Zo we zijn weer een week verder en hebben er nog 2 te gaan. Het vliegt voorbij. Afgelopen week hebben we 7 voorstellingen gegeven. Het liep gesmeerd. De uitdaging ligt voor ons niet zo zeer of de voorstelling goed loopt, want dat loopt prima, iedereen weet wat die moet doen. De grootste uitdaging voor ons is om alles volgens planning te laten verlopen. Ook nu verbaas ik mij steeds maar weer hoe laag het niveau is, of laat ik zo zeggen, het lijkt erop of er gewoon een stukje in de hersens nooit ontwikkeld is. Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige verslag, zijn wij vorige week diverse scholen af geweest om datum en tijden af te spreken dat wij onze voorstelling konden komen geven. Wij dachten om alles gestructureerd te laten verlopen, dit op papier te zetten. De dag, datum, tijd van voorstelling en tijd van vertrek naar de school. Heel duidelijk en overzichtelijk…..dachten wij……Voor iedereen een kopie gemaakt, hoeven het dus alleen maar uit te delen.
Maar toen wij iedereen en A4tje gaven met ons prachtige duidelijke schema erop, stonden ze er allemaal met een zuur gezicht naar te kijken, en vroegen zelfs verbaasd wat dit was. Marjella en ik keken elkaar verbaasd aan en al snel begrepen wij dat ze echt niet wisten wat ze moesten met dit schema. We legde uit dat het een heel handig schema was en dat zo iedereen kon lezen waarneer en hoe laat we ergens speelde. Het kwartje viel nog niet, ons geduld en energie werd nog iets meer en langer op de proef gesteld. Gezamenlijk met de hele groep hebben we dag voor dag, zinnetje voor zinnetje, woordje voor woordje door genomen. Ik denk dat ik niet overdrijf, maar een uur later begon iedereen het schema door te krijgen. Dit soort dingen zijn echt heel vermoeiend en kost enorm veel energie. En beetje logica, planning, organiseren is iets wat totaal niet is aangelegd in hun hersens. Ik moet zeggen dit vindt ik wel een van de uitdaging en heel bijzonder/interessant om steeds maar weer te ervaren.
Na de eerste week loopt het op z’n ”Gambiaans” gesmeerd. Iedereen is redelik op tijd en ook het busje met chauffeur houdt zich keurig aan de tijden van het schema. Ik zeg“Gambiaans” omdat het allemaal op z’n relax, no problem, keep smiling gaat. En dat heeft ook wel weer wat. .Het loopt, maar alles is even primitief, chaotische en hectisch. Langzaam leer je daar ook mee omgaan en maak je je ook niet meer zo druk…….Af en toe krijg ik van die momenten dat ik even besef waar ben ik in godsnaam in terecht gekomen of waar ben ik aan begonnen……En dan moet ik eigenlijk wel lachen……….
In het toneelstuk gaat het om een arm boeren gezin die een tweeling krijgt. Tweelingen krijgen hier altijd de naam Hawa(meisje) en Adama(jongen). Vreemd dat alle tweelingen hier hetzelfde heten. Wij dachten met onze Europese gedachten om een baby in een rose doek te wikkelen en een baby in en blauwe doek. Ook daar snapte ze eerst niets van, maar we hadden hun uitgelegd dat rose meisje betekent en blauw jongen. Stom natuurlijk om zoiets europees toe te passen. Ook daar snappen ze de logica niet van na uitleg en wordt vervolgen het jongetje steeds in het rose verpakt en het meisje in het blauw. Soms moet je het ook maar gewoon los laten………..
Elke voorstellingen hebben we wel gemiddeld 200 kinderen die kijken. We bereiken dus heel veel kinderen met de boodschap en de les die in het verhaal verwerkt zit. En dat doet me goed. De leerkrachten en directeur van de scholen zijn na iedere voorstelling heel enthousiast en bedanken ons hartelijk voor de geweldige zeer leerzame voorstelling. Tot nu toe zijn we overal volgend jaar weer van harte welkom. De kinderen genieten ervan en het is grappig om te ervaren dat ze steeds om dezelfde dingen lachen.
Ja, de eerste Cup Cakes zijn gemaakt!!. Waar ik verblijf is een keuken met een oven. Er werken in de huishouding een aantal meisjes. Op mijn vrije ochtend heb ik hun het cup cake virus uitgelegd. Gelukkig had ik in een of ander blad een blz. gevonden waarop allemaal cup cakes afgebeeld stonden zodat ze een beetje idee kregen.
Ze vonden het erg spannend. Terwijl de cakejes in een oven zaten heb ik hun uitgelegd hoe het werkt. Ik had wat vormpjes meegenomen van bloemetjes, hartjes, sterretjes. Ik had nog niet alles uitgelegd of ze gingen als een gek aan het werk om binnen een no time wel 100 bloemetjes,hartjes en sterretjes uit het fondant te drukken. Toen we daar een hele stapel van hadden, heb ik ze uitgelegd dat als straks de cakejes klaar zouden zijn dat ze ook en beetje hun eigen fantasie moesten gebruiken om iets te kleien. Gelukkig hadden ze dit snel door en werd er een ochtend lang heerlijk gepeuterd en gekleid met fondant. Helemaal leuk vonden ze het. Ze konden niet wachten om er ook een op te eten en dat gebeurde vrij snel nadat alle cakejes versierd waren. Op de foto kan je het resultaat zien…….. Volgende week gaan we dit met een groepje jongeren doen.
