Hier weer en berichtje uit het warme Gambia. Van sommige van jullie heb ik een mailtje terug gekregen, en dat is heel leuk. Voor mij een momentje om even met mijn gevoel en gedachten bij jullie te kunnen zijn. En dat voelt heerlijk.
Met de theatergroep gaat het goed. Hoewel het mij heel veel energie kost om er een beetje lijn in te krijgen. Er komen steeds meer kinderen. Afgelopen zondag had ik ruim 50 kinderen.
Ik kom er steeds meer achter dat het niveau hier erg laag ligt, nog veel lager dan ik had verwacht. Dat is voor mij ook een hele uitdaging om daar mee te kunnen werken.
Daarbij voelt het altijd als en chaos. Als ik 50 kinderen heb die mee doen met de les zijn er ook zo’n 50 kinderen die komen kijken. Heel onrustig en chaotische.
De afgelopen week voelde een beetje als een chaos. Er kwamen kinderen en halverwege de les verdwenen ze weer. Ik kreeg het gevoel niet echt grip op de zaak te krijgen. In Nederland heb ik een plan gemaakt met een tijdsplanning. Ik bedacht mij van de week dat als het zo door gaat, dat van mijn planning niet veel terecht komt. Ik moest dus orde op zaken( of is het zaken op orde ) stellen, en ben dus weer opnieuw voor mijzelf een stappenplan gaan maken. Met welke stappen ik moet nemen om dit allemaal in goede banen te lijden. Want van organiseren en plannen weten ze niet veel. Ik ben dus degene die de leiding daarin moet nemen en hun stap voor stap moet vertellen wat de stappen zijn en wanneer er wat moet gebeuren. Het kost me weer en paar dagen en een nacht denken en piekeren. Het voordeel is, dat ze heel leergierig zijn en super enthousiast. Ze willen dus heel graag, alleen moet ik de lijnen duidelijk uitgooien. Het kost mij veel energie om dit allemaal alleen te doen en te bedenken, maar zie het ook wel weer als een enorme uitdaging. Daarbij wordt hier heel veel gepraat. Voer mijn idee te veel. Voordat ik en keer kan beginnen worden er allerlei speechen gehouden over hoe belangrijk het is dat ik hier ben. En dat op tijd komen belangrijk is, dat ze het serieus moeten nemen enz. enz.
Gelukkig heb ik gister met de groepsleiders van dit project en goed gesprek gehad en heb ik hun kunnen uitleggen hoe we dit moeten aan gaan pakken.
Elke zondag wil ik met de kinderen iets gaan doen waar een stukje sociaal en educatie in voor komt. Voor de kinderen is het heel bijzonder om een uitje te hebben want dat hebben ze nooit. Vooral de meisjes, die gaan naar school of ze moeten koken, schoonmaken helpen met allerlei andere klusjes. Zo gaan we voor a.s. zondag organiseren om met z’n alle op het strand te gaan picknicken. We gaan met z’n alle koken op het strand ( op open vuur) gaan muziek maken (djembe’s) en doen spelletjes. Deze dag wil ik opdragen aan de vader van Margreet. Die na zijn overlijden een sponsoring heeft afgestaan aan mijn project. Ik zal dit ook met alle kinderen bespreken zodat hij die dag in onze gedachten is. Het zal een bijzondere dag worden. Volgend weekend hebben we gepland om met alle kinderen naar het Gambia Museum in Banjul te gaan. Ook daar zijn ze nog nooit geweest. Ze kunnen daar wat leren over hun eigen cultuur, zelfs daar weten ze nog te weinig van.
De leuke momenten van het werken met de kinderen en theater is de openheid die ze hebben. Als ik een oefening met ze doe en die gaat heel goed, ga ik klappen en roep ik vol enthousiasme “Alright that is very good”. De hele groep gaat dan lachen, dansen, zingen en juichen en voor een paar seconden staat de hele tent op ze kop. Een heerlijk moment waar ik elke dag weer van geniet. In Nederland zullen ze nooit zoiets doen.
Tot zover weer wat over het theater project…….
