Hallo allemaal
Het valt niet mee de afgelopen weken om een berichtje te maken. We hebben het vreselijk druk met het organiseren van het theatertour. Afgelopen week zijn we scholen langs geweest om te vragen of we op hun school onze theatervoorstelling mogen laten zien. De scholen hebben erg enthousiast gereageerd en zo hebben we de aankomende twee weken 10 tot 12 voorstellingen gepland staan op scholen maar ook in dorpen. Ondertussen is onze eerste voorstelling geweest op de Tanji secundairy school. De theatergroep was erg zenuwachtig en vonden het heel spannend. Wij ook, want je moet hier altijd maar afwachten hoe allemaal gaat lopen. Voor ons was het meest spannende of iedereen op kwam dagen en of we dus wel een complete groep hadden om te spelen. Gelukkig had Marjella een dubbele cast gemaakt. Op de afgesproken tijd was iedereen er nog niet, maar net voordat we moesten beginnen hadden we in ieder geval een complete groep. Er was een grote opkomst aan kinderen om naar het stuk te komen kijken. Wel 200 kinderen probeerde het beste plekje voor aan het stenen podium te vinden. Het was een drukte en chaos van kinderen. Toen uiteindelijk iedereen een plekje had gevonden en de voorstelling begon was iedereen stil en bekeken ze alles met veel aandacht. Het grappige is, dat toneel voor hun iets heel nieuws en bijzonder iets is, dus zodra er iemand maar een beetje over de top speelde werd er hard en hilarische gelachen. Op zich leuk maar ook bij het serieuze gedeelte wat gespeeld werd (dat er iemand dood gaat) lagen ze werkelijk in een deuk om de spelers die moesten huilen. En dat was nou net niet de bedoeling. We hadden zelfs om deze sketch mooi en serieus over te laten komen gezorgd voor wat muziek voor op de achtergrond, maar dat had niet het effect wat we gehoopt hadden. Nou ja, het was een succes en iedereen vond het leuk en zeker leerzaam en daar ging het om.
Deze week heeft Leendert van Unity TV meegelopen. Ook dat was voor ons en voor hun heel leuk. Leendert heeft heel veel gefilmd en de afgelopen week heeft hij vanuit Gambia 2x een nieuws item/uitzending door gestuurd naar Unity TV van het project. Dit is uitgezonden op de lokale tv zender omgeving Leiden en Bollenstreek. Het is ook nog te zien via www.unitytv.nl. Leendert zal voor het project ook een promotie film maken als hij weer in Nederland is.
Tussen alle drukte door is het mij gelukt om een dagje mee te gaan met Monique en Leendert naar James Eiland. Om daar te komen moesten we de Gambiaanse rivier over. Het hele James eiland verhaal zal ik jullie besparen maar de bootreis was toch wel hilarische. We wilde met de locale boot, dit om te ervaren, maar ook omdat het goedkoop was. Ongeveer 75 eurocent voor 45 minuten varen. Maar dat was dan ook niet al te lux. Hoe gaat het in ze werk; je komt het strand oplopen waar allemaal grote houten boten liggen. Vervolgens komen er wel 20 jonge jongens om je heen lopen en die beginnen tegen elkaar vreselijk te schreeuwen. Ik dacht, ze vechten met elkaar omdat ze willen dat ik in hun boot kom. Een toerist betaald namelijk altijd wat meer dan de Gambianen en ze weten dat er meestal wel een fooitje inzit. En voor geld doen ze alles. Vol verbazing probeerde ik te ontdekken wat ze nou van mij wilde tot ik ineens een hoofd tussen mijn bennen door voelde komen, vervolgen hoor ik Monique achter mij gillen no, no, stop’it, i d’ont want this. En zie ik Leendert mij voorbij komen op de nek van een Gambiaan. Ik denk, krijg nou t..ten!!, wat gebeurd hier!!
Ondertussen duw ik de jongen tussen mijn benen weg en probeer controle te krijgen over de situatie. Monique hoor ik op de achtergrond nog steeds heel hard gillen no, no, no en lachen en ondertussen zie ik Leendert in het bootje zitten. Ik besef mij ineens dat hier niet gevochten wordt om bij wie ik in de boot moet, maar welke jonge Gambiaan mij op zijn nek mag nemen om mij vervolgens droog het bootje in te tillen. Snel denk ik bij mijzelf, “zie ik dit zitten”……ondertussen zie ik Monique ook al voorbij komen gedragen door twee mannen. O god, denk ik, hoe ga ik dit doen. Maar er was geen tijd meer om daar nog over na te denken. Ondertussen heb ik met gevecht voor eigen leven al een stuk of 10 jongens tussen mijn benen weg moeten slaan. Ik kan maar een ding bedenken, en dat is mijzelf overgeven aan de situatie en hup op de schouders van zo’n Gambiaan. Terwijl ik dat eigenlijk niet wil, maar……..hup en daar ging ik…
Zegt die eikel ook nog dat ik heavy ben……Terwijl er voor mij uit een big mama op een schouder zat die zo’n grote kont had dat ik die hele jongen eronder niet meer zag, hij probeerde vast een extra fooi los te krijgen……
Veilig in het bootje aangekomen moesten we ons nog een plekje naar achter worstelen. Ook dat viel niet mee want het bootje ging alle kanten op. Terwijl Leendert al comfortabel zat, hoorde en zag ik Monique op handen en knieën met een hoop oeee en wahhh!!!! zich over de plank heen worstelen naar de achterkant van de boot en ik volgende. We moesten allemaal strak aan een gesloten zitten zodat er zoveel mogelijk mensen in de boot konden. De boot werd gevuld met wel 100 mensen, bankstellen, kippen, en allerlei andere goederen je kan het zo gek niet bedenken. Ik voelde me net een vluchteling. Er werden wat zwemvesten uitgedeeld ( als je het zwemvesten kan noemen) want niemand hier in Gambia kan zwemmen. En hup daar gingen we, op naar James eiland. En uiteraard met uitstappen begon het hele ritueel weer opnieuw. Het was werkelijk hilarische……..
Afgelopen donderdag hebben we een culturele avond gehad. Dat was ook heel gezellig. Een Jambe groep die ons de hele avond vermaakte met muziek. Ondanks ze steeds weer een nieuw nummer trommelde heb ik de hele avond geen verschil gehoord, het klonk allemaal hetzelfde.
Ja, en dan het dansen, dat is een kwestie van zwaaien met je heupen, en snel bewegen met je voeten en alles gewoon even los laten. Best lekker, maar na 30 seconden ben je bek af. Het was leuk om dit samen met de bevolking mee te maken.
Vandaag zijn Monique en Leendert weer terug gegaan naar het koude Nederland. Ze hebben het project en Gambia als heel bijzonder ervaren. En ik vond het leuk om te kunnen laten zien wat ik hier doe. Ik merk dat het soms lastig uit te leggen is als ik in Nederland ben of jullie een mail stuur hoe de dingen hier zijn en gaan. Soms moet je het ook voelen en ruiken. Voor mij is het dus heel leuk als er mensen vanuit Nederland hier zijn om hun dus mee te laten maken hoe het leven tussen de locale bevolking hier is. Compleet anders dan als je hier als toerist bent en in een hotel verblijft.
Tot zover weer even mijn belevenissen. Nog 3 weken te gaan jullie horen komende weken natuurlijk nog veel meer van mij.
