Iets later dan jullie van mij gewend zijn, maar hier weer en berichtje uit het bijzondere Gambia. Mijn laatste weekje hier in The Gambia is ingegaan, en dan zijn er alweer 6 weken voorbij. Het geeft mij en dubbel gevoel. Het is zo mijn thuis geworden, vreemd dat ik straks weer moet afscheid nemen van deze bijzondere cultuur. Maar aan de andere kant kijk ik weer heel erg uit om bij mijn gezinnetje en vrienden te zijn.

Afgelopen week heb ik een drukke week gehad. Mijn zus was voor een weekje over en dat was super gezellig.
Ik hoop dat ik haar een goede indruk heb gegeven van Afrika en van het project Learn2Learn.
Terwijl ik mij7Cn zus kennis heb laten maken met Gambia moest ik ook hard aan het werk. Want naast de theatergroep voor het project, geef ik ook nog 3x in de week aan zo´n 30 kinderen toneelles. Afgelopen zaterdag had ik een voorstelling georganiseerd voor het dorp om te laten zien wat de kinderen de afgelopen weken allemaal geleerd hebben. Ik had het plan om een echt theater te maken. Dus had ik de afgelopen week samen met Tupac een constructie bedacht om op een simpele manier een theater te creëren. Het bijzondere is dat ze hier in Gambia geen theater hebben dus dat ook niet echt kennen. Maar toen ik hun ging vertellen wat ik van plan was vonden ze het super spannend allemaal. Uiteraard moest er met beperkt materiaal iets bedacht worden. En ik wilde dat we iets maakte wat vaker gebruikt kon worden. Een investering in het project dus.
Het koste wat tijd en energie want voordat je hier iets geregeld hebt en iedereen ook werkelijk iets uitgevoerd heeft en dan ook nog op tijd, moet je er wel heel veel er achteraan blijven zitten.

Maar het is gelukt en ik ben best trots op het resultaat. (Op de foto kan je zien hoe het is geworden) Wat een ervaring voor deze kinderen (maar ook volwassenen) om in hun ogen een echt theater te hebben, voor ons wat primitief maar voor hun helemaal echt……….geweldig om te zien en mee te maken. Dit jaar hebben we de ombouw laten maken en ik hoop volgend jaar gordijnen te kunnen kopen die we open en dicht kunnen doen. Dan is het theater echt af.
In elke sketch had ik iets educatief verwerkt. Iets over tienerzwangerschap, iets over AIDS, iets over trouwerij (uithuwelijken), en je eigen keuzes maken enz. enz. Sketches die ook voor de ouders goed waren om zien. Omdat er naar de ouders ook informatie werd gegeven, b.v dat het belangrijk is dat je je kinderen op tijd informatie geeft over voorbehoedsmiddel/zwangerschap.

De voorstelling was een groot succes. De mensen genoten. Kan je het voorstellen dat dit voor de mensen geheel nieuw was en echt een uitje. Nog nooit zijn ze naar een theatervoorstelling geweest. Er werd dus heel veel gelachen en gegild……..
Er werden zelfs opnames gemaakt door de Gambiaanse televisie. Ik hoop dat ik volgende maand deze opnames op mijn website kan plaatsen.

Na deze voorstelling ben ik er zeker van dat ik al deze kinderen niet zomaar kan laten gaan. Voor mij ligt er een taak te wachten, een geweldig taak. Om dit theater project voort te zetten. Ik moet dit doen, want ik heb de afgelopen weken gezien hoeveel dit toevoegt en hoeveel ik hiermee kan betekenen in dit enorm arme land……
Naast de drukte voor de voorstelling heb ik deze week natuurlijk ook wel weer wat meegemaak7At dit keer samen met mijn zus. Om haar aan het weer en de cultuur te laten wennen ben ik met haar eerst naar het dorps ziekenhuisje gelopen. Dit wordt geheel gesponsord door onder andere de stichting waar ik voor werk en vele andere sponsors uit Nederland. Iedere dinsdag ochtend komt er een ambulance met artsen die speciaal een spreekuur hebben voor zwangere vrouwen en voor vrouwen met baby´s (soort consultatie bureau). Iedereen komt uit het dorp en omliggende dorpen, honderden kinderen en vrouwen. Wachten uren lang tot ze aan de beurt zijn. Om hun kind te laten wegen. Op die manier kunnen ze zien of ze genoeg te eten krijgen en dus groeien. De zwangere vrouwen krijgen controle van verloskundige artsen. Prachtig om te zien dat dit sinds een paar jaar hier in het dorp is……..

Je kijkt je ogen uit naar al die kleine bruine apen kindjes. Wat een hoopjes zijn het. Die platte Afrikaanse neusjes, de kleine bruine wokkeloortjes, die bruine handjes en voetjes die aan de onderkant en binnenkant blanke zijn, zo grappig. Ze zijn om op te vreten……. Mijn zus hing dus de hele tijd met haar fotocamera tussen al die baby´s.
Na een flinke wandeling door het dorp kwamen we op een compound aan waar we waren uitgenodigd om mee te lunchen. Een heerlijke lunch met vis en wat groente en rijst lag te wachten op ons in een grote kom. Ik zag mijn zus al en beetje kijken zich afvragend of we dit gingen eten. Ik dacht zeg niks, hup je bent in Afrika dus eten zal je……
Maar het smaakte heerlijk en na en flinke maaltijd zaten we behoorlijk vol.

