Asaalaamaaleekoem (hallo geschreven zoals je het uitspreekt) iedereen. Na een drukke week weer even een berichtje van mij. Ik zou jullie alles willen vertellen wat ik hier zie en mee maak, maar dat lukt mij niet, want dat is echt te veel.
Deze week start ik met een geselecteerde groep aan het theaterproject wat in maart 2013 op diverse scholen opgevoerd moet gaan worden. Hoewel mijn inspiratie nog wat achter blijft door de drukte en de warmte. Maar dat zal wel goed komen. Deze groep werkt met mij op zaterdag en zondag. Met de andere kinderen waarmee ik werk op ma/wo/vrij, ga ik deze week beginnen om een voorstelling in elkaar te zetten. Zodat ik kan laten zien(voordat ik weer vertrek naar Nederland) aan de mensen van het dorp wat de kinderen geleerd hebben. Dit zal bestaan uit oefeningen en sketches. Ik zal proberen in elke sketch iets educatiefs te verwerken.
Aangezien ze hier nog veel kunnen leren. Afgelopen week besefte ik mij dat weer al te goed. Na mijn les neem ik altijd een paar minuten de tijd om de kinderen de mogelijkheid te geven mij een vraag te stellen, over wat dan ook. Vandaag werd mij de vraag gesteld “wat ik het meest bijzonder en of anders vond toen in Gambia kwam”. Uiteraard was mijn antwoordt gelijk “alles”. Ik zag allemaal verbaasde koppies met ogen die vroegen “hoe zo dan? Vertel!”……Terwijl ik zo kort en simpel mogelijk begon te vertellen dat er een onbeschrijfelijk groot verschil was tussen europa en Afrika, besefte ik mij dat ze zich totaal geen beeld of idee konden vormen van het leven in Europe. Het voelde alsof ik aan een blinde vroeg of hij me uit kan leggen hoe de kleur blauw er uit ziet…………….
Afgelopen zondag hebben we een hele geslaagde dag gehad. Samen met de leiders van het theaterproject heb ik een picknick voor 40 kinderen op het strand georganiseerd. Een bevalling op zich……..Want mee denken,vooruit denken, plannen en organiseren is iets wat ze nooit geleerd hebben. Het was dus aan mij de taak om dit in goede banen te lijden. De afspraak was dat we om 10.30 zouden verzamelen op het jeugd centrum. Omdat tijd bij Afrikanen echt een probleem is, gaf ik ze een half uur speling zodat we om 11 zouden vertrekken naar het strand. Ik had ergens in een locale winkel een knot knal gele wol gekocht en daar allemaal armbandjes van laten haken. Deze bandjes kregen de kinderen allemaal om zodat ik wist welk kind er bij deze dag hoorde. Want voordat je het weet schuiven er zo nog 30 kinderen aan op het strand als ze eten zien
Ik had groepen gemaakt van de leiding en ze allemaal een taak gegeven. Vervolgens moest ik er achter aan blijven lopen of deze taken ook goed werden gedaan. Ik had een volleybal gekocht. En een stuk rode stof om lintjes te maken zodat we teams konden maken. Als verrassing had ik ergens bij een marktkraampje allemaal 2 hands bekers (prijzen) zien staan. Ik had een mooie uitgezocht en gekocht (voor 3 euro), en bedacht om deze als wisselbeker voor het jongere centrum te gaan gebruiken. Zodat we bij elk evenement waar een wedstrijd aan vast zit, deze beker weer konden gebruiken.
