Het project zit er voor dit jaar op. Gisteren de laatste voorstelling gehad. Ongelofelijk een jaar naar toe gewerkt en nu alweer voorbij. Na maanden hard werken kunnen we concluderen dat het project een groot succes is.
De jongeren hebben een doel in hun leven en genieten van elk moment dat
ze met Learn2Learn bezig zijn. Ze leren heel veel, niet alleen van het theater maken. Maar ook van alles wat erbij komt kijken. Het organiseren, plannen, vooruit denken, samen werken, cultuur verschil enz. Daarbij zijn de scholen ook zo enthousiast over de theater voorstelling, zeker met het educatieve wat in het theaterstuk verwerkt zit. Op alle scholen zijn we voor volgend jaar weer van harte uitgenodigd. We hebben echt iets achter gelaten.
Ik ben ongelooflijk blij en trots met dit project. In mijn volgende verslag laat ik jullie wat meer weten hierover. Aankomende week hebben we evaluatie gesprekken en gesprekken over de toekomst van Learn2Learn.
Afgelopen zondag hebben we aan iedereen en certificaat uitgereikt. Dat heeft hier nogal veel waarde. Als je aan iets hebt deel genomen heb je dus een soort cursus/scholing gehad.
En daar willen ze graag een bewijs van hebben. Liselotte die voor Learn2Learn de website heeft gemaakt en bij houdt. Heeft een mooi certificaat ontworpen. Uiteindelijk hebben we een printer gevonden die op dat moment alleen zwart/wit kon printen ( maar we waren allang blij) en hebben voor ieder persoonlijk een geprint. Daarbij hebben we ons logo en Learn2Learn uit hout laten snijden en dit als herinnering erbij gedaan. Ze waren super verrast, blij en trots. Na de laatste voorstelling zijn we met z’n alle gaan eten in Senegambia. Het gebied waar de toeristen en hotels zijn. Dus ook wat restaurantjes. Voor de meeste erg spannend, want verder dan hun dorp komen ze niet. En in een restaurant eten hebben ze nog nooit gedaan. De gespreken begonnen al onder weg in de auto, of ze dan ook met mes en vork moesten eten? De gewoonte hier is dat ze altijd met hun handen eten met z’n alle uit 1 bak op de grond. Dus voor een hoop spannend om dit te gaan doen. Voordat we daar waren moesten we eerst met een te volle bus nog de politie controle posten voorbij zien te komen. Soms kunnen ze wel eens moeilijk doen en dan is het zo corrupt als wat. Dus doen ze lastig dat er te veel mensen in de bus zitten, stop ze wat toe en je mag doorrijden. De jongeren hadden hier een ander plan voor bedacht. Als we nou met z’n alle een feestje bouwen in de auto, dan zien ze dat wij lol hebben en dan zijn ze zo om. Zo gezegd zo gedaan, en daar gingen we al zingent en klappend kwamen we bij een controle post. Zette onze mooiste glimlach op en hup de agenten smolten en zonder problemen konden we door rijden. Echt erg om te zien hoe makkelijk dat ging……..
Aangekomen in het restaurant ging iedereen de menukaart bestuderen. De meeste besloten een gegrilde kip met patat te nemen. Vlees eten ze haast nooit want dat kost te duur. Toen de borden vol met hele gegrilde kippen erop uitgeserveerd werden, was iedereen helemaal opgelaten van de volle borden. Ze gingen als een stel uitgehongerde Bourgondiërs als een gek eten. Een hoop gestunt met de vork en de messen, maar iedereen deed zijn best. Het was echt genieten om te zien hoe iedereen als een wilde aan het eten was. Sommige aten hun bord tot de laatste korrel leeg, maar er waren er ook een aantal die zo slim waren om de helft van hun kip op te eten en de andere helft mee te nemen in een plastic zakje naar huis. Zodat de familie thuis ook nog wat hadden. Het was een gezellige avond met veel eten en dansen……
Afgelopen zaterdag hebben we voor alle kleine kinderen in het dorp een circus dag georganiseerd. Niet dat 
ik daar nou zoveel verstand van heb, maar Marjella wel, die heeft een circus opleiding gevolgd. Wij vonden het leuk om daar ook wat mee te doen. Ze had een hoop materiaal mee genomen en had daar de theatergroep al wat van geleerd afgelopen periode. De theatergroep kon ons dus goed helpen. Het stikt hier van de kleine kinderen, dus binnen een notime hadden we meer dan 100 kinderen verzameld. Zoals verwacht werd het een chaos aan kinderen die door elkaar heen rende en ruzie maakte om de circus spullen. Het was een gezellige happening. Allemaal blije gezichtjes en iedereen was druk bezig om de circus dingen onder de knie te krijgen, Diabolo’s, stokjes met rond draaiende bordjes, hoepels, een evenwicht koord, balen, kegels enz. enz. Wat een plezier had iedereen………….het was een geslaagde middag.
