Daar zit ik dan weer in het warme Gambia.
Ik heb en goede en snelle vlucht gehad. Hoewel het altijd lastig is om een lange tijd in dezelfde houding te moeten zitten. Vanaf aankomst heb ik gelijk wat geshopt. Dit keer heb ik mijzelf verwent met het aanschaffen van een waterkoker. Het was even zoeken, maar ik heb een hele mooie gevonden voor maar liefst 3 euro. Een potje jam, een watermeloen, wat bananen en daarmee moet ik mijzelf weer zien te reden de komende 3 weken. Dit keer verblijf ik maar 3 weken, de reden is dat de theatergroep zelf al hard heeft gewerkt dus kan ik gelijk met ze aan de slag als ik aankom. Hoewel ik nog moet afwachten of er werkelijk hard gewerkt is en of er nog iets over is van de theatergroep, want in dit soort landen weet je het nooit. Na onderweg nog even een bandje verwisseld te hebben (een lekke band gebeurd hier dagelijks) en een paar klokkende oksels was ik weer op mijn vertrouwde plekje.
Telkens weer moet ik even wennen aan de hitte, de stof/zand en de o zo andere cultuur.
En het meeste moeilijke nog het tempo. Het zit zo in je systeem regelen,plannen, snel denken en veel denken. Maar dat we
rkt echt niet hier……..en steeds trap ik er de eerste 2 dagen weer in. Relax, en alles op zijn tijd anders gaat het hier niet werken.
Afijn om 14.00 uur had ik mijn koffer uitgepakt en om 18.00 uur werd ik verwacht voor een welkom ceremonie.
En dat is dan weer echt zo moment dat je denkt, ja, hier doe ik het allemaal voor. Er zaten al zo’n 50 jongeren op mij te wachten, en iedereen was weer uitgelaten dat ik er weer was om hun een paar keer per week een stukje plezier te bezorgen. Ze lieten mij wat sketches zien die ze zelf hadden bedacht. En er werd en hoop gepraat en gelachen.
Afgelopen maandag de eerste toneelles gegeven. Er is weer veel gelachen en er zijn weer veel grenzen verlegt.
Deze week ook aan het werk gegaan met de theatergroep. Het mooie is dat ze een eigen script hebben dat het helemaal naar hun eigen cultuur is geschreven. Voor mij soms even lastig om mij daar in te verplaatsen, maar wel super interessant om te doen. We hebben afgesproken om 2x in de week en meeting te hebben zodat ik hun kan begeleiden in het zelf nadenken van de planning en organisatie, wat is er allemaal nodig om dit stuk in maart op te voeren. Ik kan jullie vertellen dat is best pittig want de hersens zijn niet gewent om zo vlot te werken als bij ons. Maar met wat geduld en stap voor stap lukt het ze. Ik vindt het knap hoever ze al zijn gekomen en wat ze in de periode allemaal hebben gedaan toen ik er niet was. Van de tot nu toe opbrengst aan donaties willen we proberen te kijken of we voor dit jaar microfoons zenders kunnen aanschaffen. Uiteraard moet ik dat uit europa halen, dus mocht iemand een lijntje hebben die deze misschien tweedehands wil door verkopen, heel graag. Ook gaan we wat investeren in kostuums, deze laten we hier maken dat is heel goedkoop en je kan hier genoeg stof kopen. En het belangrijkste het leer materiaal wat we achter willen laten op de scholen. Denk aan spelletjes, boekjes over druks en tienerzwangerschappen/loverboys. Tot zover over het project.
Als ik even tijd heb probeer ik wat voor mijzelf te doen. Meestal is dat en bezoek aan een familie compound of een dagje strand of markt. Deze week heb ik de 5 leiders van de theatergroep meegenomen naar een dorp verderop en hebben we wat met elkaar gedronken op het strand. Zoals de meeste nog van jullie we
ten, doe ik dat altijd met de bustaxi. Gammele busjes die bijna uit elkaar vallen en elke dag een vast route rijden( er is maar 1 verharde weg die van dorp naar dorp loopt). Je gaat dan aan de kant van de weg staan houdt zo’n busje aan en propt je tussen de locale bevolking, maar ook tussen de stinkende bakken met vis en manden met kippen en geiten. Vervolg geef je een gil als je er uit wilt, en dan moet je je in alle bochten wringen om eruit te komen. Voordat we vertokken bedacht ik me wat water te kopen. Er kwam een meisje langs met gekoelde zakjes water. Ik kocht er een en vervolgens vroeg ik in de bus vol met mensen of er nog iemand behoefte had aan water. Natuurlijk wilde de hele bus en hup daar vlogen de zakjes door de bus. Dit soort dingen gaat altijd met een hoop geschreeuw en er ontstaat een moment van een soort gekkenhuis in het busje. Heel grappig om te ervaren. Uiteindelijk aangekomen op plaats van bestemming heb ik voor 6 personen de bustaxi betaalt en water uitgedeeld en ben ik in totaal nog gen 75 eurocent kwijt, daar kunnen wij ons geen voorstelling van maken, ongelofelijk………..
Dit keer eet ik elke dag lokaal mee op een compound. Voor mij het goedkoopst en het makkelijkst. En ook heel gezellig, het voelt echt alsof je in het het programma zit “Groeten uit de rimboe”. Het is een compound met veel mensen jong en oud. Daar heb ik wat van de kleren en schoenen uitdeelt die ik in Nederland van diverse mensen had gekregen en zelf mee kon nemen in mijn eigen bagage. Het grootste deel heb ik in dozen mee geven met de zeecontainer. Dit komt eind februari aan. Ik zal deze dozen tegen die tijd persoonlijk weer opvangen en uit delen aan de mensen waarvan ik denk dat die het goed kunnen gebruiken. Wordt vervolgt dus.
Tot zover even over de eerste paar dagen.