Ik had het aan niemand verteld, alleen aan de twee jongens die de taak op zich namen om het toernooi te organiseren. Ik had mijzelf voor deze dag de opdracht gegeven dat het een sociale,relaxed, gezellige, samen werken en dat er geen onderscheid was in man en vrouw, dag zou moeten gaan worden. Deze dag moesten dus ook de mannen koken en afwassen, en dat was heel bijzonder voor de vrouwen. Om 10.30 op de afgesproken vertrek tijd, waren er van de 40 nog maar een stuk of 10 kinderen. Om 11 uur 15 en om 11.30 rolde het langzaam binnen. Ondanks ik wist dat het mij niet zou lukken om op de afgesproken tijdstip te vertrekken, vond ik het mij taak om hun uit te leggen dat dit niet de afspraak was om ruim een uur later te komen dan was afgesproken. En waarom het belangrijk was om op tijd te komen als je een afspraak maakt. Ondanks dat liep alles verder helemaal perfect. Het was een super gezellige dag. Er werd gekookt op hout vuur. En iedereen werkte mee aan de opdrachten die ik mij zelf had gegeven om deze dag tot een succes te laten verlopen.
Toen aan het einde van de dag de beker te voorschijn kwam voor de winnaars van deze dag was iedereen helemaal blij……….Ze vertelde mij dat ze zich geen dag konden herinneren dat ze het zo gezellig hadden gehad. Voor de meeste was dit hun eerste picknick in hun leven. Ik was blij en tevreden en liep om 19.00 uur met een voldaan gevoel terug naar mijn compound……….
Afgelopen zaterdag werd er om 9 uur op mijn deur geklopt of ik mee wilde naar de moskee. Vandaag was het een bijzondere dag. Zover ik kon begrijpen was het nieuwjaarsdag voor de moslims. Dat betekende dat deze dag ook de vrouwen naar de moskee mochten om te bidden. Ik hees mij in mijn Afrikaanse jurk en hup samen met Sally en Adema wandelde we naar de moskee. Onderweg kwamen we allemaal vrouwen en kinderen tegen die zich in werkelijk alle prachtige kleuren “mooi”hadden aangekleed. Daar aangekomen was het een drukte met mensen. De moskee zat al vol met mensen dus gingen we met heel veel andere mensen buiten zitten voor de moskee. Wat betreft het weer was dat geen probleem. Iedereen zat, sommige zaten op een houten krukje of op een jerrycan waar ze water mee halen uit de centrale water putten in het dorp. Voordat ik het wist had ik een doek over mijn hoofd en werd alles wat bloot was een beetje bedekt. Ondertussen schreeuwde de Imam (of hoe heet zo iemand) op een monotone toon en wat ritmische manier het een en ander door een microfoon die klonk als en radio uit de jaren 50. Uiteraard verstond ik er niets van en probeerde ik in wat hij zij een systeem te vinden. Ik vroeg mij af of hij steeds hetzelfde herhaalde of klonk het toch steeds anders………..
Na een half uurtje te luisteren merkte ik dat het wel relaxed was en ik het heerlijk vond om verscholen onder mijn hoofddoekje iedereen te observeren met op de achtergrond de geluiden die uit de speakers kwamen. Ja, en wat ik toen allemaal zag. Vrouwen, mannen en kinderen die zich allemaal op z´n mooist hadden aangekleed. Ik heb geen 1 jurk kunnen ontdekken die heel was. Overal zaten er wel scheuren in de kleren, miste kraaltjes/glitters, knopen die er af waren, ritsen die niet meer werkt enz. enz. vaak waren de kleren stoffig. De schoenen waren duidelijk nette schoenen. Maar ook daarvan heb ik geen kind gezien waarvan de schoenen de goede maat had. Of ze waren veel te groot of ze waren veel te klein. Was dat niet het geval dan miste ze wel een gespje of op het ene schoentjes zaten wel kraaltjes en van de andere waren ze allemaal af. De schoentjes waren allemaal van plastic en stoffig van het zand. Ik verbaasde mij dat bijna alle vrouwen op deze dag op (stoffige) hakken liepen. Want het was haast geen doen om op hakken door het zand te lopen. Soms kreeg ik stiekem een beetje de slappe lach als ik weer iemand met zijn enkel dubbel zag klappen. Want dat gebeurde om de paar meter. Aan de ene kant zag het er wel grappig uit, maar aan de andere kant was het zo vertederend om te zien. Zo blij dat ze waren met wat ze aan hadden of het nou stuk was of te groot of te klein het maakte niet uit, want dit was voor hun een speciale dag. En voor mij dus ook, om dit te zien en mee te maken ………. Na ongeveer een uur werd ik uit mijn observeer roes gehaald doordat de Imam ineens klaar was met praten. Het bidden was voorbij en iedereen wenste elkaar een goed Nieuwjaar……….