Eens in de zoveel tijd komt er op de locatie waar wij werken met de theatergroep een groep met vrouwen. Deze vrouwen maken met z’n alle babyvoeding die ze dan weer verkopen aan vrouwen die om de een of andere reden geen borstvoeding aan hun kind kunnen geven. Meestal zijn dit lichamelijke redenen en niet zoals bij ons voor werk of andere bewuste keuzes. Borstvoeding geven is geen overweging dat doet iedereen 
gewoon, zeker omdat het gratis eten is. Het gebeurd dus ook overal waar je loopt,zit en staat. Je kan het zo gek niet bedenken of ze hangen zonder enige schaamte die borsten eruit. Op straat, in de bustaxi, op de markt terwijl ze iets aan het verkopen zijn, of gewoon als je met ze staat te praten. Ze nemen niet zoals bij ons even de tijd er voor, maar doe het gewoon tussen alles door en terwijl dat ze bezig zijn. Het ziet er daarom ook soms heel vreemd uit. Maar goed, om weer even terug te komen op de babyvoeding. Het is dus heel goed dat hier zelf babyvoeding wordt gemaakt. Dit wordt gedaan van een beetje gewone melkpoeder en verder allerlei natuurlijke producten, gemalen pinda’s, gemalen couscous of rijst en weet ik veel wat er allemaal in gaat. Zelfs nog een middeltje van een plant wat helpt tegen malaria. Dit wordt gemengd en verkocht op de markt. Het mooie is dat als je geen geld hebt om de melkpoeder te kopen dat je dan altijd op afbetaling mag kopen. Op deze manier worden er toch weer heel veel baby’s van de hongersdood gered…………
Van de week ben ik met Marjella en dagje wezen shoppen. Nou ja, wat je hier shoppen kan noemen. Winkels zoals al wij die kennen hebben ze hier niet. Er zijn alleen maar markten en ook die zijn niet als bij ons. Het is een chaos en laat ik het netjes zeggen “ranzig” stoffig zooitje. Alles maar dan ook alle kleding en schoenen is tweedehands en komt uit de zaken die wij in de speciale kleding inzamel container bakken gooien. Er is nauwelijks import. Het eten/groente wat ze hier verkopen is allemaal zelf verbouwd. En alle anders spullen zijn handgemaakt, denk aan gereedschap,pannen en potten. Maar goed het is altijd een drukte van jewelste dus soms wel leuk om even te snuffelen. En als je heel erg je best doet vindt je er soms wel eens wat leuks tussen. We besloten om met de bustaxi te gaan. Ik heb jullie vast al eens verteld dat dit bestelbusjes zijn die bij ons niet eens meer op de sloop te krijgen zijn en die aan alle kanten aan elkaar gelast en geschroefd zitten. Het is altijd een hele happening om daar mee te gaan. Voor de korte stukjes heb je de wat kleinere busjes, waar ze alle moeite doen om daar minimaal 15 tot 17 mensen in te proppen. Voor de langere stukken heb je iets grotere busjes waar wel plaats is gemaakt voor 25 tot 30 personen. In een zo’n busje gingen wij op weg naar Brikama. Deze busjes vertrekken vanaf bepaalde punten en gaan pas rijden als ze vol zijn. Soms duurt dat 5 min. Soms sta je wel 20 tot 30 min. te wachten. Er zijn bankjes in de bus gemaakt waar 5 personen op moeten zitten. Als het allemaal maatjes 36 zijn gaat dat net, maar heb je de pech de bank te moeten delen met een aantal big mama’s dan zit je