Blog 30

We gaan lekker…………….. De eerste week van de opnames zit er al weer op.

Het is echt hard werken, er worden lange dagen gemaakt want het kost toch nog wel heel wat tijd om zo’n scene op film te krijgen. Tot nu toe lopen we nog op schema maar we hebben nog 8 opname dagen te gaan. Ben benieuwd of we zo mooi op schema blijven.

Afgelopen week hebben we de Voice-over opgenomen en de muziek die we in de film willen verwerken. We hebben gekozen voor echte lokale djembe muziek. Dit hebben we laten spelen door een djembe groep uit het dorpje. Zo voegt langzaam het hele dorp zijn steentje bij aan de film.

Een aantal scenes spelen zich af op diverse compounds. Families hebben hun compound beschikbaar gesteld. Het is heel leuk om op verschillende compounds te komen. Voor degene die niet weten wat een compound is; dat zijn stukjes grond waar een hutje/huisje op staat en waar hele families bij elkaar wonen. Hier heeft niet net als bij ons iedere familie een eigen huis, maar je woont met je hele familie, vader, moeder, kinderen, nichtjes en neefjes, ooms en tantes op 1 compound. Vaak is het er erg druk met kinderen en vrouwen. Er wordt druk gewassen en gekookt. Ze kijken hun ogen uit als we de film aan het opnemen zijn en even ligt al het dagelijkse werk stil. Als dank willen we deze compounds aan het einde van de opnames een grote zak met rijst geven. Dit van het sponsorgeld wat is gedoneerd aan de stichting. Zo hebben de families de komende maand weer wat te eten en zo kunnen wij daar een prachtige scene opnemen. Hoe mooi is dat…………….

Het blijft lastig om een scene op te nemen. Er zijn altijd te veel omgevingsgeluiden. De mensen snappen ook gewoon niet dat ze stil moeten zijn. Of dat ze soms gewoon in een scene staan. Zo ook een scene op een plein in het dorp. We wilde dit vroeg doen met het idee dat het dan nog rustig is. Aangezien we altijd moeten wachten op de spelers die te laat komen, was het een uur later voordat we konden beginnen. Te laat dus…… Binnen enkele minuten verzamelde er een enorme hoeveelheid volwassenen en kinderen om ons heen. Nadine en ik keken elkaar al aan en dachten “dit gaat hem niet worden”. Het was wel een beetje komische want we werden letterlijk omsingelt door wel 80 kinderen. Op dat moment dacht Nadine even haar camera te voorschijn halen om een foto te maken van deze chaos. Had ze het maar nooit gedaan………terwijl een van de spelers tegen Nadine riep ”Nadine doe je camera weg”, ontstond er een en al dringen en vechten om in beeld te komen. Hysterische begonnen er kinderen te roepen en te huilen. Nadine deed snel haar camera weer in haar tas en de spelers probeerde de kinderen tot orde te roepen. Na dit besloten we deze scene maar te verplaatsen naar een andere dag…………

Ook hadden we een scene die zich afspeelt tijdens een lunch. Zoals ik al eerder vertelt heb is de lunch hier erg belangrijk. Ze hebben hier ook altijd honger want regelmatig schiet het ontbijt er bij in. Zo ook met de scene met de lunch. De 2 spelers keken al helemaal naar deze scene uit. Vandaag een extra lunch! De spelers die moesten toe kijken, keken uit naar wat er over bleef. Helaas want de scene moest wel 5 keer opnieuw gedaan worden. Hongerig bleven ze kijken naar de schaal die steeds leger en leger werd. Ondertussen genoten de twee spelers van het spelen van de scene. Soms namen ze tijdens het spelen extra grote happen of maakte bewust een fout dat de scene weer over moest. Dan kregen ze een hoop commentaar van de andere spelers. Toen ze klaar waren vloog iedereen op het restje lunch af, van wat er nog over was!

Ook thuis in ons hutje maken wij nog wel eens wat mee. Nadine vraagt mij regelmatig of hier geen slangen, apen of vogelspinnen zijn. Overtuigd zeg ik dan “nee die komen op deze plek niet voor”. Op een avond dat we net in diepe slaap waren ging mijn moeder instinct opspelen. Ik hoorde Nadine uit bed komen en het licht aan doen. Vervolgens kwam ze uit haar hutje. Ik vroeg in het donker of alles okay met haar ging. “Nou, nee niet zo” zei ze met een zorgelijk stemmetje. Ze had het idee dat er een beest in haar kamer zat en het was waarschijnlijk een slang of een rat, of ik even wilde komen kijken. Uhuuuu dacht ik, dat kan toch niet………….Ik moest mij natuurlijk van mijn moederlijke heldhaftige kant laten zien dus kwam heel stoer met mijn lantaarn mijn hutje uit.” Ik zal wel even kijken” zei ik. Nou zat ik ook niet op een slang of een rat te wachten, maar goed kon toch ook niet zeggen dat ze het zelf maar moest oplossen. Tenslotte was ik degene die heel hard riep dat hier geen slangen zijn. Langzaam liep ik haar hutje binnen en als snel hoorde ik vanuit de badkamer een heftig geknaag komen. O my God, nu ging ik het ook geloven dat het een slang of rat is……………………Als snel dacht ik dat een slang niet kon knagen dus het moest wel iets van een rat zijn, tenminste daar had Nadine mij in haar angst van overtuigd. Ik besloot Bamadi te bellen de bewaker. Hij sliep al maar was natuurlijk bereid om ons te komen redden van een enorme monsterlijk beest. Toen Bamadi heel stoer de badkamer in liep zag hij alleen maar een papiertje met een stukje chocola wat Nadine zuinig bewaard had. Hij zij dat het een muis was, waarop Nadine alleen maar kon antwoorden “die muis heeft mijn laatste lekkere stukje chocola gepikt”.………………………