Ik heb een hele luxe Afrikaanse hut waar ik in verblijf. Dit keer zit ik echt midden in de natuur. Regelmatig 
eet ik mijn ontbijtje buiten voor mijn huisje en geniet ik van de meest prachtige vogels(papagaai achtige), hagedissen, of een apen familie die tussen de palm bomen en het bamboe struint. Echt super zo’n uitzicht en wat is dat genieten met het warme ochtend zonnetje. Iets minder is dat sommige van deze lieve beestjes ook nog wel eens bij mij in mijn hutje vertoeven. Omdat het huisje maar eenvoudig is met golfplaten dak en vol met gaten en kieren, hebben de wat” kleinere” dieren alle kans om mijn huisje binnen te sluipen. En soms ben ik daar niet echt blij mee. Zo lag ik van de week een keer op mijn bed en kroop er van mijn hand over mijn arm tot aan mijn schouderblad een hagedis. Met een soort koprolduik dook ik mijn bed af, terwijl de hagedis verbaasd nog op mijn bed zat. Met de kriebels in mijn lijf shuffelde ik dit lieve diertje mijn bed af weer naar buiten toe. En dan hebben w e de spinnen nog. Het zijn geen vogelspinnen maar ze hebben zeker wel die grote. Ook die zit regelmatig tegen mijn muur. Daar wordt ik ook niet echt vrolijk van. Met de bezem wijs ik ze weer de weg naar de uitgang. Het idee dat er s’nachts misschien wel zo iets onder mijn klamboetje kruimt en bij me komt liggen………..Daar moet ik maar niet te veel over nadenken………Beestjes, beestjes, beestjes je komt ze overal tegen. Zo eet ik iedere ochtend een tapalata ( of zoiets) dat is een lokaal broodje. Ziet er uit als een lange pistolet. Elke ochtend snij ik weer zo broodje open, smeer op de ene helft jam en op de andere helft smeerkaas. Van de week deed ik dat ook en zie ik ineens iets bewegen in mijn broodje….kijk even goed en zie allemaal soort baby rode miertjes lopen. Okay dacht ik……terug naar de keuken van mijn verblijf en vraag om een nieuw broodje, de Gambiaan kijkt in mijn broodje en zegt “sorry dat is niet de bedoeling maar het gebeurd wel vaker”………….huuu okay, ik heb nog nooit mijn broodje gecontroleerd is dat misschien de reden dat ik al een week aan de diaree ben????……….Sinds die tijd ontbijt ik niet meer zo lekker als daarvoor…………
Afgelopen zaterdag hadden we weer lekker een dagje vrij. Marjella en ik hadden plannen om fietsen te huren en dan over het stand naar Sanyang te fietsen. Maar hoe komen we aan fietsen?? Je schijnt ze ergens in de stad te kunnen huren, maar dat is niet echt bij ons in de buurt. Hier en daar even om ons heen gevraagd maar niemand wist waar je in de buurt een fiets kon huren. Omdat er genoeg mensen zijn die hier op “mountainbikes” rond rijden, besloten wij naar de visafslag te lopen en daar aan een wild vreemde te vragen of we zijn fiets voor en dagje mochten lenen. Zo gezegd zo gedaan………
Als je als toerist tussen de bevolking rond loopt heb je al snel de aandacht en vragen ze je of je iets zoekt. Toen wij lieten weten dat we een fiets zochten, kwamen er diverse modellen en kleuren fietsen te voorschijn. Aangezien de fietsen hier net zo slecht zijn als de auto’s ( zo slecht dat je die nog niet eens bij ons op de sloop kan kopen) moesten we kritische kijken welke fiets voor ons het meest geschikt is. Marjella had er al snel een gevonden en voor mij stond er ook een klaar Hoewel die er iets beroerder uit zag dan die van Marjella had ik het idee, daat gaat wel lukken……..
Nu nog even de prijs overeenkomen, want uiteraard willen ze hun fiets best uitlenen maar willen ze er ook wel wat aan verdienen. We kwamen op een bedrag van 150 dal. voor de hele dag ( omgerekend €3,40). Nog even de bandjes op laten pompen en hup daar gingen we……
Marjella der fiets deed het, naar zoals hij er uit zag. Alles deed het een beetje als je maar niet te hard moest remmen, te veel moest schakelen en rustig bleef trappen. Vol energie stapte ik op mijn fiets en dacht hup gas……. en gaan, maar dat pakte iets anders uit. De tandwielen waren zo versleten dat ik met een beetje kracht doorschoot en met mijn neus op mijn stuur lag. Okay….. rustig aan dus. Schakelen moest ik maar niet aan beginnen en de remmen! Ja, die zaten er wel op geloof ik, maar hoe hard ik ook kneep en gebeurde niks. Ik had dus een fiets maar moest met veel dingen rekening houden……
Uiteindelijk kwamen we met de fiets op het strand aan en was het vloed, dus was de ondergrond om op te fietsen te zacht, zeker met de kwaliteit fietsen die wij hadden. Dus hup maar weer naar de weg toe gelopen en via de autoweg naar Sanyang gefietst. Dat was nog een aardig eindje fietsen ( ruim 1 ½ uur) Maar heerlijk in de zon met af en toe een hindernis van overstekende geiten, ezels of koeien. En geen bord te bekennen met “Pas op voor overstekend wild”………….Het was weer een hele belevenis………