werkelijk tegen elkaar vast gekleefd en lukt het je alleen je hoofd een kwart slag naar links of naar rechts te draaien. In het midden van de bank is een soort gangpad gemaakt, door een zitting omhoog te klappen. Het is een hoop gedoe voordat zo’n busje vol zit. Passen en meten, een hoop gesteun en gekreun, en staan zitten, staan zitten om iedereen een plekje te geven. Er gaat van alles over je en onder je door. Iedereen helpt elkaar om zo comfortabel mogelijk te kunnen zitten. Zo ook deze keer. Marjella en ik zitten op dezelfde bank midden in de bus en tussen ons in op het opklap gedeelte zit een jongetje van een jaar of 12. Achter ons komt een mevrouw met twee baby’s , een tweeling. De tweeling wordt over ons heen doorgegeven, dit omdat de mevrouw ze niet zelf kon vast houden omdat zij helaas haar bankje moest delen met een aantal big mama’s. Geen probleem toch…..dan shuffelen die tweeling gewoon even een bankje naar voren. Voordat we het wisten zaten Marjella en ik beide met een baby op schoot. Ik schat in van nog geen 2 weken oud. Die van Marjella zag er redelijk goed gezond uit, maar die van mij was echt veel te klein. Wat een hoopje, van ik denk nog geen 2 kilo. Het bewoog amper en zat helemaal verpakt in doeken. Snel voelde ik of het wel leefde, gelukkig het voelde warm aan. Maar kwam dit door de warmte of zat er nog leven in! Ik wreef wat over het gezichtje en zag gelukkig een ademhaling. Okay dacht ik daar zit ik dan, waarschijnlijk met een kindje wat bij ons in de couveuse zou hebben gelegen. Maar goed hier in Afrika gaan de dingen wel iets anders. Terwijl de motor met wat draadjes en andere zeer bijzondere gebruiksaanwijzing gestart werd, reden we met een hoop gekraak weg. Even ging het door mij heen dat als er nu iets zou gebeuren dat ik het niet zou overleven. Maar soms moet je die risico’s nemen hier in Gambia want zo gaat het nou eenmaal. Terwijl we onderweg zijn wordt de geld wisseltruc uitgehaald Iedereen moet een paar dallasi betalen (we praten over 27 euro cent). Dit gebeurd tijdens het rijden. Er wordt van voor naar achter, van links naar rechts geld doorgegeven over alle hoofden. En als er gewisseld moet worden gaat het via dezelfde weg weer terug. Een chaos van handen, roepen en doorgeven. En naar een hoop gehobbeld en gezweet krijgen we als laatste nog de chaos van het uitstappen. Want helaas moet niet iedereen op hetzelfde punt eruit. Gelukkig moesten wij wel als eerste eruit, alleen de vrouw met de tweeling moest nog en stukje verder. Dus hup de baby’s moesten doorgegeven worden aan iemand anders. De moeder gaf aan dat ik het door kon geven aan het jongetje wat naast mij zat. Eerst trok hij een gezicht alsof die wilde zeggen”moet ik dat nu vast houden”maar toen hij het voorzichtig aanpakte en keek naar dat kleine hoopje zag ik hem helemaal stralen. Hij lachte naar me………Dit was even een geluk momentje waarin ik heel veel liefde en geluk voelde, wat ontroerend om te zien. Ik gaf hem een lach en een knipoog terug, dat zij genoeg………
Nog een paar dagen dan vlieg ik weer naar het koude Nederland. Heerlijk om iedereen weer te zien en te spreken.