Voor de picknick ben ik zaterdag middag naar de markt in Serkunde geweest. Een stad waar een grote markt is die ik jullie niet kan omschrijven. Van een keuringsdienst hebben ze nog nooit gehoord. Het vis en vlees liggen er open en bloot in de zon tussen een hoop troep wat lijkt op grofvuil. En er zitten duizenden vliegen op. Ja, ook ik eet dit vlees, en mijn maag en darmen houden het nog steeds redelijk.
Zondag avond na de picknick werd ik gevraagd of ik mee wilde naar het dorps plein, omdat daar een feest was. Er zou gedanst worden op Afrikaanse muziek. En Sally en Adema hadden daar wel zin in. Uiteraard zeg ik nergens nee tegen, want ik wil niets missen van de Afrikaanse cultuur. Dus hup Afrikaanse jurk aan en na net een heerlijke frisse douche weer een duik door het stoffige zand op weg naar het pleintje zo’n 15 minuten lopen.
Daar aangekomen klonk het heel gezellig en zag ik alleen vrouwen dansen. De mannen kijken een beetje. Ik natuurlijk weer uitgebreid kijken hoe alles in zijn werk ging. En tot mijn verbazing trok ik de conclusie of je nou maatje 34 had of je was een big mama, iedereen heeft hier een kont die uitsteekt naar achter waar je zo je glas op zou kunnen zetten. Ondanks ik denk ik al en kilo of 4/5 ben afgevallen, pas ik dus met mijn figuur prima tussen de Afrikaanse vrouwen De basis van het dansen is dan ook flink schudden met die billen. En hup daar ging ik………..whap whap whap kleine wasje, grote wasjes…….
Het was gezellig en ook weer erg leuk om mee te maken.
Ook de minder leuke dingen maak ik mee. Zo is er van de week een buurjongen van onze compound overleden. Helaas is hij maar 10 jaar geworden. Het had niet gehoeven, maar de armoede is de oorzaak van zijn overlijden. De jongen werd ziek waarschijnlijk malaria. De ouders hadden geen geld om naar een goed ziekenhuis te gaan in de stad. Dus was hun eerste keus om naar en lokaal ziekenhuis te gaan. Omdat daar niet altijd de geleerde artsen aanwezig zijn hebben ze het te lang laten gaan en raakte de jonge in coma voordat ze hem konden verwijzen naar een goed ziekenhuis. Het is triest om te horen vooral als je weet dat je aan malaria niet dood hoeft te gaan als je er maar op tijd bij de juiste mensen bent.
Mijn was wordt iedere week door mijn“Sisters” gedaan. Ook dit gebeurd allemaal met de hand in een cementbak met koud water. Ik stel mij zelf maar niet de meer de vraag of het werkelijk zo schoon is als bij ons. In ieder geval is de zweet lucht er weer uit. En mijn dank is groot naar mijn sisters die dat voor mij doen.
Soms verlang ik even naar mijn eigen cultuur en lijken 4 weken nog heel lang te duren. Ik verlang dan naar mijn gezin die ik mis. Aan de andere kant is dit zo’n bijzondere ervaring, die heel veel energie geeft en mij het besef geeft hoe goed wij het hebben……..
Ik ga nog even door en hoop terug te komen met een voldaan gevoel. Al is het maar zo klein beetje wat ik hier kan betekenen.
Met alle respect voor de Gambiaanse cultuur……Tot zover weer even een verslagje uit het mijn leven in Gambia.
Groetjes
