ik zal het de komende maanden gaan missen. Omdat de mensen allemaal buiten leven en wonen, voelt het hele dorp altijd als een grote huiskamer. Al die kinderen die bij elke stap die je zet “hello” zeggen, of “what is your namen?”, “minti (snoepje) please”.
Wandelen door het warme zand, altijd de warmte van de zon voelen, nooit ergens alleen lopen, overal uitgenodigd worden om te blijven mee eten, elke ochtend gewekt worden door vogels en aapjes, liters water drinken, kilo’s fruit eten, altijd vieze plakkerige handen, en duizend maal per dag zeggen dat je uit Nederland komt. Iets waar ik heel erg aan moest wenen als je hier voor het eerste komt, en nu na al die weken heel vertrouwt voelt. Ga ik het missen………?
Deze week konden we niet op ons vertrouwde plekje afspreken met de theatergroep. Er was door een Amerikaanse christelijke organisatie een medische centrum voor een week opgezet. Een team met artsen en dokters en een vrachtwagen vol medicijnen die geheel gratis en vrijwillig de mensen in het dorp medische hulp kwamen bieden. Heel bijzonder om te zien en mee te maken. 5 dagen lang stond eren team klaar om allerlei klachten te behandelen, van wond behandeling tot,malaria, darm kwalen, ontstekingen, allergieën, schimmels, hartklachten, kiespijn enz. enz. Je kon het zo gek niet bedenken. De opkomst vanuit het dorp was zo groot dat er enorme rijen ontstonden. Mensen die uren in de warme zon stonden te wachten op een gratis behandeling en medicijnen. Voor vele eindelijk een kans om ergens van te kunnen genezen of pijn te verzachten. Want geld om naar een dokter te gaan is er gewoon niet. Van de week liep ik even binnen om een kijkje te nemen. Ik moest mij door de menigte heen worstelen die voor de poort stonden te dringen. Om chaos te voorkomen werden er groepjes te gelijk naar binnen gelaten. Gelukkig dat ik blank was en het dus voor mij geen enkelprobleem was om er tussen door te glippen. Aangekomen werd ik vrij snel dooreen mevrouw met een baby aan mij jurk getrokken “please can you help me ”zij ze met een zorgelijk stem en gezicht. Ik liet haar weten dat ik niets voor haar kon doen omdat ik alleen maar kwam kijken. Toch kon ik het niet laten om even te vragen wat het probleem was. Ze had problemen met haar borsten, ik vermoede een borst ontsteking ofzo en ze kon haar kindje geen eten meer geven. Ik voelde aan het kindje wat slap was en in een hele diepe slaap lag. Ik kan mij herinneren dat een van mijn eigen kinderen ooit bijna een keer is uitgedroogde ook gewoon eng veel weg sufte, en moest toen met spoed naar het ziekenhuis. Ik maakte me om dit kindje dus ook wel een beetje zorgen. Het was zo slap, mijn hart brak wetende dat er nog heel veel mensen aan het wachten waren en ik niets voor haar kon betekenen. Ik vroeg of ze haar kindje wel water gaf, en ze gaf aan dat ze maar heel weinig dronk. Niet goed dus….
Ik heb toch alle moed bij elkaar verzameld en heb haar geprobeerd naar binnen te shuffelen. Al kon ik maa
r 1 iemand helpen. Uiteraard kon ik mij er niet verder meer mee bemoeien, want er waren nog zoveel mensen die al de hele dag aan het wachten waren en de volgende dag weer opnieuw moesten terug komen omdat ze om 4 uur stopte. En zo kreeg ook deze vrouw te horen dat ze de volgende dag moest terug komen. Mijn hart brak ,bang dat het kindje het niet zou gaan overleven omdat er te laat ingegrepen zou worden. Ik besefte mij ook dat ze grenzen moesten stellen omdat er nooit en einde aan zou komen. De vraag om medische hulp is zo groot.
Terwijl ik daar nog even rond liep en zag hoe de laatste mensen werden behandeld voor die dag, kam er een man op mijn aflopen. Snel keek ik op zijn badge en zag zijn naam, de naam van de organisatie en dat hij predikant of zoiets was. Hij stelde zich voor en vroeg mij wat ik hier kwam brengen, en zo volgende er een gesprekje. Ik vertelde hem van mij project. Daarna volgende de vraag of ik in God geloofde. O jee….. dacht ik als ik “nee” zeg dan zet hij mij misschien zo weer de poort uit en als ik “ja” zeg dan lieg ik……..Ik heb het er maar een beetje er tussen in gehouden. Na wat wijze woorden over God en de bijbel vroeg hij mij of ik iets nodig had. No,no i’m okay en tomoror i fly back to Holland so……….Maar ineens schoot mij te binnen dat ik wel wat medicijnen voor iemand anders kon gebruiken. Deze ochtend was ik op de compound van de familie van Sally en werd mij om hulp gevraagd. Of ik in Nederland medicijnen kon regelen voor een van haar zussen. Een vouwtje tussen de 20 en 30 jaar die zware astma heeft en daardoor bijna niets meer kon doen van benauwdheid. Daarbij had ze ook last van en schimmel op haar huid. Ik dacht wie niet probeert heeft niets…………. Dus hup gooide ik mijn verhaal eruit. Voordat ik het wist stond ik met een berg medicijn
en in mijn handen. Voor haar astma en voor haar huidschimmel. Je wil niet weten hoe blij ik was, want wat geeft dat een goed gevoel dat je in dit soort landen iemand kan helpen. Ik bedankte hemvriendelijk “Halleluja pray the lord”………snel rende ik richting Compound, maar voor ik mij weer door de menigte moest worstelen besefte ik mij dat buiten de poort nog zoveel mensen stonden te wachten op hulp. Ik voelde mij een beetje opgelaten dat ze mij zoude zien met de medicijnen, dus snel propte ik de medicijnen in mijn tas en rende langs de mensen regelrecht naar de compound.Helemaal opgewonden kwam ik aan gooide mij tas open en………….Wat voelde ik mij goed en rijk………had ik toch nog iemand kunnen helpen.
Boeken kan ik schrijven met wat hier ik hier allemaal mee maak. Heel bijzonder en inspirerend. Het zet je aan het denken en het leert je erg veel. En dat voelt heel rijk…..
Ik hoop dat ik jullie wat met mijn verhalen heb mee kunnen geven van mij prachtige project en mijn bijzondere ervaringen, van deze o zo compleet andere cultuur.
Ik wil mijn allerliefste gezin en familie super bedanken. Dankzij hun heb ik dit kunnen doen en mogen ervaren. Ik ben jullie super dankbaar……..
Marjella ook jou wil ik heel erg bedanken. Samen met jou hebben wij het waargemaakt. Ik heb fijn met je samengewerkt. Bedankt hiervoor!
Liselotte, Angela, Monique zonder jullie had ik dit project nooit kunnenopzetten. Super bedankt!
Stichting Future For Young People, Petra, 2Pac, Franco ook jullie ben ik dankbaar en wil ik bedanken. Ik heb enorm veel geleerd van jullie over de cultuur en het leven met Gambianen. Bedankt!
Alle mensen die mij op wat voor manier dan ook gesteund hebben met dit projectdank je, dank je, dank je……..
En nu even rust, het normale leven, genieten van mij gezin en de toekomst voor het project overdenken.
Groetjes van
Marlies ( of op zijn Gambiaans Marihama )
