Daar ben ik weer met een berichtje uit het verre warme Gambia.
We zijn op de helft, en ik begin al en beetje af te tellen. Alles gaat nog goed en ik heb het heel druk met het project.
De lijnen zijn duidelijk uitgezet en het loopt nu allemaal. Ik ben hard bezig om met de kinderen een voorstelling te maken, die we voordat ik weg ga kan laten zien aan alle mensen uit het dorp.
De theatergroep van het project is hard aan het werk. Een leuke groep die betstaat uit 10 jongens en 5 meisjes tussen de 14 en 25 jaar. Het geeft mij nog steeds heel veel energie om met ze te werken.
Ook afgelopen weekend heb ik weer geprobeerd om iets educatiefs voor ze te organiseren. Dit keer alleen met de 15 mensen van de theatergroep. Zaterdag avond heb ik ze na de training uitgenodigd bij mij op de compound (omdat daar alleen een tv en dvd speler is) om te komen eten. En om samen met ze een dvd van“suprising Europe” te kijken. Een documentaire die gaat over Afrikanen die vluchten naar Europa omdat ze denken daar een hoop geld te kunnen verdienen. Alleen beseffen ze niet dat je zonder papieren en onderwijs geen leven kan hebben in Europa. Omdat ik dit onderwerp ook wil verwerken in het theaterproject was het belangrijk voor ze om dit te zien. Vol verbazing hebben ze zitten kijken……..
Zondag ochtend wilde we naar het Gambia museum gaan in Banjul (de hoofdstad van Gambia) . We 
hadden een busje gehuurd waar we met 15 personen in zaten. Aangekomen bij het museum bleek deze sinds kort op zondag gesloten te zijn. Omdat ik in het busje al merkte dat de meeste nog nooit verder waren geweest dan hun eigen dorp besloten we om Banjul in te wandelen. De jongeren vonden het geweldig. Voor het eerst dat ze in de stad waren. We hebben gezien hoe het werkt met de veerboot over de Gambia rivier naar de andere kant van Gambia. En hoe het werkte met vrachtcontainers die met de boot uit europa komen met spullen. Super interessant vonden ze het. Er waren zelfs jongeren die een pen en een papiertje hadden meegenomen om dingen op te schrijven. Voor onderweg heb ik voor iedereen een flesje water gekocht en een stuk meloen. Het was een gezellige ochtend. Ik zag allemaal blije gezichten. Ze straalde alsof ze een dagje op vakantie waren, een soort schoolreisje (iets wat ze hier niet kennen) Een ochtend waar ik weer even gelukkig van werd. Ik had het gevoel weer iets te kunnen betekenen voor deze mensen……………………..
Zo af en toe heb ik wat tijd voor mijzelf. Dan lees ik mijn boek of probeer ik en paar uurtjes naar het strand te gaan.
Als ik door het dorp loop kom ik altijd Allerlei dieren tegen die hier los lopen. Kippen scharrelen overal op straat. Sommige hebben en stukje stof aan hun vleugel geknoopt gekregen zodat ze weten bij welke compound ze horen. schapen en geiten kom je overal tegen. Of een kudde koeien die ineens de weg over steekt. Zo stak er op de terug weg van Banjul ook ineens een hond over, net voor onze auto die wij hellaas niet meer konden ontwijken. Met volle vaart reden we over het dier heen. Gelukkig was hij gelijk dood………waarschijnlijk was dit en zwerf hond, want echt gek van honden zijn ze hier niet. Het dier blijft dan gewoon ergens aan de kant van de weg liggen en zal langzaam vergaan. Er zal niemand zijn die het dier opruimt, zo gaat dat hier…….
