Kasumai, kasumaicap, kokobo (hallo, hoe gaat het, goed)
Op het moment dat ik de trap van het vliegtuig afliep en de hitte mij weer overviel dacht ik “ daar zijn we weer en daar gaan we weer”. Dit keer voelde het alsof ik niet weg was geweest. Nog maar 6 weken geleden was ik hier ook. Mijn koffer gevuld met 30 kilo waarvan 1 kilo van mijzelf en de ander 29 kilo spullen die ik heb meegebracht voor de lokale bevolking. Kleding, voetbal sokken, DVD’s, bh’s, schoenen, allemaal spullen die wij niet meer willen dragen maar waar ik hier heel veel mensen blij mee ga maken.
Dit keer vloog ik samen met Monique (vrijwilliger van L2L), die voor een weekje komt kijken naar het project en met Nadine(camera vrouw), die samen met mij voor 5 weken blijft en de film gaat opnemen.
Er staat ons een enorme drukte en organisatie te wachten. De grootste uitdaging ligt bij het voor elkaar krijgen om de juiste mensen op het juiste tijdstip en op de juiste locatie te krijgen. Dit is hier in Afrika zoals jullie uit eerder verhalen van mij heb
ben begrepen nogal een uitdaging. Want tijd, plannen, vooruit denken is hier niet echt aangelegd in de hersens. Afgelopen dagen zijn Nadine en ik dus ook alleen maar bezig geweest met het maken van planningen en schema’s om alles zo gestructureerd mogelijk te kunnen laten verlopen. Het kosten wat moeite om de schema’s ergens te printen. Toen we een printer hadden gevonden was er weer geen elektra, maar met wat geduld hadden we dan eindelijk 20 A4tjes met een” timetable” zoals we dat hier noemen. Nu nog uitdelen en zien uit te leggen hoe dit werkt. Grappig om te zien hoe iedereen naar zo’n papiertje aan het kijken is en zijn naam ziet staan, maar zich af vraagt wat het is en hoe het werkt. Sommige denken het door te hebben en gaan gelijk schrijven en krassen en sommige vouwen het A4tje in vieren. Zo bijzonder om te ervaren dat dit iets is wat ze hier helemaal niet kennen. Op het moment dat ik het hun probeer uit te leggen zie je de mensen die het begrijpen stralen en denken “sheee dat is handig”.
Zo heb ik ook aan iemand ( Sulayman) van de organisatie uitgelegd wat een kalender is. En dat we dit all
een voor elkaar krijgen als we de dagen goed inplannen. Ik vertelde hem dat wij altijd leven met maand, datum ,dag en tijd in ons hoofd. De dag kon hij mij nog wel vertellen, maar wat voor maand, en toen ik hem vroeg om de datum moest hij verlegen lachen. Nadat ik voor hem in eerste instantie een kalender had getekend en laten zien hoe het werkt, kon hij mij trots vertellen dat de maand altijd 30 of 31 dagen heeft. Alleen wist hij niet dat de maand februari nou toevallig 28 dagen heeft. Een openbaring en geweldig gevoel gaf het hem toen ik hem een kalender gaf die ik had gemaakt in mijn laptop. “Geweldig, prachtig, nou snap ik hoe het zit en ook hoe we alles kunnen plannen”. Hij zij tegen me “Marlies, ik denk als we dit allemaal nooit gedaan hadden had er niks van de film terecht gekomen”……….heerlijk, bijzonder en ongelofelijk om dit soort dingen mee te mogen maken. En wat hebben ze weer veel geleerd voor hun eigen toekomst.
Laura heeft in de periode dat ze hier alleen was heel veel gedaan en de groep heel veel geleerd, dat kunnen we goed zien. Super Lau……!!!!
Afgelopen maandag zijn we op een van de locaties wezen kijken waar we wat scenes op willen gaan nemen. Het was een heel groot stuk grond waar allemaal vrouwen heel hard werken om wat te verbouwen. Prachtig om te zien, met wat voor
eenvoudige middelen ze zich door de kleigrond heen werken. Hoeveel emmers water er uit de waterputten worden gehaald om met al die droogte de plantjes toch een beetje vochtig te houden. De vrouwen waren zeer trots om hun grond te laten zien. Ze wilde graag meewerken om de scene daar op te kunnen nemen en vroegen of we er over na wilden denken om daarvoor een kleine bijdrage te doneren, om daarmee hun omheining dicht te kunnen maken tegen de koeien, geiten en schapen. Als er gaten in het hek zijn eten de beesten al hun groenten op. Vanuit de donaties die afgelopen jaar aan de stichting zijn gedaan willen we hier een kleine bijdrage aanleveren. Zo helpen we de hard werkende vrouwen met het verbouwen van hun grond wat dan weer wat oplevert voor hun familie en zo kunnen wij daar een prachtige scene opnemen.
Aankomende week komt geheel vrijwillig professioneel acteur Cahit Olmez (bekend van oa de film “Kom niet aan mijn kinderen”) over om een week met de jongere te werken. Super leuk en heel leerzaam. Ben benieuwd hoe ze dit gaan ervaren.
Groetjes Marlies