Ik had mijn eten nog niet doorgeslikt of ergens vandaan werd ik geroepen. Het geluid kwam van achter de compound vandaan. Ik liep er naartoe en wat zag ik….. iemand gehurkt op de grond zitten. Ze moest erg lachen en legde mij even uit dat dit de wc was en dat dit de Afrikaanse manier was van plassen. Met een bekertje grondwater spoelde ze de boel af en hup klaar was kees…….

We moesten erg lachen en ik vroeg mij af of mijn zus het allemaal nog wel zo leuk vond het Afrikaanse leven……
Ach, je kan het het maar gezien hebben hoe het hier werkt. Tenslotte wil we toch de cultuur goed leren kennen……..
Mijn zus had een koffer vol met spullen meegenomen die we hier konden uitdelen. Shirts en broekjes van mijn werk, kleding, voetbal plaatjes, wol en breipennen, spelletje, ballonnen enz. enz. Altijd een genot om iets weg te geven. Ze zijn er altijd heel blij mee. Logische want als je niet veel hebt is alles een cadeautje. Ze zijn altijd blij en stralen helemaal. Want als ze er zelf niets aan hebben kunnen ze vast wel een familielid blij maken. Of ze verkopen het, dan levert het weer wat op. Ik had aan mijn zus gevraagd een spelletje mee te nemen. Want hier op de compound speelde ik alleen maar “Mens erger je niet” en dat begon behoorlijk te vervelen. Op een avond kwam dus de Rummykub op tafel. Een spel wat ze niet kende, maar o wat waren ze blij toen de stenen op tafel kwamen. Het leek wel een avondje uit voor ze. Maar aangezien de meeste van de compound niet kunnen lezen en schrijven, vroegen wij ons even af of dit wel ging lukken. Aangezien de meeste een mobile hebben dachten wij dat de nummers wel moesten lukken. Dus de uitleg begon. Ondanks ze het hele spel niet begrepen zaten ze als een stel kinderen fanatiek achter hun bordje met stenen. Het spel begon en de stenen werden in het begin na wat uitleg in de meest onlogische wijze op tafel gelegd. Mijn zus en ik gingen er langzaam een studie van maken en vroegen ons eerst af of ze misschien ook kleurenblind waren, vervolgens of ze nummers niet zagen als nummer maar als een vorm, en of hun hersens ineens werden geactiveerd om na te denken (want dat is iets wat ze in dit land niet veel hoeven te doen). Het was echt een hele leuke ervaring. Alsof we met een groep kleine kinderen aan het spelen waren. Ze waren zo fanatiek en enthousiast dat ze elkaar probeerde te helpen. Soms werden er stenen uitgewisseld aan elkaar, om elkaar te helpen. Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling. Na twee avondjes oefenen zag je dat het bij sommige steeds beter ging. En de derde avond moesten we ons best doen om nog te kunnen winnen. Je merkte dat ze het volgen mij heerlijk vonden om ergens over na te moeten denken. Een super idee dus om dit spel mee te nemen……..

Wat ik hier nog altijd een ramp vindt is dat eeuwige onderhandelen over de prijs van iets. Je kan niets kopen of je moet onderhandelen/discussiëren over de prijs. En dat is dus niet mijn ding…….
Mijn zus was hier wat gehaaider in, en ging het spel dus regelmatig aan. Met het resultaat dat ze voor heel weinig twee prachtige beelden heeft gekocht op de Craft (souvenirs) markt.

Het grootste gedeelte in dit land is Moslim. Niet op zo´n hele strenge manier. Ze lopen hier niet allemaal met een hoofddoek. En een ko7Brt of wat bloot jurkje is hier ook geen enkel probleem. Wel bidden ze 5x per dag en zit daar een heel was ritueel aan vast. Maar die uitleg zal ik jullie besparen. Een van mij toneel leerlingen is christen, want die heb je hier ook. Aangezien ik de moskee al had me gemaakt, leek het mij wel een keer leuk om naar een Afrikaanse christelijke kerk te gaan. Ik zag het helemaal voor me. Gospel muziek, armen in de lucht, halleluja en pray to the lord……. Wij dus op zondag ochtend mee. We reden naar een dorp en daar moesten we een hele lange zandweg af. En ergens op en open vlakte stond een hele grote kerk. We namen ergens op een bank in de kerk plaats en lieten de komend twee uur ons geheel overkomen. Prachtige gezongen songs onder begeleiding van djembe’s. Veel gezelliger dan de kerken bij ons in Nederland. Om de haverklap moesten we steeds gaan staan en dan weer zitten en weer staan, bidden enz. Heel bijzonder om een keer zo’n dienst mee te maken……..
In het kort weer wat over The Gambia. Elke dag is weer een verrassing en er is geen dag die hetzelfde is of volgens planning verloopt. Je kan ook geen dag plannen. Want er gebeurd altijd wel weer wat waardoor je dag anders verloopt. Het heeft wel wat maar of ik ooit aan deze cultuur gewend zal raken………