Vorige week maandag avond toen ik terug kwam op de compound na het internet bezocht te hebben, stond mij weer een slecht bericht te wachten. De compound direct aan ons vast woont een familie die beschouwd wordt als familie. Op deze compound woont ook een
jongen van rond de 23 jaar. Een aantal maanden daarvoor heeft hij een ongeluk gehad en was vanaf zijn nek toe verlamd geraakt. Hij lag veel op bed en kon dus niet veel meer. Zijn moeder verzorgde met al haar liefde elke dag haar zoon. Het zag er door de armoede niet best voor hem uit, want door gebrek aan therapie, verzorging, medicijnen enz. ging hij erg achteruit en kreeg allerlei complicaties. Ondanks zijn situatie nog redelijk was, is hij toch nog onverwachts maandag middag overleden. Net op het moment dat zijn moeder op familie bezoek was in het binnenland en zijn vader niet te bereiken was. Het was dus Alhagie (de persoon waarbij ik op de compound woon) die de taak op zich moest nemen om de begrafenis te regelen. Omdat het moslim geloof hier is en vanwege gebrek aan goede koeling ( ook als je langer en goed wilt koelen de kosten oplopen en daar geen geld voor is) moet dat dus zo snel mogelijk geregeld worden. De volgende dag zou dus de begrafenis zijn.
Dinsdag ochtend om 8 uur werd ik uit mijn bed geroepen of ik mee ging naar de begrafenis. Er was geen tijd meer voor ontbijt. De planning was dat we met 2 auto’s zouden gaan. Maar omdat de auto’s hier allemaal oud en gaar zijn is er altijd wel wat. En die ochtend dus ook. Er werd een uur lang allerlei wisseltrucs uitgehaald met accu’s maar het ging allemaal niet werken. Ik zag wat paniek op komen en besloot om te bespreken dat we aan de hoofdweg een busje proberen te huren voor alle familie die mee wilde. Alhagie vond dat een goed idee en hup opzoek naar een busje. Nou dat is hier geen probleem, want het stikt hier van de busjes. De busjes die bij ons op de sloop zijn leeg gehaald worden naar Gambia gebracht en met allerlei doe het zelf handigheidjes weer als bus in elkaar gefröbeld. Laat ik het over de veiligheid maar niet hebben. Voor 25 euro kon ik de mensen helpen om op tijd op de begrafenis te komen en weer terug gebracht te worden naar hun compound. Het busje werd volgestampt ( ik telde er 18) en daar gingen we, rammel, rammel, krik,krak,kraak……..
Daar aangekomen werden de mannen en de vrouwen gescheiden en vervolgens heb ik van de hele ceremonie niets meer begrepen. Ik kreeg en hoofddoek om en als ontbijt een bak met rijst. Vervolgens heb ik met alle vrouwen 3 uur moeten wachten. Gewoon zitten niks doen voor je uit zitten staren. Wat de mannen allemaal gedaan hebben, ik heb geen idee……..????? ze kwamen en gingen weer, gebedje hier en een gebedje daar. Het ging allemaal volgens moslim ritueel. Om half 2 vetrokken we weer met hetzelfde busje richting de compound.Voor de mensen was het een trieste dag, voor mij verbazing wekkend. Later op de dag hoorde ik zover ik kon begrijpen. Dat de vader er niet bij kon zijn omdat ze die niet optijd hebben konden bereiken. En de moeder geprobeerd heeft vanuit het binnenland zo snel mogelijk te komen, maar het door de slechte wegen en slechte auto’s het niet heeft kunnen halen. Voor ons ondenkbaar om je kind te begraven zonder dat je er als ouders bij bent…………
Ja, ik wordt nog beroemd hier in The Gambia. Ik heb met naam en foto in 3 verschillende kranten gestaan en ben op de radio geweest met het project. De kranten zullen door de locale mensen niet echt gelezen worden, want de meeste kunnen niet lezen, en als ze wel kunnen lezen, dan hebben ze geen geld om een krant te kopen. Dus mijn bekendheid zal meer terecht komen bij de geleerde en wat rijkere inwoners van Gambia, toch leuk……..