Met mij gaat het ook goed. Ik voel mij steeds vrijer en langzaam wordt ik en vaste bewoner van het dorp.
Ik heb wel wat aanpassingen moeten doen; zo probeer ik mij de taal een beetje aan te leren. Maar met veel moeite krijg ik sinds deze week hallo of goedendag mijn strot uit.
Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige mail heb ik van die leuke Afrikaanse vlechtjes in mijn haar en heb ik 2 Afrikaanse jurken laten maken. Een rib uit mijn lijf want dat heeft mij €7,50 gekost om die jurken te laten maken. En waarschijnlijk betaal ik dan nog de hoofdprijs omdat ik een toerist ben. Ik merk door dit te dragen en hun taal te spreken dat ze dat heel erg waarderen en mij meer als een van hun te zien.
Elke dag ( soms 2x per dag) moet ik 20 minuten heen en 20 minuten terug lopen naar het jongeren centrum. Steeds maar weer door dat stoffige zand. Als ik om 5 uur aan het werk ga en daarna vaak nog even het internet café in duik ( dat is naast het jongeren centrum) is het vaak donker voordat ik weer naar huis ga. En niet zo beetje ook. Er is geen licht op de straat en iedereen is hier gewent om de weg in het donker af te leggen. Op dit soort dagen zorg ik altijd dat ik thuis gebracht wordt door iemand. Ik survival mij dan een weg naar de compound. Breek mij nek bijna bij iedere stap die ik neem, omdat het een hobbelweg van zand is, terwijl die Gambiaan die naast mij loopt er geen problemen mee heeft. Sinds de afgelopen dagen ben ik er achter gekomen dat mijn mobile een lampje heeft en dat is heel prettig .Op de compound hebben ze ook en hond, Tijger is zijn naam. We leren elkaar wat beter kennen en tegenwoordig gaat hij altijd met mij mee.
Gister ben ik bij en familie op bezoek gegaan. Zomaar ergens binnen gelopen op een compound……..Ze vinden dat vaak leuk en je wordt meestal gelijk uitgenodigd om mee te blijven eten. Het is lief bedoelt maar of ik er nou altijd blij mee moet zijn……… Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen dat ik geen eten hoef of dat ik iets niet lekker vindt , dus verstand op nul en eten maar………over het algemeen smaakt het redelijk. Op een compound woont een hele familie vader, moeder, kinderen, ooms, tantes, opa’s, oma’s nichten en neven. De mannen eten met elkaar en de vrouwen eten met elkaar.
Soms zit je dus wel met een stuk of 10 vrouwen en kinderen te gelijk uit een bak rijst te graaien. Op deze compound was een baby van 4 weken. En natuurlijk moest ik een keer proberen om met zo’n klein aapje op mijn rug te lopen. Want alle 
vrouwen dragen hun kinderen hier op hun rug. Vanaf 1 week tot en jaar of 2/3. Dus hup…….kind in de spagaat op me rug en aan de wandel. Super leuk, ik heb een wandeling door het dorp gemaakt van een half uur. Het was super gaaf, iets wat hun heel erg kunnen waarderen dat je zoiets doet als Europeaan.
De mensen in Gambia snoepen niet, maar daar in tegen drinken ze werkelijk kilos’suiker in hun thee. Zo maken de mannen hier ook een of ander thee in een Nobel glaasje Het wordt op en soort traditionele manier gemaakt. Je neemt een klein theepotje gooit er water in en thee ( of iets dergelijks )en een kilo suiker kookt het op wat kooltjes. Vervolgens gieten ze het twintig duizend keer over van het ene glaasje naar het andere. Spoelen soms tussen door de glaasjes met koud water af, en dan begint het ritueel weer opnieuw met het overgooien van het ene glaasje naar het andere. Er worden maar twee glaasjes gebruikt waar iedereen uit drinkt. Ook dit is even door bijten als je het krijgt aangeboden, het smaakt prima, ondanks het een beetje vaag drankje is
Ik heb elke dag weer veel te vertellen, te veel om alles te vertellen.
Tot zover weer even mijn belevenissen in The Gambia