Donderdag nacht werd ik wakker met en vreselijke krampen in mijn maag. Ik wist het meteen, na 3 weken was ik geveld door en vreeslijke diaree aanval. Waar je haast niet onderuit komt in dit soort landen. Om 7 uur heb ik de w.c. ingeluid met een hoop geborrel en gekletter Ik voelde mij niet echt fit en heb dus maar weer mijn bed opgezocht. Ik had totaal geen behoefte om iets te eten en heb die dag dus alleen maar een hapje meloen naar binnen gewerkt. Om 5 uur moest ik les geven. En met dicht geknepen billen ging ik mijn dagelijkse wandeling maken van 20 minuten naar het jongere centrum. Gelukkig ging het redelijk, maar bij thuiskomst heb ik de toilet weer flink aan het werk gezet. Toch maar mijn potje met Norit (pillen tegen diaree) open gemaakt en gelijk en stuk of 8 van die pillen weg gewerkt. Ik merkte dat het de volgende nacht een stuk beter ging, maar ik was er nog niet van af. Na een halve pot Norit te hebben weg geslikt trok mijn maag en darmen langzaam weer een beetje bij. Ik had na twee dagen zo’n honger dat ik de mini pakjes met hagelslag en gekleurde hagels (die ik van Ria had mee gekregen) heb open gemaakt en wel 5 boterhammen heb weg gewerkt. Even een echt heerlijk Hollands ontbijtje
De manier van praten heb ik erg aan moeten wennen. Fluisteren hebben ze nog nooit van gehoord. En met elkaar communiceren lijkt ook op een vrij agressieve manier te gaan. vanaf het begin aan denk ik steeds dat iedereen ruzie met elkaar heeft. Er wordt luid en met veel handgebaren gecommuniceerd. In het begin vroeg ik steeds of ze ruzie hadden, maar nu raak ik er aardig aan gewent. Hoewel een flinke discussie hier regelmatig voor komt en dan staat er niemand in de weg om dit aan te horen……… Dat is ook waar ik bijna iedere ochtend waker van wordt. Het harde praten. Of van de vogels of andere dieren die over het golfplaten dak lopen…………….
Zo is het ook niet heel vreemd als je ineens tegen en paar borsten aan zit te kijken van iemand. Vrij makkelijk hangen ze overal tot in de bustaxi aan toe hun borst eruit om een kind eten te geven. Of er zijn ook een heleboel vrouwen ( zeker de wat ouderen) die gen BH dragen door de warmte of omdat er simpel weg gewoon gee
n geld is om en BH te kopen. Menig jurk die niet geheel goed sluit en je dus tegen en paar leeg gelopen ballonnen aan zit te kijken. Ze maken zich er zelf niet zo heel druk om. Dus ik ook maar niet…………..Pruiken dragen is hier ook helemaal niet gek. Echt grappig….. soms zeg ik iemand gedag die ik niet denk te kennen, maar dan is het dezelfde persoon die ik smorgens of een dag eerder ontmoet heb. Van een ingevlochten koppie hebben ze ineens een modern kapsel. Meestel zetten ze een pruik op als ze naar de stad gaan.
Uit jullie mails en via Facebook lees ik dat jullie druk bezig zijn met Sinterklaas, en kerst ook al in aantocht is. Het is heel vreemd, maar hier heb ik geen idee dat het bij jullie winter is. Omdat het hier altijd warm is heb ik het gevoel dat het bij jullie ook zomervakantie is. Het is dan ook grappig om te lezen dat de schoenen van de kinderen bij de kachel staan. Uiteraard kennen ze hier het hele Sinterklaas verhaal/gebeuren niet. Als ik er aan denk snak ik naar een lekkere zak chocolade pepernoten of een lekkere chocolade letter. Sinds ik hier ben heb ik geen grammetje suiker meer gegeten en geen alcohol meer gedronken. Alleen maar rijst, rijst, rijst…….. wat zo langzamerhand mijn neus uit begint te komen. Ik wens alle kinderen een hele fijne Sinterklaas, met heel veel cadeautjes………
